Goodbye starts always from Hi | Ένα mixtape από τον dj George Koukopoulos

Είναι γεγονός πως για να τελειώσει κάτι, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, πρέπει πρώτα να ξεκινήσει. Διαφορετικά δεν υπήρξε ποτέ. Ίσως σε κάποιο άλλο σύμπαν να είναι αλλιώτικα τα πράγματα και η ζωή (αν λέγεται έτσι) να είναι κάτι άλλο. Ο εγκέφαλος μας δεν θα το συλλάβει αυτό ποτέ και δεν έχει νόημα να σπαταλάμε φαιά ουσία, οπότε ας παραμείνουμε στο σφαιρικό χωριό μας που γυρνάει γύρω από το σώμα του στη μέση του πουθενά. Τρελά πράματα δηλαδή, όμως τι σου είναι και το σύμπαν…

Οι ζωές μας, που έχουν μηδαμινή διάρκεια σε σχέση με το χρόνο ύπαρξης του σύμπαντος, έχουν τα πάνω και τα κάτω τους. Αυτό γίνεται για να υπάρχει ένα ενδιαφέρον και να μην είναι μια ευθεία γραμμή καρδιογραφήματος κάποιου πτώματος. Οι προσθήκες και οι απώλειες πηγαινοέρχονται, με τις ζωές μας να γίνονται σμπαράλια ή ανθισμένοι κήποι γεμάτοι τιτιβίσματα πουλιών. Έτσι λοιπόν, γνωρίζουμε ανθρώπους με σκοπό να καλύψουν το κενό των αποχωρησάντων, και δεν εννοώ μόνο το μακάβριο. Όλοι για κάποιο λόγο μπαινοβγαίνουμε στις ζωές των άλλων, είτε για λίγο, είτε για πολύ. Το πόσο μένουμε, εξαρτάται από τα συμφέροντα, τις συνθήκες και τους όρους της εκάστοτε σχέσης. Γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς μια σχέση είναι αποδοχή όρων εκατέρωθεν. Μια συμφωνία, υπογεγραμμένη με μελάνι της ψυχής, το πολυτιμότερο αγαθό που υπάρχει. Όταν όλα κυλούν ομαλά, τα νερά είναι ήσυχα κατάλληλα για βαρκάδα, με τα ψάρια να τραγουδάνε στο νερό «under the sea» και την αντανάκλαση του φεγγαριού να φτιάχνει το φωτεινό διάδρομο πλεύσης του έρωτα. Όμως τις στιγμές που χαλάει το γλυκό, οι τρικυμίες έρχονται, και σε κατάσταση πανικού, ψάχνουμε να βρούμε αν πρέπει να σώσουμε τον εαυτό μας, τη βάρκα ή τον άλλον άνθρωπο από πνιγμό. Το καθένα με το κόστος του ασφαλώς. Σωστή επιλογή δεν υπάρχει καθότι, ο καθένας μας μετράει διαφορετικά τη ζωή του και τιμολογεί τις αξίες του. Η ζημιά θα έρθει έτσι κι αλλιώς, ότι κι αν γίνει. 

Τη σήμερον ημέρα θα μπορούσαμε να πούμε, πως τα πράγματα είναι κάπως fast-food, με τιμές fine dinning και ποιότητα καντίνας. Γρήγορα, δύσκολα, χωρίς ουσία και καμία συγκίνηση. Έτσι κι αλλιώς θα ξαναφάμε αύριο. Οι άνθρωποι πιο εύκολα φεύγουν παρά μένουν. Μερίδιο ευθύνης έχουμε όλοι μας φυσικά, διότι στην προσπάθεια μας να νικήσουμε τις ανασφάλειες και τους φόβους μας, τραβάμε αντισυμβατικά άτομα που σε άλλη περίπτωση, ούτε απ’ έξω δεν θα πέρναγαν. Αυτό γίνεται και από τις δύο πλευρές με αποτέλεσμα τα τροχαία των σχέσεων να είναι περισσότερα, τα κρεβάτια να μην φτάνουν για όλους και το νεράκι δυστυχώς δεν πίνεται. Κατάληξη, οι χαιρετούρες με συνοπτικές διαδικασίες, η πλώρη για την νέα ανακάλυψη της Αμερικής χωρίς εξοπλισμό και ξανά προς τη δόξα τραβά. Όλο αυτό είναι ένας κύκλος με ακρίβεια μετρημένος και καλά γρασαρισμένα γρανάζια. Δεν μπορεί να σπάσει, όμως μπορεί να σταματήσει. Πως σταματάει; Εύκολα! Καθόμαστε με τον καλός μας φίλο που λέγεται εαυτούλης, τα συζητάμε, συμφωνούμε ότι θέλουμε τα ίδια και προχωράμε. Χρόνος υπάρχει, μάλλον…

Ξέρω αυτά δεν βγάζουν πολύ νόημα και ίσως είναι κόλπα ζόρικα που κάνουν στην Ινδία, ωστόσο οι μουσικές πάντα έχουν τις λύσεις μέσα και κάνουν το χρόνο να κυλάει απαλά στα κατσάβραχα της ζωής. Ας ακούσουμε λίγο περισσότερο, ας μάθουμε να σκάμε και ας λιγοστέψουμε τα «γεια» που λέμε, διαφορετικά πληθαίνουν τα αντίο. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως παρόλο που δεν υπάρχει χρόνος όπως τον φανταζόμαστε, στην τελική είμαστε μια στιγμή στο σύμπαν. Αυτό είναι κάτι από μόνο του, κάτι που μετράει κάπου, κάπως, κάποτε. Κι αυτή η καημένη στιγμή θα πρέπει πάση θυσία να μετρήσει, γιατί στο τέλος όλα θα πάνε καλά. Κι αν δεν πάνε, τότε δεν είναι το τέλος…