Χρύσα Κοτταράκου και Κωνσταντίνος Παράσης μας μιλούν για τον «Εραστή» :: Από Μηχανής Θέατρο

Νέοι κι οι δύο, με διαφορετικές θεατρικές καταβολές με την ίδια όμως αγάπη για την τέχνη του ηθοποιού. Η Χρύσα Κοτταράκου κι ο Κωνσταντίνος Παράσης παίζουν στον «Εραστή» του Χ. Πίντερ. Εμείς ξεκλέψαμε λίγο από το χρόνο τους για να μιλήσουμε για τον έρωτα, τις φαντασιώσεις, αλλά και το παιχνίδι της μνήμης που τόσο αγαπά το πιντερικό θέατρο.

Όπως σε όλα τα έργα του Πίντερ, έτσι και σε αυτό βλέπουμε έντονα το παιχνίδι της μνήμης. Τελικά η μνήμη λειτουργεί επιλεκτικά, θυμόμαστε δηλαδή όσα θέλουμε να θυμηθούμε; Χωρά αντικειμενικότητα στις αναμνήσεις; 

Χρύσα Κοτταράκου: Η αλήθεια είναι ότι ο καθένας βιώνει ένα συγκεκριμένο κοινό γεγονός με εντελώς μοναδικό τρόπο. Παρατηρούμε αυτό που ενδιαφέρει εμάς και ερμηνεύουμε τα γεγονότα από το δικό μας πρίσμα. Με εμπνέει πολύ αυτή η φράση του ίδιου του Πίντερ, ότι τα πράγματα δεν είναι κατ' ανάγκη ή αλήθεια ή ψέματα. Μπορούν να είναι και αλήθεια και ψέματα ταυτόχρονα. Αυτό ισχύει οπωσδήποτε και για τις αναμνήσεις μας. Αν σκεφτούμε επίσης, ότι κάθε φορά που επαναφέρουμε μια ανάμνηση, την τροποποιούμε ελαφρώς με καινούργιες ερμηνείες, τότε ναι, σίγουρα δεν είναι ο πιο έμπιστος οδηγός για το τι «αντικειμενικά» συνέβη.

Πόσο αληθινή είναι η υπόσταση του εραστή;

Κωνσταντίνος Παράσης: Ειλικρινά εξαρτάται. Ο εραστής για μένα είναι κάτι που φτιάχνεις, ένα κατασκεύασμα. Όταν κάποιος κατοικήσει πραγματικά μέσα σε αυτό το κατασκεύασμα, το κάνει δικό του, το δικαιολογήσει μέσα του, είναι αληθινός. Αληθινός πέρα έως πέρα. Άρα η υπόσταση του εραστή εξαρτάται από τον άνθρωπο που φοράει τα ρούχα του. Άλλοτε έχει όγκο και άλλοτε είναι απλά μια σελίδα από χάρτι. Ας πούμε ότι... ο Πίντερ έκανε καλή δουλειά. 

Πιστεύετε ότι αν υπήρχε όντως ο εραστής, θα το αποδέχονταν εξίσου κι οι δύο;

Χρύσα Κοτταράκου: Πιστεύω ότι υπάρχει τρόπος να συνυπάρχουν τρεις άνθρωποι με αυτούς τους ρόλους και ένας εραστής να είναι γνήσια ωφέλιμος και για τους δύο που αποτελούν το ζευγάρι. Αυτό, βέβαια, απαιτεί πολύ ειδικές συνθήκες και ειδικής ποιότητας ανθρώπους. Στο συγκεκριμένο έργο, δε νομίζω ότι θα ήταν δυνατόν να τον αποδεχτούν ποτέ εξίσου. Πρόκειται για ένα πολύ κλειστό κύκλωμα σχέσης, όπου η μεταφορά εξουσίας είναι το κύριο παιχνίδι μεταξύ τους. Ο εραστής φέρνει φαινομενικά μια ισορροπία, στην πραγματικότητα όμως είναι πιόνι σε αυτό τους το παιχνίδι.

Γιατί ένα ζευγάρι να επιλέξει να υποδυθεί ρόλους; 

Κωνσταντίνος Παράσης: Η ανάγκη να υπάρχουμε είναι αρκετή. Η ανάγκη να αγαπιόμαστε και να μας δέχονται οι γύρω μας. Υποσυνείδητα ή μη. Και ίσως η ανάγκη να μάθουμε το κόστος ενός ανθρώπου. Την ελάχιστη ενέργεια που απαιτείται από εμάς για να τον κατακτήσουμε. Ίσως αυτό ακούγεται κάπως σκοτεινό, αλλά νομίζω πως στην πραγματικότητα όλες οι σχέσεις διαμορφώνονται με αυτό το μέτρο. Το ζήτημα λοιπόν είναι ποιους ρόλους υποδύεται ο καθένας μας, αφού οι ρόλοι αυτοί αλλάζουν δυναμικά μέσα στην ροή μιας σχέσης και φυσικά μέχρι να μην αντέχει κάποιος από τους δύο να συνεχίσει.

Γιατί οι άνθρωποι δεν πρόκειται ποτέ να πετάξουν τις μάσκες τους, τουλάχιστον στις διαπροσωπικές τους σχέσεις;

Χρύσα Κοτταράκου: Είναι τρομερά μεγάλο ζήτημα να ορίσει κανείς τι ακριβώς είναι μάσκα, γιατί είναι ανάλογου μεγέθους πρόβλημα με το να ορίσει κανείς τι ακριβώς είναι ο εαυτός του. Μέσα μου αισθάνομαι πολλούς διαφορετικούς εαυτούς, οι οποίοι εμφανίζονται ανάλογα με την περίσταση. Κανένας τους δεν είναι εντελώς εγώ. Από την άλλη δυσκολεύομαι πολύ να τους αντιμετωπίσω ως μάσκες, γιατί καθένας τους φέρει κάποιο θραύσμα του εαυτού μου κι εξυπηρετεί κάποια επιθυμία μου. Δεν είμαι σίγουρη ότι είναι δυνατόν να υπάρξει έκφραση του εαυτού προς τον έξω κόσμο χωρίς τη χρήση μάσκας. Αν υποθέσουμε ότι ο καθένας κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να αποκτήσει αυτό που θέλει, τότε ίσως οι μάσκες είναι ένα απαραίτητο εργαλείο προς αυτόν τον σκοπό.

Πόση αλήθεια χωρά στο θέατρο; 

Κωνσταντίνος Παράσης: Νομίζω περισσότερη. Πολύ περισσότερη, πάνω και κάτω από την σκηνή. Πιστεύω πως είμαστε πανέξυπνα όντα που εύκολα τα παρατούν, εύκολα προτιμούν τον θόρυβο. Το ταλέντο υπάρχει, αλλά πολλές φορές καλύπτει την αλήθεια μιας ιστορίας. Νιώθω πως δεν υπάρχει χώρος για να πει κανείς μιαν απλή ιστορία. Έχω πίστη πως τα πράγματα αλλάζουν όμως και ίσως το να θέσουμε μια καλή ερώτηση είναι πιο σημαντικό από το χειροκρότημα στο τέλος.

Πόση κωμικότητα αντέχει ένα μεσοαστικό δράμα;

Χρύσα Κοτταράκου: Πολύ! Ίσως δεν είναι η κωμικότητα που προκαλεί αυθόρμητα δυνατό γέλιο, αλλά εκείνη που στρέφει την προσοχή στην γελοιότητα της ζωής. Με τον ίδιο τρόπο που είναι αστείο όταν ακριβώς εκείνη η προσπάθειά σου να πετύχεις κάτι που επιθυμείς έφερε ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα, ενώ αν προσπαθούσες λιγότερο μπορεί και να το αποκτούσες.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Χρύσα Κοτταράκου: Μετά τις παραστάσεις με το «Δαχτυλίδι της μάνας», έχουμε κάποια σχέδια με τους C. for Circus για το καλοκαίρι, αλλά δεν είναι ακόμη ανακοινώσιμα. Όσο για τον «Εραστή», θα ανέβει μόνον για δέκα παραστάσεις φέτος και θα ήθελα οπωσδήποτε να βρούμε τρόπο να το επαναλάβουμε!

Κωνσταντίνος Παράσης: Θέλω να μάθω κι άλλο. Και να μην γκρινιάζω. ;) 

Ευχαριστούμε τη Χρύσα και τον Κωνσταντίνο για το χρόνο τους και τους ευχόμαστε καλή επιτυχία!

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ