#MomAndTheCity Επιχείρηση βιβλίο // Πώς να μιλήσεις στα παιδιά για την απώλεια "Η Θάλασσα είδε " "Μέχρι τον Ουρανό και πίσω"
2019-02-11
O τρόπος που εξηγείς σε ένα παιδί την απώλεια με έχει απασχολήσει ιδιαίτερα σαν παιδαγωγό, σαν μαμά μα και σαν Σοφία που έχασε τον πατέρα της σε μικρή ηλικία. Για μία τέτοια ανακοίνωση ,ξέρω καλά, πως δεν υπάρχουν εύκολες οδοί, ούτε τρόποι για να απαλυνθεί ο πόνος που θα νιώσει το παιδί. Κάποτε, όμως, είχα διαβάσει μία έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Omega Journal of Death and Dying -η οποία έδειχνε τρείς τρόπους για να θίξεις αξιοπρεπώς το θέμα του θανάτου σε μικρή ηλικία και την είχα βρει ενδιαφέρουσα. Η έρευνα ανέφερε τα εξής σύμφωνα με μελέτες παιδοψυχολόγων:
1) Ώς πρώτη συμβουλή οι ειδικοί υποδείκνυαν πως όταν ανακοινώνουμε κάτι τέτοιο σε οποιονδήποτε, οφείλουμε να είμαστε ήρεμοι και ειλικρινείς. Απαραίτητη στάση ο διάλογος καθώς το παιδί θα έχει ερωτήσεις που χρειάζονται απάντηση και όχι ο στρουθοκαμηλισμός. Οι ενήλικες πρέπει να αποφεύγουν τις φράσεις "κοιμήθηκε" "χάθηκε" καθώς μπορεί να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση επιστροφής μα και φόβο για τον ύπνο. Αρχικά λοιπόν η γιαγιά πέθανε...
2) Δεύτερο σημείο που χρειάζεται προσοχή είναι να δοθεί στα παιδιά ο χώρος να θρηνήσουν με τον δικό τους τρόπο. Δεν σημαίνει πως αν ένα παιδί συνεχίσει να παίζει με τα παιχνίδια του συμβαίνει κάτι λάθος στην ψυχοσύνθεσή του. Η αποδοχή του θανάτου χρειάζεται πολύ χρόνο, επανάληψη του συμβάντος και συζητήσεις μα σε καμμία περίπτωση πιεστικές υπενθυμίσεις. Όποτε νιώσουν έτοιμα θα το διαχειριστούν με τη σειρά τους. Ας μην περιμένουμε τα παιδιά να έχουν ενήλικες αντιδράσεις. Ποιός μπορεί να ισχυριστεί πως υπάρχουν "πρέπει" στη λύπη.
3) Αν δεν μπορείτε να διαχειριστείτε ψύχραιμα το θέμα ή αφού το διαχειριστείτε, νιώσετε πως το παιδί απομακρύνεται και σιωπά για αρκετό καιρό απευθυνθείτε σε παιδοψυχολόγο ή επισκεφτείτε εσείς ένα ψυχολόγο για να σας συμβουλέψει. Μόνο αν νιώθετε δυνατοί και υγιείς μπορείτε με τη σειρά σας να στηρίξετε το παιδί σας. Που δεν είναι και "νόμος" άνθρωπος είστε και εσείς και έχετε ανάγκη το δικό σας χρόνο για να θρηνήσετε, γι'αυτό μία δεύτερη γνώμη απο ειδικό είναι πάντα μία σωστή αντίδραση σε τέτοιες καταστάσεις.
Στα παραπάνω λοιπόν και εγώ σαν μαμά θα έρθω να προσθέσω -πώς για τα μικρά παιδιά ειδικά- ιδανικός τρόπος για να έρθουν σε μία πρώτη επαφή με το θέμα του θανάτου είναι και τα βιβλία.
Ένα καινούργιο βιβλίο που μας μιλάει για την απώλεια και συγκεκριμένα για το θάνατο μίας γιαγιάς είναι το "Μέχρι τον Ουρανό και Πίσω" της Αλεξίας Βερνίκου σε πραγματικά φανταστική εικονογράφηση (που δίνει όσο να 'ναι μία ζωντάνια, στο δύσκολο αυτό θέμα) της Σοφίας Τουλιάτου.
Εδώ θα διαβάσεις για τον ιδιαίτερο δεσμό της Έλλης, ενός μικρού κοριτσιού με τη γιαγιά της. Θα δεις τις περιπέτειες, τις βόλτες, τις σκανδαλιές τους, θα ταυτιστείς με την καθημερινότητά τους ενώ θα φτάσεις μέχρι τα γηρατειά της γιαγιάς, με ιδιαίτερο τονισμό στη φυσική ροή της ζωής.
Δυστυχώς -όπως καταλαβαίνετε- η γιαγιά πεθαίνει και μπορώ να πω πως αυτό το συμβάν καθόλου δεν "χρυσώνεται" στο βιβλίο. Το μήνυμά του είναι κάπως ωμό μα πιστεύω πως με αυτόν τον τρόπο, εκπληρώνει και τον σκοπό του. Η Έλλη μπερδεύεται κάνει ερωτήσεις, στεναχωριέται μα οι γονείς είναι εκεί για να την καθοδηγήσουν και να λύσουν κάθε απορία.
Η γιαγιά της επιστρέφει στα όνειρά της και της εξηγεί πως όταν αγαπάς κάποιον, τον κουβαλάς μαζί σου ακόμη κι αν πεθάνει. Έτσι η Έλλη αρχίζει να θυμάται όλα αυτά που έκαναν μαζί και κάθε φορά που κάνει κάποια απο αυτά μόνη πια -χαμογελάει γιατί θυμάται τις γλυκές αναμνήσεις που τις χάρισε η γιαγιά της.
Συμπέρασμα: Δεν σας κρύβω πως όταν το ξεφύλλισα πρώτη φορά με έπιασε η ψυχή μου. Η κόρη μου με τις γιαγιάδες και τον ένα παππού της, έχει πολύ ιδιαίτερη σχέση. Είναι και νέοι σχετικά, περνούν μαζί τόσο όμορφα, και τρέμω στη στιγμή που θα χρειαστεί να τους αποχωριστούμε. Το σίγουρο όμως είναι, πως μέχρι τότε θα φροντίσω να περνάει όσο πιο πολύ χρόνο γίνεται μαζί τους. Γιατί οι χαρούμενες αναμνήσεις δίνουν μεγάλη δύναμη στη ζωή. Είναι εκεί όταν πέφτεις ψυχολογικά, όταν χάνεις το κουράγιο, είναι εκεί στις απογοητεύσεις και σου δείχνουν ξανά τον δρόμο για να πιστέψεις στη ζωή και στις χαρές της. Άλλωστε τί άλλο είμαστε όλοι εμείς παρά ωραίες αναμνήσεις...Κάποιοι μάλιστα δεν καταφέρνουν να είναι ούτε καν αυτό...
Απευθύνεται σε ηλικίες απο 2 ετών.
Άλλο ένα βιβλίο που πραγματεύεται ώριμα το θέμα της απώλειας είναι το βιβλίο "Η θάλασσα είδε" (το οποίο μόλις κυκλοφόρησε) του Tom Percival, σε μετάφραση του Φίλιππου Μανδηλαρά.
Μια τρυφερή ιστορία με πρωταγωνίστρια την Σοφία που έχασε στην παραλία το αρκουδάκι της. Ένα αρκουδάκι που κανείς δεν είδε εκτός από τη Θάλασσα. Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο, ανακαλύπτεις τις περιπέτειες του μικρού αρκούδου μέσα στη θάλασσα η οποία προσπαθεί με τον τρόπο της να ανακαλύψει τη Σοφία και να της επιστρέψει το αγαπημένο της παιχνίδι.
Ένα βιβλίο για την απώλεια που το διαφοροποιεί μια ιδιαίτερη και καινοτόμα τεχνική κολλάζ, εικονογράφησης που ακολουθεί -με κομμάτια απο πίνακες της συλλογής του Rijksmuseum στο Άμστερνταμ. Το μουσείο Rijksmuseum στο Άμστερνταμ έδωσε πρόσβαση σε 125.000 εικόνες από τη συλλογή του για να χρησιμοποιηθούν και να επεξεργαστούν ελεύθερα από όλους.
O Tom Percival, γοητεύτηκε από την ιδέα να σχεδιάσει κάτι καινούργιο συνδυάζοντας τη δική του εικονογράφηση με στοιχεία από κλασικούς πίνακες, κι έτσι εμπνεύστηκε τον κόσμο αυτού του βιβλίου, χρησιμοποιώντας έργα των Willem Roelofs, Aelbert Cuyp, Vincent van Gogh, Maurits van der Valk και Hendrik Willem Mesdag.
Απευθύνεται σε ηλικίες από 3 ετών.
Εκδόσεις Ίκαρος, Βουλής 4, 105 62 Αθήνα
Σύντομα θα το ξεφυλλίσω σε story στο instagram account MomAndTheCity https://www.instagram.com/sophiealfin/
Για περισσότερο MomAndTheCity στο Facebook https://www.facebook.com/sophiealfin/
