Είδαμε: Godspeed You! Black Emperor στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού

Οι Godspeed You! Black Emperor δεν χρειάζονται πολύ λίγες συστάσεις. Η αναρχική μουσική κολεκτίβα από τον Καναδά με ελάχιστη παρουσία στα social media, με αυστηρή στάση απέναντι στις συνεντεύξεις και στις φωτογραφήσεις από το 1997 μέχρι σήμερα, έχουν δώσει το όνομά τους στο συγκεκριμένο ήχο και έχουν καταφέρει να επηρεάσουν εκατοντάδες συγκροτήματα.

Ζώντας σε κοινόβια και ανοιχτές δομές στο Μόντρεαλ του Καναδά, παρά το γεγονός ότι έχουν ελάχιστους στίχους στα τραγούδια τους, έχουν χαρακτηριστεί τρομοκράτες από τις ΗΠΑ και όποτε προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα για να κάνουν κάποιο tour ξέρουν από πριν ότι θα τους κρατήσουν κάποιες μέρες για “φιλικές” συζητήσεις.

O ήχος τους χαρακτηρίζεται από κλιμακωτές συνθέσεις, που συνήθως ξεκινούν με μία επαναλαμβανόμενη χαλαρή μελωδία πάνω στην οποία χτίζει κάθε όργανο φτάνοντας σε έναν οργασμό ορχηστρικής ψυχεδέλειας, με κιθάρες, τσέλο, βιολιά, μπάσο, τύμπανα, πνευστά και soundscapes χωρίς κανένα όργανο να έχει πρωταρχικό ρόλο. Έχουν δηλώσει άλλωστε ότι δεν δέχονται τον ρόλο του ηγέτη σε όλα τα επίπεδα.

Ίσως η μοναδική στιγμή που στάθηκαν μπροστά σε κάμερα ήταν για το ανεξάρτητο ντοκιμαντέρ “Blood Sweat and Vinyl: DIY in 21st Century”. Στο συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ ξεδιπλώνουν με πολύ γλαφυρό τρόπο την πορεία τους μέχρι τώρα και πως βλέπουν οι ίδιοι το κίνημα Do It Yourself. Έχει πολύ ενδιαφέρον η άποψή τους για την πολιτικότητα της μουσικής. Στην ερώτηση αν πιστεύουν ότι γράφουν πολιτικοποιημένη μουσική, η απάντησή του ήταν: «Όχι, καθώς τα πάντα είναι πολιτική στάση. Δεν θεωρούμε ότι γράφουμε στρατευμένη μουσική, απλά εμείς είμαστε έντονα πολιτικοποιημένοι».

Οι Godspeed You! Black Emperor ήρθαν στην Ελλάδα την Παρασκευή 15 Ιουνίου και έδωσαν μια αξέχαστη συναυλία στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού. Η συμφωνική τους μουσική και η κυκλική διάταξη που επιλέγουν, εναρμονίστηκαν απόλυτα με την μυσταγωγία και το δέος του χώρου. Χωρίς πολλές τυπικότητες, 20 λεπτά μετά τις 9 ανέβηκαν στην σκηνή και ξεκίνησαν να παίζουν με φοβερή άνεση και χημεία μεταξύ τους. Πως να μην έχουν χημεία άλλωστε, οι αλλαγές στο lineup τους είναι ελάχιστες και εκτός από την μουσική μοιράζονται και την ζωή τους σε κοινοβιακές δομές. Ο ήχος ήταν απόλυτα φυσικός και μας έδινε την αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε ένα studio μαζί τους ενώ κάνουν πρόβα. Highlight του setup τους ήταν τα 2 set drums και το διπλό μπάσο, τα οποία εναλλάσσονταν με εξαιρετική άνεση.

Το κοινό έδειχνε να απολαμβάνει το κάθε δευτερόλεπτο της συναυλίας και σεβάστηκε τις πολύ ήσυχες στιγμές της μουσικής. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι δεν περίμενα ποτέ να βλέπω ένα σχεδόν γεμάτο Ωδείο Ηρώδου Αττικού να κάνει headbanging κάτω από ήχους βιολιών. Είχε μεγάλο ενδιαφέρον το πόσο ετερόκλητο ήταν το κοινό της συναυλίας. Ηλικιακά υπήρχαν από έφηβοι μέχρι πολύ μεγάλης ηλικίας και μουσικά έβλεπες μπλουζάκια από Black Metal μέχρι Stoner Rock.

Όταν τελείωσε η συναυλία, το συγκρότημα μας χαιρέτησε λακωνικά και αποχώρησε αφήνοντας τα όργανα να κάνουν feedback. Εμείς εκστασιασμένοι βγήκαμε από τον χώρο προσπαθώντας να χωνέψουμε αυτό που βιώσαμε.

Η διοργάνωση ήταν άψογη και συνεπέστατη, το μόνο που έχω να παρατηρήσω είναι ότι είναι απόλυτα κατανοητό ότι μερικές φορές στην δουλειά σου είσαι αναγκασμένος να κάνεις κάτι πολύ άχαρο, όπως το να λες στο κοινό που θα κάτσει ή να μην βγάζει φωτογραφίες, αλλά υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ του κάνω την δουλειά μου και του είμαι αγενής. Ο κόσμος που εργάζεται ως ταξιθέτης δεν υπάρχει λόγος να περνάει αυτήν την γραμμή.

Playlist

Hope Drone

Job’s Lament

First of the Last Glaciers

Bosses Hang

Cliffs Gaze

Moya

Blaise Bailey Finnegan III

ΚΕΙΜΕΝΟ: Βαγγέλης Γιαννακόπουλος