The lamp in the corner | Μουσικές και λόγια για ψυχές ελεύθερες κάτω από οποιονδήποτε περιορισμό από τον dj George Kouk

Μια Παρασκευή του Φλεβάρη 2020
Κάπου στο κέντρο της Αθήνας…

Η ώρα κόντευε 8 και οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από κόσμο. Κάποιοι πήγαιναν για βόλτα, ενώ άλλοι επισκέπτονταν κρυφά σπίτια για να δουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Η καραντίνα άλλαξε τις ζωές όλων και οι ισορροπίες της καθημερινότητας, δεν ήταν πια οι ίδιες. Εκείνη μόλις τελείωσε με το τελευταίο ραντεβού στο δικηγορικό γραφείο που εργαζόταν. Ο δικηγόρος, αφού την καληνύχτισε, ευχόμενος να έχει ένα όμορφο Σαββατοκύριακο, πήρε τη μαύρη καμπαρντίνα, μαζί με το χαρτοφύλακα του κι έφυγε για το σπίτι του στα βόρεια προάστια της Αθήνας. 

Εκείνη, έμεινε μόνη της στο γραφείο για να τελειώσει την τελευταία χαρτούρα πριν το Σαββατοκύριακο. Το ωράριο της, είχε τελειώσει κι έτσι, αφού δεν την περίμενε κάποιος στο σπίτι της, τα έκανε όλα αργά, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα τη νεκρική σιωπή του γραφείου. Έβαλε μια χαλαρή μουσική να παίζει στα φθηνά ηχεία του υπολογιστή της, μάζεψε το βουνό με τις δικογραφίες που άναρχα είχε τοποθετήσει στο γραφείο του ο δικηγόρος, τύπωσε το χαρτί με τα ραντεβού της Δευτέρας να είναι έτοιμο και έπλυνε την κούπα της που από το πρωί είχε φιλοξενήσει αρκετούς καφέδες. Ο καφές, ήταν μια ιεροτελεστία, μια συμπαράσταση για τις δύσκολες και επίπονες μέρες στο γραφείο. 

Μόλις ολοκλήρωσε τις εκκρεμότητες της, φόρεσε την γκρίζα καμπαρντίνα της, κλείδωσε το γραφείο κι έφυγε να πάει προς το σπίτι της. Διέμενε στα Πατήσια και συχνά πυκνά, όταν ήθελε να ξεχαστεί, επέστρεφε με τα πόδια, αφού το γραφείο βρισκόταν στη Σταδίου κοντά στο Σύνταγμα. Έτσι λοιπόν, βγήκε στο δρόμο και πέρασε από το άγαλμα του Κολοκοτρώνη, που το χέρι του δείχνει πάντοτε το θρυλικό Galaxy bar, ένα μέρος που είχε περάσει αξέχαστα βράδια. Σκέφτηκε ότι όλη αυτή η κατάσταση που ζούμε ίσως δεν υπάρχει στα αλήθεια και είναι ένα όνειρο, και πως όλα τα βράδια που ξενυχτούσε με φίλους ή μόνη στα μπαρ, ανήκαν δεκαετίες πίσω. Θλίψη κι ανησυχία την κατέβαλαν πως ένας χρόνος από τη ζωή της πήγε στον κάδο απορριμμάτων. Τότε ήταν που σκέφτηκε ένα ρητό που είχε διαβάσει και προερχόταν από το Βούδα, «Το πρόβλημα είναι ότι νομίζετε πως έχετε χρόνο». Με τα δάκρυα συσσωρευμένα στις κόγχες των ματιών της, συνέχισε την πορεία της προς το σπίτι. Ευτυχώς φορούσε τη μάσκα η οποία εκτός από το πρόσωπο καλύπτει και τα συναισθήματα, πόσο άσχημο είναι αυτό; 

Περπάτησε αρκετή ώρα μέχρι να φτάσει στην Ομόνοια. Τα πόδια της, ήδη πονούσαν αλλά δεν την ένοιαζε ιδιαίτερα μιας και ο πόνος την έκανε να νιώσει ζωντανή για λίγο μέσα σε όλο αυτό το σταμάτημα του χρόνου της καραντίνας. Ο κόσμος ήταν ελάχιστος εκείνη την ώρα, αφού η απαγόρευση κυκλοφορίας ήταν σε ισχύ. Λιγοστά ταξί πηγαινοερχόντουσαν στους άδειους δρόμους του κέντρου. Μια πόλη, φάντασμα, που πάραυτα, η γοητεία και η λάμψη δεν έλειπε. Έστριψε στη γωνία της Ομόνοιας και η Πατησίων απλώθηκε μπροστά της. Στα ακουστικά της έπαιζαν δυνατά blues που είχαν ταξιδέψει χιλιάδες χιλιόμετρα από το Μισισιπή και τα περίχωρα και σκεφτόταν πως η μουσική είναι μοναδικός και πιστός σύντροφος της ζωής της. Για λίγο κατέβασε τη μάσκα της για να νοιώσει, πως είναι ο αέρας να χαϊδεύει το πρόσωπο της, ένα αίσθημα που κόντευε να ξεχάσει, κι έτσι άναψε ένα τσιγάρο για να έχει την τέλεια δικαιολογία. 

Η ώρα πλησίαζε 10 όταν άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της. Ήταν ακριβώς όπως το άφησε το πρωί, ακατάστατο. Πεινούσε, αλλά πιο πολύ είχε την ανάγκη ένα ποτό, για να πνίξει εκεί μέσα τον πόνο και το παράπονο της. Τα παγάκια ενώθηκαν με το τζιν και το τόνικ, ενώ η βελόνα του πικάπ άγγιξε απαλά το βινύλιο που έβαλε να παίζει για να καλύψει την ησυχία. Ξεντύθηκε εντελώς και έκατσε γυμνή στη γωνία του καναπέ, αγκαλιά με τη μικρή κουβέρτα της. Έσβησε όλα τα φώτα εντός από το μικρό φως δαπέδου δίπλα στον καναπέ, το οποίο ήταν η υπέρτατη συντροφιά της τους τελευταίους χειμώνες και καλοκαίρια. Ένα μικρό φως στη γωνιά του σαλονιού ήταν πολύ σημαντικό και έδινε όλη εκείνη την ζεστασιά που της έλειπε. Μια συντροφιά στις δύσκολες αυτές μέρες της καραντίνας, για αυτό και η λάμπα της γωνίας δεν έσβησε ποτέ.