Dirty Love (Part III, The After Sex) | Ιστορίες και μουσικές από τον dj George Koukopoulos

Οι ώρες πέρασαν, και εμείς ήμαστε στο κρεβάτι μισοκοιμισμένοι, με τον ιδρώτα από τα κορμιά μας να έχει ποτίσει τα σεντόνια, σχηματίζοντας δύο άμορφες φιγούρες που μόλις είχαν τελειώσει από τη μάχη. 
Σε μια στιγμή εκείνη σηκώθηκε, και πήγε στην κουζίνα να φέρει νερό, να ξεδιψάσουμε τα αφυδατωμένα μας, στόματα. Εγώ βρήκα την ευκαιρία ανάβοντας ένα τσιγάρο, και αμίλητος όπως ήμουν, παρατηρούσα τον καπνό να ανεβαίνει στο ταβάνι, συμπαρασύροντας όλες μου τις σκέψεις, διαχέοντάς τες, στο χώρο.

Το μυαλό μου είχε αδειάσει, μαζί με όλα μου τα σωματικά υγρά, φέρνοντας μου την απόλυτη ευτυχία, που ήταν τόσο δυνατή προσεγγίζοντας τα όρια της μελαγχολίας, γιατί ήξερα πολύ καλά, ότι αυτό θα τελείωνε κάποτε. Ωστόσο, αποφάσισα να μην κουράζομαι άλλο με τέτοιου είδους σκέψεις. 

Γύρισε πιο αέρινη από ότι είχε φύγει, γυμνή, με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της. Σκέφτηκα πως μάλλον κι εγώ την έκανα να περάσει καλά, όπως κι εκείνη εμένα. Μου έφερε παγωμένο νερό το οποίο ήταν ό,τι χρειαζόμουν εκείνη την ώρα. Αφού ήπια λίγες γουλιές με πήρε μια αγκαλιά, βάζοντας το κεφάλι μου ανάμεσα στα στήθη της σαν να ήθελε να με προστατεύσει από κάτι. Η μουσική στο βάθος συνέχιζε να παίζει, αισθησιακούς και πιο αργούς ρυθμούς. Ο χρόνος είχε σταματήσει και για τους δυο μας, και αυτή τη στιγμή δεν μπορούσε να μας την πάρει κανείς. Την είχαμε κάνει δική μας.

Ο ιδρώτας μας, οι ανάσες και τα φιλιά μας, ήταν η υπογραφή γνησιότητας της κατοχής μας. Ήμαστε δύο σώματα σε ένα, ξαπλωμένοι πάνω στα σεντόνια και το μόνο που μας άγγιζε ήταν η ατμόσφαιρα και οι ήχοι της μουσικής της. 

Ο χρόνος κύλησε σαν άμμος μέσα από την παλάμη, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά τη θεωρία του Αϊνστάιν. Έπρεπε να φύγω παρόλο που δεν ήθελα, και αυτή να πάει στη δουλειά της, για μια ακόμα νύχτα να τη θωπεύουν, νοερά και μη, πεινασμένοι πελάτες. Αυτή η σκέψη με τρέλαινε, αλλά δεν ήθελα να της το δείξω, γιατί τότε θα έχανα το παιχνίδι. Μου ζήτησε να πάω μαζί της, αλλά αρνήθηκα. Μόνο εγώ ήξερα πόσο πολύ ήθελα να πάω αλλά δεν θα το άντεχα. 

Η περίεργη αυτή σχέση μας κράτησε μόλις τέσσερις ημέρες και ενώ βρεθήκαμε ακόμα δυο φορές, το παράδοξο ήταν, πως ποτέ δεν έμαθα το όνομα της. Δεν με ένοιαζε όμως καθώς μπορούσα να τη βαφτίσω όπως επιθυμούσα. Ενώ το πιο άσχημο σημείο της σύντομης ιστορίας μας, ήταν όταν ένα βράδυ που πήγα να την πάρω από το μαγαζί, με ενημέρωσαν πως είχε φύγει για πάντα από τη χώρα, λόγω κάποιων περίεργων μπλεξιμάτων που είχε, και που ποτέ δεν θα μάθω. Και τώρα βρίσκομαι πάλι μόνος, στην κακόφημη περιοχή της πόλης που είναι κατακλεισμένη από ομίχλη, δυσωδία και περίεργους τύπους να ψάχνω τα μάτια της που δεν θα γυρίσουν…