Old Memories

...και μπαίνεις, που λες, στο σπίτι μετά τη δουλειά πτώμα. Η πρώτη σου κίνηση είναι να πετάξεις όπου βρεις παπούτσια και ότι άλλο σε βάραινε όλη την ημέρα. Βάζεις κάτι να φας. Η επόμενή σου κίνηση: ένα τσιγάρο και ένα ποτάκι. Βουλιάζεις στην πολυθρόνα, κλωτσάς τα βιβλία που βρίσκονται στο τραπεζάκι γιατί πρέπει να έχεις χώρο να βάλεις κάπου τα πόδια σου. Και το βινύλιο ξεκινά να παίζει τις παλιατζούρες, που σου θυμίζουν πως όλα κάποτε ήταν διαφορετικά - το ίδιο δύσκολα, αλλά διαφορετικά. Θυμάσαι κάποιες παλιές εποχές που έζησες πριν 10-20 χρόνια και φαντάζεσαι πώς θα ήταν ακόμα πιο παλιά, πριν από 60 χρόνια ας πούμε. Τότε που ο κόσμος άκουγε μουσική μόνο από ραδιόφωνα, τότε που έβγαινε για να ακούσει τις τρομπέτες του Louis, τη φωνή της Ella, το πιάνο της Nina, τον Duke και τόσους άλλους. Ναι, φτάσαμε Αμερική, τόσο γρήγορα! Ωραίες μουσικές, σκληρές εποχές. Ξαφνικά οι τρομπέτες, τα πιάνα και τα κοντραμπάσα σταματούν. Ανοίγεις τα μάτια και είναι ξημέρωμα. Εσύ ακόμα στην πολυθρόνα με βαρύ κορμί πιασμένο. Γελάς με τον εαυτό σου, βάζεις το δίσκο από τη αρχή και πας στο κρεβάτι. Καλά ακούγεται και από εκεί. Old memories, ξανάρχονται...