Ένα mixtape αφιερωμένο στους φίλους μας από τον dj George Koukopoulos

Τη δύσκολη αυτή περίοδο που βιώνει η ανθρωπότητα, η ψυχολογία όλων μας (με ελάχιστες εξαιρέσεις), έχει αρχίσει να φθίνει. Αυτό δεν είναι απαραίτητα τόσο κακό, μιας και έτσι δίνεται η ευκαιρία να ανακαλύψουμε αρκετές πτυχές της προσωπικότητάς μας που αγνοούσαμε ή που δεν είχαμε ανακαλύψει. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει πως θα πρέπει όλο αυτό να γίνει η νέα κανονικότητα και κατά την ταπεινή μου άποψη, έχει διαρκέσει πολύ περισσότερο από όσο μπορούμε να αντέξουμε.

Το άσχημο είναι όταν δεν υπάρχει στήριξη από το οικείο περιβάλλον που δεν είναι μόνο η οικογένεια. Και τότε αυτή είναι η πραγματική μοναξιά. Όσοι από εμάς έχουμε φίλους που μπορούν να μας στηρίζουν και να βιώνουμε παρέα όλη αυτή την αλλοπρόσαλλη κατάσταση, θα πρέπει να σταματήσουμε ότι κάνουμε και να αφουγκραστούμε για μια στιγμή, την υπέρτατη τύχη που συναντήσαμε στο διάβα μας. 
Οι φίλοι και συγκεκριμένα, οι πιο κοντινοί, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένας λόγος για να συνεχίσουμε να αναπνέουμε. Ουκ ολίγες φορές, ας μου επιτραπεί να πω, πως είναι και πιο σημαντικοί από την οικογένεια. Είναι οι άνθρωποι που μπορούμε να εκμυστηρευτούμε τα πιο σκοτεινά και κρυμμένα μυστικά μας, τους πιο κρυφούς πόθους κι επιθυμίες. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που μας δικάζουν πάντα με αγάπη, χωρίς αδικίες, με σύνεση και καλοπροαίρετη κριτικής. Είναι σαν τα αστέρια που ενώ δεν τα βλέπουμε, γνωρίζουμε άριστα, πως είναι πάντα εκεί, έτοιμα να μας δώσουν το φως τους. Οι πολύ καλοί και κοντινοί φίλοι, είναι ελάχιστοι, μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού και ίσως να περισσεύει και κάποιο δάκτυλο. Δεν χρειάζονται παραπάνω, οι πολλοί φίλοι προκαλούν σύγχυση και μπερδέματα, οπότε ας μείνουν γνωστοί. 

Για να μιλήσουμε μουσικά, είναι αυτοί που θα μείνουν εκεί αφού τελειώσει η συναυλία, σβήσουν τα φώτα και χαθεί το χειροκρότημα. Αυτοί που θα μαζέψουν με προσοχή τα σπασμένα κομμάτια μας και θα επιστρατεύσουν κάθε δυνατή τεχνοτροπία για να τα βάλουν στη θέση τους, και που ίσως τα κολλήσουν καλύτερα από πριν. Είναι αυτοί που με το ένα χέρι θα μας σηκώνουν και με το άλλο θα μας μουτζώνουν για τις ανοησίες που κάνουμε, πάντοτε με όλη τους την αγάπη. Ξανά και ξανά, χωρίς κούραση, μουρμούρα και γκρίνιες. 

Είναι αυτοί οι άνθρωποι που όταν τους βρεις, τους κρατάς όσο γίνεται πιο σφιχτά στην παλάμη της ζωής σου και είναι αυτοί που θα σε βοηθήσουν να πάρεις πρώτα το Μανχάταν κι ύστερα το Βερολίνο (Leonard Cohen – First We Take Manhattan, Then We Take Berlin). Η σχέση αυτή είναι πιο ιερή κι από θρησκεία…. Μην το ξεχνάμε!"