«Καριόλικες Σκέψεις Καθημερινής Τρέλας» by Billakos

                                                     Ένας Ανοιχτός Λογαριασμός

Το ρολόι έδειχνε 7:17, τη στιγμή που πετάχτηκα από το κρεβάτι μου, μην μπορώντας να συνειδητοποιήσω τον λόγο για τον οποίο σηκώθηκα. Ήταν το ξυπνητήρι; Κοίταξα τριγύρω μην τυχόν και το πέταξα πιο πέρα σε περίπτωση που το γαμημένο είχε χτυπήσει. Ωχ! Μόλις θυμήθηκα ό,τι ποτέ μου δεν είχα ξυπνητήρι, και η σκέψη αυτή με έκανε να παραμερίσω για λίγο τον λόγο για τον οποίο σηκώθηκα και προσπάθησα να καταλάβω τι ακριβώς συνέβη το προηγούμενο βράδυ.

Τα παντζούρια όμως ήταν κλειστά, και ως συνήθως, κάθε πρωί πάντα μου δημιουργείται ένα δίλημμα που ταλανίζει το μυαλό μου: «Ποιο από τα δύο ν’ ανοίξω; Εκείνο που κοιτάζει στην αθλιότητα ή το άλλο που βλέπει στον ακάλυπτο;» Και πάντα ανοίγω, βασανιστικά, το ίδιο παράθυρο, εκείνο που αντικρίζει την αθλιότητα, διότι, η αθλιότητα σου δημιουργεί το αίσθημα της ελπίδας, αν εισαι τυχερός μπορείς να την περιορίσεις, ενώ ο ακάλυπτος... αχ! αυτός ο ακάλυπτος, ξέρεις ότι τα τσιμέντα που βλέπεις απέναντί σου δεν πρόκειται να γκρεμιστούν σε αυτήν τη ζωή. Ανοίγοντας το παράθυρο, το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν ένα γεμάτο τασάκι με κάθε λογής τσιγάρα. Κι αυτό τα τασάκι, πρόδιδε τις κακές μου παρέες όπου, σ’ έναν επικείμενο έλεγχο του εγκληματολογικού θα ήταν αρκετό για να κατηγορηθώ ως τρομοκράτης των πνευμόνων μου. Γιατί, ως γνωστόν, οι κακές παρέες ισοδυναμούν, τουλάχιστον, με επταετή φυλάκιση! Η Ηριάννα κάτι θα ξέρει καλύτερα μιας και υπήρξε σεσημασμένο φουγάρο. Σίγουρα, αυτά τα άφιλτρα τσιγάρα, έκρυβαν μια γερή δόση DNA.

Η ακαταστασία του δωματίου μου ήταν η υπουργική σφραγίδα που μου επιβεβαίωνε με κάθε επισημότητα πως έπρεπε ακόμα να κοιμάμαι, αντ' αυτού, ήμουνα ξύπνιος από τόσο νωρίς. Μήπως είχα δει κάποιο περίεργο όνειρο; Δε νομίζω, τα κλασικά όνειρα ενός τριαντάρη βλέπω πάντα στον ύπνο μου, εκείνα στα οποία εισβάλει από την πόρτα η πρώην σου και σε φτύνει στο πρόσωπο λεγοντας σου: «Το ξέρω ότι δεν κάνεις ακόμα για πατέρας, αλλά, μέχρι να γίνω μάνα έλα να ξεσκιστούμε για μια τελευταία φορά». Κακά τα ψέματα, αυτός δεν είναι λόγος για να με κάνει να σηκωθώ τόσο νωρίς.

Απελπισμένος λοιπόν, κατευθύνθηκα προς το μπάνιο για να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου, ώστε να ξεπλύνω το παρελθόν της προηγούμενης νύχτας, ώσπου, στην κεντρική πόρτα βλέπω από κάτω ένα φάκελο. Αυτό ήταν! Ο γαμημένος κλητήρας μου χτυπούσε παρατεταμένα το κουδούνι. Ανοίγω τον φάκελο -πριν προλάβω να πλυθώ- και βλέπω με κεφαλαία γράμματα ότι πρέπει άμεσα να καταθέσω τα χρωστούμενα στην τράπεζα. Η είδηση της ημέρας δεν ήταν αυτό, σκέφτηκα, η είδηση ήταν πως δεν ήξερα ότι ο καινούριος γκόμενος της πρώην μου είναι σίγουρα ο μπάσταρδος κλητήρας!

Φόρεσα ό,τι πιο βρώμικο και ασιδέρωτο είχα, καθώς, έπρεπε να τους πείσω πως δεν μου περίσσευαν ούτε για απορρυπαντικό και αναγκάστηκα να πουλήσω το σίδερο για να αγοράσω το πρώτο, πόσο μάλλον να πληρώσω αυτό το κερατιάτικο διακοποδάνειο. Σε όλη τη διαδρομή σκεφτόμουν το λάθος που είχα κάνει να πάρω αυτό το δάνειο, μιας και υπήρξε κάποια στιγμή στη ζωή μου που ήθελα να πρωταγωνιστήσω σ’ ένα κουκλοθέατρο μικροαστών. Είχα μια μικροαστική σχέση και της έταξα πλουσιοπάροχες διακοπές σε ακριβά ξενοδοχεία με πισίνες, γιατί ο νεοπλουτισμός προστάζει να κολυμπάς σε γλυκά και ατάραχα νερά, αγναντεύοντας από μακριά τη θάλασσα. Είχα κλείσει και ιστιοφόρο για το γύρο του νησιού. Εκείνη όμως σαν γνήσια μικροαστή μου είπε -ξαφνικά- πως ήθελε βουνό, βαρέθηκε λέει τις βαθιές και καταγάλανες πισίνες! Κι εγώ έμεινα με το δάνειο στο χέρι! Χωρίσαμε. Αφού έχασα την προκαταβολή, προτίμησα να ξοδέψω το υπόλοιπο δάνειο, τούτη την φορά, σαν γνήσιος καριόλης. Όλα αυτά, την δεδομένη στιγμή, μου δημιούργησαν μια θλίψη, ικανή όμως για να με κάνει να φαίνομαι πειστικός στον υπάλληλο της τράπεζας. Κατά βάθος ήξερα, είτε θλιμμένος είτε χαρούμενος ήμουν, δεν θα έπαιρναν από μένα δεκάρα τσακιστή.

Μόλις έφτασα στην τράπεζα, αμέσως κατευθύνθηκα στα γραφεία του δευτέρου ορόφου για τις αποπληρωμές δανείων. Όταν ανέβηκα ρώτησα έναν περιφερόμενο υπάλληλο σε πιο από τα τρία γραφεία είναι για την περίπτωσή μου, μου υπέδειξε το μεσαίο λέγοντάς μου: «Αμέσως μετά την δεσποινίδα είστε εσείς». Ευθύς όταν την είδα, το υποσυνείδητό μου πετάχτηκε και είπε στον υπάλληλο: «Ναι, αλλά αυτή δεν είναι οποιαδήποτε δεσποινίς»! Για την ώρα ήμουν εγώ, και, αρκέστηκα σ’ ένα «Ευχαριστώ πολύ κύριε».

Μολονότι είμαστε στα μέσα Οκτώβρη και τα πρωτοβρόχια είναι προ των πυλών, πάντα οι φθινοπωρινές γυναίκες έχουν την τάση να κρυώνουν από πάνω προς τα κάτω, κι αυτό μεταφράζεται ότι τα κοντά φουστάνια δεσπόζουν ως τις πρώτες μέρες του χειμώνα. Ήταν κάτασπρη σαν το γάλα. Τα στήθη της ήταν καλυμμένα λόγω φθινοπωρινών ιώσεων -ισως. Καθόταν σταυροπόδι και το μαύρο της φόρεμα είχε ανέβει αρκετά πάνω από τα επιτρεπόμενα όρια. Τα άσπρα της πόδια φανέρωναν το καθάριο της ψυχής της, και, ήθελες εκεί ανάμεσα να ξεπλύνεις όλες τις αμαρτίες σου, όμως, πριν προλάβεις να ξεπλυθείς, τα κόκκινα μαλλιά της που απλώνονταν μέχρι το ύψος των ώμων, σε συνδυασμό με την αυτοκρατορική της αφέλεια σε προειδοποιούσε πως, ναι μεν το μονοπάτι που διάλεξες να διαβείς ειναι καθάριο, αλλά, παραμένει έτσι γιατί όποιος τολμήσει να το διασχίσει θα καεί από τις φλόγες.

Ένα κορίτσι γεμάτο αντιθέσεις! Τη στιγμή που σηκώθηκε να φύγει, περπάτησε με έναν αέρα όπου το μελτέμι που άφηνε πίσω της δήλωνε ότι «Μπορεί χαρτογιακάδες να με γδύσατε αλλά παραμένω πάντοτε μια στυλάτη κυρία». Το γεγονός αυτό μ’ έκανε ν’ αγνοήσω παντελώς τον υπαλληλίσκο, καθώς, στην καλύτερη των περιπτώσεων, σε μια ενδεχόμενη συζήτηση μαζί του να υποστηρίζαμε την ίδια ποδοσφαιρική ομάδα, με αποτέλεσμα να με συμβούλευε ιδανικά σε γραφειοκρατικά θέματα που αφορούσαν το δάνειο.

Την ακολούθησα. Είχα στη διάθεσή μου την αναμονή του ασανσέρ και το πολύ άλλα είκοσι πέντε μέτρα πριν από την έξοδο της τράπεζας. Ο χρόνος ήταν τόσο λίγος που αισθανόμουν ότι είχε συμμαχήσει με τον μπάσταρδο κλητήρα, ώστε να βεβαιωθούν για την διαφαινόμενη αποτυχία μου.

Λίγο πριν το ασανσερ...

- Μια στιγμή, σας είδα πριν...

- Τι θέλετε κύριε;

- Απλά να σας πω ότι σας είδα πριν που πληρώνατε τη δόση του δανείου...

- Είστε υπάλληλος της τράπεζας;

- Όχι, απλώς είμαι κι εγώ ένας απατημένος διακοποδανειολήπτης.

- Χα! θεωρείτε ότι είμαι μια απατημένη;

- Κάθε άλλο, να, διέκρινα μια θλίψη στο πρόσωπό σας την στιγμή που πληρώνατε, κι αυτό από μόνο του με έκανε να πιστέψω ότι το δάνειο πάρθηκε από δύο αλλά αποπληρώνεται από έναν.

- Πώς γνωρίζετε ότι έχω πάρει διακοποδάνειο;

- Το μεσαίο γραφείο ξέρετε...

Το ασανσέρ είχε φτάσει στο ισόγειο...

- Ξέρετε, θα σας φανεί περίεργο αλλά υπάρχει κάποια υποσημείωση στο συμβόλαιο του δανείου όπου αναφέρει πως, σε περίπτωση που το ζευγάρι χωρίσει πριν την τέλεση των διακοπών, τότε δεν υποχρεούται να πληρώσει το υπόλοιπο πέραν της προκαταβολής. Τα μικρά λεπτά γράμματα που δεν προσέχει κανείς αν με καταλαβαίνετε...

- Μου λέτε αλήθεια τώρα;

- Θα έδινα τα πάντα για να σας πω την αλήθεια, κι αυτή τη στιγμή δίνω ό,τι έχω και δεν έχω...

- Δυσκολεύομαι πολύ να σας πιστέψω, παρόλα αυτά τι μου προτείνετε να κάνω;

Ήμασταν ήδη εκτός κτηρίου...

- Να είστε εδώ την ημερομηνία αποπληρωμής της επόμενης δόσης.

- Ελπίζω να μην παίζετε μαζί μου;

Ένα δυνατό επιχείρημα ήταν καθ' οδόν στη γλώσσα μου, πλησιάζω νιώθοντας την σκιά του διαβόλου να απλώνεται μπροστά μου, και, την φίλησα. Πριν προλάβει να συνειδητοποιήσει που βρισκόταν η γλώσσα μου, ξεσπάει δυνατή βροχή, και τότε ανοίγω διάπλατα το ειδοποιητήριο του δανείου που κρατούσα στα χέρια μου, μονάχα, για να καλύψω τα κεφάλια μας, ώστε να βεβαιωθώ για την γλυκύτητα των χειλιών της, ώσπου, η βροχή τρύπησε το χαρτί και οι πρώτες σταγόνες βροχής έπεσαν στα χείλη μας, και τότε εκείνη έφερε τα χείλη της πιο κοντά, δημιουργώντας στεγανά, καθώς, θέλησε η υγρή της γλυκύτητα να υπερνικήσει την οξύτητα της βροχής.

- Τελικά αρχίζω να πιστεύω πως θα ξανάρθετε...

- Μα δεσποινίς, είναι ανήθικο κάποιος ν’ αφήνει ανοιχτούς λογαριασμούς. 

Φωτογραφία εξωφύλλου: Christos Ptrs