Σύλλογος Παν-Αθήναια

Ψυρρή, Κεραμικός, Μεταξουργείο. Μουσική, ποτό, γέλια. Το ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Τη νύχτα. Κι ίσως να’ ναι η ευθυμία του βραδιού, αλλά, οι περισσότεροι, αμελούμε τη ζωή στις περιοχές αυτές τη μέρα. Την πραγματική ζωή, την κατοίκηση…   Την ημέρα, το φως δε μπορεί να κρύψει τους 100άδες μετανάστες που συρρέουν προσπαθώντας να βγάλουν τα προς το ζην, τις κούτες των αστέγων, τους εξαρτημένους που αναζητούν τη δική τους ελπίδα, τους μαθητές που κάνουν τη μεγάλη διαδρομή για το σχολείο (γιατί, το ξέρατε πως δεν υπάρχει κτίριο γυμνασίου-λυκείου στο ιστορικό κέντρο;!), τις άδειες, άψυχες πλατείες, τους ηλικιωμένους που βγαίνουν φοβισμένα για τα ψώνια τους.. Όλους αυτούς που φαίνεται σαν κάποιος απλά να τους άφησε εκεί και μετά να έκλεισε τη φωνή να μην ακούει τις εκκλήσεις τους για μια καλύτερη – πώς να το πω… όχι και ζωή – απλά τακτοποίηση…   Δε θα αναφερθώ σ’αυτούς που έκλεισαν την ένταση, αλλά σ’αυτούς που προσπαθούν να την ανεβάσουν.   Η Βάσω Νικολακοπούλου, το ’97 άρχισε με τα δικά της μέσα να προσπαθεί να κάνει τη ζωή στη γειτονιά της πιο ανθρώπινη. Η ανάγκη αυτή δεν ήταν μόνο δική της, κι αυτός ήταν ο λόγος ίδρυσης του πολιτιστικού συλλόγου «Παναθήναια». 200 περίπου άνθρωποι, αγωνίζονται –πάλι με τα δικά τους μέσα– για την υγιή διαπολιτισμική συνύπαρξη, την ουσιαστική υποστήριξη εξαρτημένων και αστέγων, την εκπαιδευτική εγγύτητα, την ανάδειξη/αναβάθμιση της περιοχής και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής ΟΛΩΝ των κατοίκων. Συλλέγουν ρούχα, βοηθούν στη μελέτη αλλοδαπών παιδιών, προσπαθούν να δώσουν ζωή στις πλατείες, στέλνουν επιστολές στις δημόσιες αρχές και προσπαθούν να μην απογοητεύονται. Μάθετε για τη δράση τους εδώ, και την επόμενη φορά δώστε ραντεβού στο κέντρο πρωί, σε μια πλατεία, για πινγκ-πονγκ ή σκάκι, μαζί τους. Πολλοί, μπορούμε πάντα να καταφέρουμε περισσότερα!