In The Gym | A mixtape by dj George Koukopoulos

Τα γυμναστήρια ήταν πάντα και θα είναι ένας χώρος που κάποιους μπορεί να θεωρηθεί κι εφάμιλλος της εκκλησίας. Ένας άλλος κόσμος με διαφορετικούς κανόνες από αυτόν που γνωρίζουμε. Κορμιά που «χτίζονται» με υπομονή, πόνο κι αντοχή με σκοπό τη βελτίωση της υγείας, την σωματική ανάπλαση και φυσικά, τον κορεσμό του αδηφάγου τέρατος, που όλοι μας κρύβουμε μέσα μας και το οποίο δεν είναι άλλο από την ματαιοδοξία. 

Κάποτε θυμάμαι πήγαινα κι εγώ. Τον ακριβή λόγο ακόμα δεν τον έχω βρει, ωστόσο ήταν σίγουρα ένα συνονθύλευμα των παραπάνω. Θυμάμαι που ήταν πολύ απλά τα πράματα εκεί μέσα με τη μερίδα του λέοντος να κατέχεται από διαφόρων ειδών βάρη. Μπάρες, μηχανήματα, ελεύθερα βάρη, ενώ για τις καρδιοαναπνευστικές ασκήσεις υπήρχαν διάδρομοι και άντε κάποιο ποδήλατο στατικό. 

Ο χώρος ήταν πολύ απλοϊκά διαμορφωμένος, συνήθως βαμμένος σε σκούρο χρώμα, ενώ καθρέφτες ήταν τοποθετημένοι σχεδόν σε κάθε γωνία που υπήρχε τοίχος. Τα φώτα ήταν λάμπες φθορίου με τόνους σκόνης αραγμένη για δεκαετίες πάνω τους. Τα πολύχρωμα αθλητικά ρούχα των ανθρώπων εκεί έδιναν έναν ιδιαίτερο τόνο «σπάζοντας» το διάχυτο γκρι του χώρου που έδινε το άψυχο υλικό. Οι μουσικές ήταν κυρίως των 80ς, με πολύ δυναμικούς τόνους για να κάνουν τους ανθρώπους να νιώθουν πιο δυνατοί, να προσπαθούν για το παραπάνω κι έστω για λίγο να γινούν υπεράνθρωποι της προσπάθειας που κατέβαλλαν. Η ματαιοδοξία, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, ήταν το κυρίαρχο συστατικό και διαχεόταν στον αέρα μαζί με τη μυρωδιά της εξουθενωμένης ανάσας και του ιδρώτα. Πειράγματα, φωνές και θόρυβος από τα βάρη που αφήνονταν απότομα ήταν οι ήχοι που συναντούσε κανείς εκεί, πέρα φυσικά από την μουσική. Όμως υπήρχε σεβασμός προς τον καθένα, όσο μεγάλη ή μικρή ήταν η προσπάθεια που έκανε. 

Τη σημερινή εποχή έχουν αλλάξει τα πράγματα, καθότι έχουν ξεπηδήσει νέες μορφές εκγύμνασης του σώματος, με αποτέλεσμα να πελαγώνει όποιος πάει, διότι η πληθώρα των διαφορετικών τεχνικών και ασκήσεων τρομάζει. Οι μουσικές κι αυτές αλλάξανε με τη σειρά τους, για να μπορούν να προσαρμοστούν στο εκάστοτε γυμναστικό είδος κι ως εκ τούτου ακούγεται ένας μουσικός αχταρμάς που αποσυντονίζει και δημιουργεί αίσθημα αδιαφορίας. Ο κόσμος εκεί έγινε κι αυτός εντελώς άνοστος, ξένος και έτσι ο καθένας δουλεύει μόνος του στον προσωπικό του χώρο, διαλύοντας την παρεϊστικη διάθεση που υπήρχε κάποτε. Οι ώρες των προπονήσεων μειώθηκαν κι αυτές αφού νέες μόδες βγήκαν μπροστά, φωνάζοντας πως μόνο 15’ αρκούν για να αποκτηθεί το πολυπόθητο κορμί που ονειρευόμαστε. Όμως αυτό δεν είναι το νόημα, μιας και το κορμί μπορεί να αποκτηθεί ούτως άλλως με γυμναστική και σωστή διατροφή. Το θέμα είναι πως χάνεται όλο αυτό που κάποτε έκανε το γυμναστήριο χώρο μάζωξης, ανταλλαγής ιστοριών και δημιουργίας νέων φίλων. Ίσως για αυτό δεν πάω στο γυμναστήριο πλέον. Δεν μπορώ να υπάρξω σε ένα χώρο με αδιάφορη μουσική, κρύους ανθρώπους και βάρη που σε κοιτούν επίμονα.