IWATSU JAPAN: Ταξίδι στην Αθήνα της υψηλής τεχνολογίας

Κάποτε ο 20ος αιώνας συμβόλιζε το μέλλον. Οι πρόσφατες εφευρέσεις του ασυρμάτου, του τηλεφώνου και του ραδιοφώνου υπόσχονταν έναν αιώνα ο οποίος για πρώτη φορά θα ένωνε τους ανθρώπους όλου τους κόσμου και θα εξάλειφε τα προβλήματα επικοινωνίας μια για πάντα. Ένας θαυμαστός καινούργιος κόσμος ήταν προ των πυλών. Και μετά ήρθε ο πόλεμος -- ο πρώτος από τους δύο οι οποίοι, σε αυτό το νέο διεθνές περιβάλλον, έμελλαν να είναι και αυτοί παγκόσμιοι.

Είναι πολύ εύκολο για μας τους ανθρώπους να ξεχνάμε το παρελθόν. Λέμε ότι είμαστε πλάσματα με αναμνήσεις με ιστορίες, με μνήμη, όμως όλο και περισσότερο, και όσο εμπιστευόμαστε τα "προσωπικά μας ημερολόγια" σε τεχνολογίες, από κινητά τηλέφωνα μέχρι ημερολόγια, αυτό το σύστημα ιστορίας μας φαίνεται να φθίνει.

"Το παρελθόν είναι μια χώρα ξένη", έγραψε τον 20ο αιώνα ο Λέσλι Πόουλς Χάρτλι. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που επισκέπτοντας μια ξένη χώρα όλα μας τα στερεότυπα καταρρέουν, επισκέπτοντας το παρελθόν είναι μια συγκλονιστική εμπειρία. Νομίζουμε ότι δεν έχει μαθήματα να μας δώσει, γεμάτοι με την αυτοπεποίθηση που μας δίνει το παρόν και το αβέβαιο μέλλον. Πόσο μεγάλη είναι η έκπληξη μας όμως όταν κάποιο ξεχασμένο κειμήλιο του παρελθόντος βρίσκεται ξαφνικά μπροστά μας και μας θυμίζει πράγματα που είτε είχαμε ξεχάσει, είτε δεν ξέραμε ποτέ, είτε κάτι μεταξύ των δύο, σαν κάποιο τραγούδι από κάποιο παιδικό που ίσως είχαμε προλάβει όταν ήμασταν 4 χρόνων, αλλά δεν είμαστε και σίγουροι, ή σαν μια ξεθωριασμένη σέπια φωτογραφία των γονιών μας από το πρώτο τους ταξίδι μαζί.

Αυτά τα συναισθήματα μου προκαλεί η θέα αυτής της διαφήμισης που δεν έχω ιδέα από πότε είναι αλλά εκτιμώ ότι πρέπει να βρίσκεται εκεί τουλάχιστον 30 χρόνια πριν το διαδίκτυο, για άλλη μια φορά, σαν πρώτη φορά, μας γέμισε σιγουριά για το πώς η παγκόσμια επικοινωνία θα μας έσωζε.

Για σκεφτείτε. Ήταν μια εποχή όπου πίστευαν ότι το 2001 θα στέλναμε επανδρωμένες αποστολές στο διάστημα με τεχνητά νοήμοντες κυβερνήτες. Όπου ακόμα το μετρό της Αθήνας δεν ήταν παρά μια ιδέα, ίσως. Όπου οι δραχμές που είχε ο κόσμος στις τσέπες του είχαν πάνω φοίνικες. Όπου το να φας πίτσα έξω θεωρούταν έξοδος. Όπου η ροκ εντ ρολ ήταν ακόμα αντισυμβατική, επικίνδυνη, μέρος της ακατανόητης κουλτούρας της νεολαίας. Όπου τα γαλλικά ήταν ακόμα η γλώσσα που έπρεπε να μάθει κανείς για να θεωρείται μορφωμένος. Όπου ήταν της μόδας το τσιμέντο και το να μένει κανείς σε πολυκατοικία θεωρούταν αρχοντιά. Οπού το να έβλεπε κανείς σοβιετικές ταινίες σε κάποιο κρυφό σινεμά ήταν ικανό να τον στείλει φυλακή, ή χειρότερα.

Δείτε και αυτό το βίντεο που δείχνει την Αθήνα πριν 60 χρόνια περίπου. Εύχομαι να νιώσετε κι εσείς ότι με κάνει να νιώθω εμένα αυτή η πινακίδα στην αρχή της οδού Θησέως, στο τέλος της γέφυρας από Κουκάκι, ακριβώς δίπλα σε ένα κτίριο της ICAP που σίγουρα θα είναι επιχείρηση με ιδιωτικό τηλεφωνικό κέντρο... αλλά ποιος ξέρει πόσο θα μοιάζει στην τεχνολογία αιχμής που κάποτε πούλαγε η IWATSU JAPAN;

Περισσότερα από τα αγαπημένα spots του Δημήτρη στο Spotted by Locals Athens