#MomAndTheCity Επιχείρηση Βιβλίο // Οι ατρόμητοι -Μαθαίνω τα συναισθήματα

Η παλιότερη γενιά (1940 και μετά) νομίζω πως δεν είχε την πολυτέλεια μίας ειλικρινούς σχέσης με τα συναισθήματά της. Ένιωθε την ανάγκη να τα κουκουλώσει, να τα κρύψει ή και να τα σβήσει απο τη μνήμη σαν να μην έγιναν ποτέ. Υπήρχαν λόγοι φυσικά, πολλοί σοβαροί, μοιραίοι και τραγικοί -πόλεμοι, κατοχή, ανέχεια, πείνα. Ποιά συναισθήματα και ποιά ψυχοθεραπεία, τότε η ανάγκη της επιβίωσης ήταν πρωταρχικής σημασίας, όλα υπερκαλύπτονταν απο την ανάγκη αυτή.

Εκείνοι οι γονείς για να επιβιώσουν έπρεπε να είναι σκληροί. Όταν έκαναν παιδιά θεώρησαν σωστό ή και ασυνείδητα (πολλά πράγματα γίνονται ασυνείδητα) να μεταδώσουν σε αυτά την τεχνική ¨στρουθοκαμηλισμού" . Τα παιδιά τους όμως μεγάλωσαν σε  ένα κόσμο πιο ειρηνικό, με ανέσεις, πιο στρωμένο και δεν χρειάζονταν αυτή την τεχνική.

'Αλλα κατάφεραν να ξεφύγουν απο αυτό και εξωτερίκευσαν τα συναισθήματά τους άλλα όχι -ειδικά τα αγόρια που μην γελιόμαστε μέχρι τώρα μεγαλώνουν με φράσεις τύπου "τα αγόρια δεν κλαίνε" τα αγόρια είναι δυνατά" "εσύ είσαι άντρας πως κάνεις έτσι" και άλλα πολλά ανούσια διδάγματα για την αντρική φύση.

Στα παιδιά των κατοχικών αυτών γονιών ανήκαν και οι γονείς μου. Με δίδαξαν πολλά σοφά πράγματα για τη ζωή, μιλώντας μου για την αλήθεια της, λέγoντάς μου ιστορίες για τους παππούδες, τη στέρηση, τα δύσκολα χρόνια, παρουσιάζοντάς μου μία θεώρηση ζωής πιο ενστικτώδη, πιο αθώα, πιο σοφή. Μου χάρισαν τα πάντα, με φρόντισαν μα αυτό που δεν μπόρεσαν να διώξουν απο πάνω τους  ήταν τα πρέπει που τους έμαθαν πως χρειάζεται να έχουν στην καθημερινότητά τους. Τα κορίτσια και τα αγόρια είχαν πολύ συγκεκριμένους ρόλους για εκείνη την γενιά των γονιών μας. Είχαν εγκλωβιστεί μέσα σε αυτούς και η εκδήλωση των συναισθημάτων, η αγκαλιά, η επιβράβευση ήταν για εκείνους δύσκολη πρακτική.

Κάποιες γενιές μετά γεννηθήκαμε εμείς σε ένα κόσμο που είναι πλέον αυτονόητο πως δεν πρέπει να μπαίνουν στους ανθρώπους ταμπέλες. Γυναίκες και άντρες θα έλεγε κανείς πως έχουν κατακτήσει πια μία σχέση ισοτιμίας.

Σε ένα κόσμο που είναι πια ξεκάθαρο πως τα παιδιά δεν χρειάζεται να μεγαλώνουν με πιέσεις, υπερβολικούς κανόνες, καθωσπρεπισμούς για τα μάτια του κόσμου μα πάνω απο όλα πως είναι σημαντικό για την προσωπική τους ευτυχία να εκφράζονται ελεύθερα με σεβασμό. 

Γι' αυτό το λόγο βλέπουμε σε όλο τον κόσμο, να κυκλοφορούν πια στην αγορά σειρές παιδικών βιβλίων αναγνώρισης και διαχείρισης συναισθημάτων όπως και η σειρά Οι Ατρόμητοι για την οποία θα σας μιλήσω εδώ..

Πρόκειται για μία σειρά που αποτελείται από τέσσερα βιβλία με ιστορίες καθοδηγητικές, σαν βοηθήματα για να αναγνωρίσουν τα παιδιά συναισθήματα και στη συνέχεια να μπορέσουν να τα να διαχειριστούν.

Σε αυτά η συγγραφέας Έλσα Πουνσέτ που έχει συνδέσει άρρηκτα το όνομά της με τη συναισθηματική νοημοσύνη, παρουσιάζει το Εργαστήριο Συναισθημάτων, στο οποίο όλη η οικογένεια μπορεί να βρει τρόπους για να επικοινωνεί καλύτερα.

Οι Ατρόμητοι είναι η Αλέξια, ο Τάσι και ο σκύλος τους ο Ρόκι. Αρχικά δεν το ξέρουν, αλλά σύντομα ανακαλύπτουν ότι μπορούν να καταφέρουν όλα όσα θέλουν με τα συναισθήματά τους. Με τη συντροφιά του έμπειρου «εκπαιδευτή συναισθημάτων», του γλάρου Φλορεστάν, αντιμετωπίζουν κάθε βράδυ διασκεδαστικές προκλήσεις. Μέσα από τις περιπέτειές τους μαθαίνουν με ευχάριστο τρόπο να ρυθμίζουν τα συναισθήματά τους, να τα τιθασεύουν, ακόμα και να τα αλλάζουν.

Κάθε βιβλίο είναι αφιερωμένο σε ένα συναίσθημα ή σε μια δεξιότητα -τον φόβο, την αυτοεκτίμηση, τη συνύπαρξη, τον θυμό. Ο στόχος είναι να βοηθήσει τα παιδιά να βρουν τον δρόμο για μια πιο ολοκληρωμένη και ειλικρινή ζωή.

Στο πρώτο βιβλίο, «Οι Ατρόμητοι κάνουν το μεγάλο άλμα»,
κι ανακαλύπτουν πώς να είναι γενναίοι και να κυριαρχούν στους φόβους τους. 

Στο δεύτερο βιβλίο, «Οι Ατρόμητοι και το κυνήγι του θησαυρού»,
ξεκινούν μια επικίνδυνη αποστολή διάσωσης, ανακαλύπτουν πού κρύβεται ο μεγαλύτερος
θησαυρός του κόσμου και βελτιώνουν την αυτοεκτίμησή τους. 

Στο τρίτο βιβλίο, «Οι Ατρόμητοι και η περιπέτεια στον
φάρο», μια μεγάλη θύελλα απειλεί τους πρωταγωνιστές, αλλά ταυτόχρονα
τους βοηθά να ανακαλύψουν τη δύναμη της συνεργασίας. 

Στο τέταρτο βιβλίο, «Οι Ατρόμητοι και το μυστήριο του
δεινόσαυρου», ζουν μια περιπέτεια με πολύ εκνευρισμό
στο μουσείο, η οποία θα τους δείξει πώς να ελέγχουν τον θυμό τους. 

Εικονογράφηση: Ρόθιο Μπονίγια 

Συμπέρασμα: Εμείς οι σύγχρονοι γονείς έχουμε πυρποληθεί με διάφορες μεθόδους ανατροφής για τα παιδιά μας ώς προς την ψυχική, σωματική υγεία, τα φάρμακα που πρέπει να χρησιμοποιούμε (τεράστιο ντιμπέιτ και αυτό, θα το συζητήσουμε σίγουρα σε κάποιο ποστ) και η αλήθεια είναι πως έχουμε μπερδευτεί και κάποιες φορές κουραστεί απο την υπερπληροφόρηση αυτή.

Όμως κατά τη γνώμη μου είμαστε και τυχεροί γιατί έχουμε όλα αυτά τα βοηθήματα γύρω μας στα οποία φυσικά πρέπει να χρησιμοποιήσουμε την κριτική μας σκέψη.

Οι γονείς μας δεν είχαν αυτήν την επιλογή, δεν είχαν ίντερνετ -κάποια βιβλία ίσως καθοδηγητικά- μα το "σχολείο" τους ήταν κυρίως "ο παππούς και η γιαγιά". Μεγάλο "σχολείο" δεν λέω και πάρα πολύ σοφό πραγματικά. Αλλά εμείς με τα εργαλεία που μας δίνονται μπορούμε πια να κάνουμε τη διαφορά!

Να μεγαλώσουμε παιδιά ελεύθερα με καλή σχέση με το συναίσθημά τους, χωρίς να τα γεμίζουμε τύψεις και "πρέπει" πολλά. Αυτό είναι απο τα μεγαλύτερα δώρα που μπορούμε να τους χαρίσουμε και όχι τα υλικά αγαθά. Να μπορούν να έρχονται χωρίς φόβο σε εμάς να συζητούν, να νιώθουν πως η αγάπη είναι αυτονόητη απο τους γονείς και πως ακόμη και αν όλα πάνε στραβά υπάρχει για εκείνα πάντα κατανόηση και μία ζεστή αγκαλιά.

Για περισσότερο Mom And The City μπείτε στο fb  https://www.facebook.com/sophiealfin και στο instagram https://www.instagram.com/sophiealfin/