Το βράδυ που η ζωή σου έγινε ταινία... και το soundtrack της!

Πάτα play.

Δεν γνωριζόμασταν καλά κι έτσι, αποφασίσαμε να βρεθούμε έξω ώστε να μάθουμε λίγο καλύτερα ο ένας τον άλλον, να μιλήσουμε για τις ζωές μας και να βγούμε για λίγο από τη ρουτίνα της πόλης και της καθημερινότητας.
Φυσικά το μέρος που επιλέχθηκε ήταν μέσα στην πόλη, ωστόσο ένα νέο ραντεβού, πάντα σπάει την καθημερινότητα ακόμα και αν γίνει στο χώρο εργασίας που έχεις σιχαθεί να βλέπεις.

Ήρθε στην ώρα της, φορώντας ένα αέρινο φόρεμα. Μύριζε ωραία και χαμογελούσε ακόμα ομορφότερα. Της πρότεινα να περπατήσουμε λίγο για να δούμε που θα πάμε για ποτό. (Εγώ ήδη είχα αποφασίσει βέβαια, αλλά ήταν υπέροχο να τη βλέπεις να περπατά.) Μετά από λίγα λεπτά ανούσιας κουβέντας περί καιρού και δουλειάς, μπήκαμε στο αγαπημένο μου μπαρ, με τα τέλεια κοκτέιλ και τον συμπαθή μπάρμαν-ιδιοκτήτη. (Γνωριζόμαστε με τα μικρά μας ονόματα καθότι αυτό το μπαρ μου είναι πιο χρήσιμο και από φαρμακείο τις περισσότερες φορές. Θα μπορούσα να το αποκαλέσω και την ψυχολογική μου τουαλέτα. Αυτά βέβαια θα τα πούμε μια άλλη φορά. Πάντα μου αρέσει να γνωρίζω το μπαρ καλά γιατί νοιώθω ότι είναι προέκταση του σπιτιού μου και γιατί όχι του εαυτού μου.)

Βρήκαμε μια μικρή απομονωμένη γωνία κι αρχίσαμε πάλι τις γενικολογίες πίνοντας ρούμι. (Κι οι δύο. Δεν το περίμενα ότι θα πίναμε το ίδιο ποτό. Καλό αυτό.) Σιγά σιγά η συζήτηση έγινε πιο ενδιαφέρουσα. Ένιωσα πως ήταν πολύ έξυπνη και -όπως έχει ξαναειπωθεί- όταν έχει μυαλό, χάνεις το δικό σου. Νόμος απαράβατος. Της άρεσε το μπαρ και οι μουσικές του, που ήταν από μια άλλη εποχή... Αυτές οι μελωδίες σε κάνουν να μην μπορείς να αντισταθείς στο ρυθμό και να αρχίζεις να κουνιέσαι.

Η νύχτα κυλούσε όμορφα - χορέψαμε κιόλας! Σε κάποια στιγμή η μουσική έγινε πιο αργή (σχέδιο του ιδιοκτήτη μάλλον, μπορεί και όχι), και ήρθαμε πιο κοντά... δεν μπορούσαμε να το σταματήσουμε, φιληθήκαμε. Όπως στις ταινίες. Μαγικό το συναίσθημα. Της είπα να πάμε κάπου και πρότεινε το σπίτι της. Φτάσαμε και με πολύ συνοπτικές διαδικασίες καταλήξαμε στο κρεβάτι της. 

Το πρωί με βρήκε να χαζεύω το γυμνό κορμί της, μισοτυλιγμένο στα σκεπάσματα, ένα δίσκο να παίζει την ίδια μουσική που ακούγαμε το βράδυ και μια φωνή στο μυαλό μου που έλεγε, ότι δεν πρέπει να ξεχνάω ότι... η ζωή μου σαν ταινία να προχωρά…