Γνωρίστε καλύτερα τους Beirut #Release Athens Festival Day 1st

       Η Βηρυτός (Beirut), είναι η πρωτεύουσα του Λιβάνου καθώς επίσης και το κεντρικό του λιμάνι, το οποίο βρέχεται από τη Μεσόγειο. Αποκαλείται και «Παρίσι της Μέσης Ανατολής», λόγω της διεθνούς ατμόσφαιρας που τη διαπνέει. Είναι έδρα πολλών διεθνών οργανισμών, ενώ εκεί εδρεύει και το Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο της Βηρυτού, γνωστό και ως AUB. Αυτή είναι η μία Βηρυτός (Beirut).
     Μια άλλη γνωστή Βηρυτός (Beirut), είναι η μπάντα του Zach Condon και το είδος της μουσικής που πρεσβεύουν είναι Αμερικάνικη Folk, Indie, Indie Folk, Barock Pop. O Zach, γεννήθηκε το 1986 στο Νέο Μεξικό και μεγάλωσε στη Βιρτζίνια και στη Σάντα Φε. Από πολύ μικρός είχε έρθει σε επαφή με τη μεξικάνικη μουσική, και κυρίως το Mariachi, και έτσι έμαθε τρομπέτα. Επίσης, εργάστηκε σε κινηματογράφο που πρόβαλε ταινίες από όλο τον κόσμο και αυτό που του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν οι ταινίες του Φελίνι και η μουσική με χάλκινα όργανα. Έτσι, σε ηλικία 17 ετών, ταξίδεψε στην Ευρώπη, όπου πήγαινε σε πάρτι με ντόπιους και μεθούσε. Μια από αυτές τις βραδιές ήρθε σε επαφή με τη Βαλκανική μουσική, συμπεριλαμβανομένου του Boban Markovic και του Goran Bregovic, η οποία ακουγόταν από το πάνω διαμέρισμα. Ο Zach, τελικά, κατέληξε μαζί με κάτι Σέρβους καλλιτέχνες όλη εκείνη τη νύχτα να παίζουν και να ακούνε μουσική.

     Το πρώτο άλμπουμ των Beirut, «Gulag Orkestar», ήταν η επιρροή όλων όσων έμαθε εκείνο το βράδυ το οποίο έγινε σχεδόν εξ ολοκλήρου από τον Zach. Τότε, ήταν και η στιγμή που πήρε την απόφαση να παρατήσει το σχολείο, παρόλο που ήταν άριστος μαθητής. Μετά την εγγραφή του πρώτου άλμπουμ, ο Zach σχημάτισε μια μπάντα, της οποίας ο αριθμός των μελών μεταβαλλόταν από έξι μέχρι δέκα. Το 2006 λόγω υπερβολικής κούρασης και εξάντλησης του Zach, οι Beirut, αναγκάζονται να ακυρώσουν κάποιες συναυλίες τους. Επέστρεψαν δυναμικά το 2007, με το δίσκο «The Flying Club Cup», στις ζωντανές εμφανίσεις του οποίου, μέρη ηχογραφήθηκαν από τον Zach στην κρεβατοκάμαρα του το διάστημα που ανάρρωνε, ενώ άλλα μέρη, ηχογραφήθηκαν με ολόκληρη την μπάντα, ζωντανά, πράγμα το οποίο είχε έναν πιο οργανικό ήχο. Όσο γραφόταν ο δίσκος αυτός, ο Zach εμπνεύστηκε από τη γαλλική μουσική και μετακόμισε για λίγο καιρό στο Παρίσι. Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, οι Beirut έδωσαν ατέλειωτες συναυλίες και αυτό είχε αποτέλεσμα τηνδιάλυσή τους, λόγω εξαντλητικού προγράμματος· έτσι χάθηκαν από τα μουσικά ραντάρ. Ο Zach, έκανε ένα μεγάλο διάλειμμα και επέστρεψε το 2009 με προσωπικές του δουλειές. 

     Το βασικό όργανο που παίζει ο Zach είναι το ουκουλέλε, καθώς δεν μπορεί να παίξει κιθάρα εξαιτίας ενός τραυματισμού στον καρπό που τον εμποδίζει να αγκαλιάσει το λαιμό της κιθάρας. Αν και μικρός, έχει προλάβει να κυκλοφορήσει ήδη μερικά προσωπικά άλμπουμ. Ηχογράφησε το μουσικό κομμάτι ηλεκτρονικής μουσικής, «The Joys of Losing Weight», με το όνομα Real People όταν ήταν δεκαπέντε ετών. Στα δεκαέξι, ηχογράφησε ένα ολόκληρο άλμπουμ, ενώ κυκλοφόρησε ένα EP με τίτλο «Small Time American Bats» κάτω από το όνομα '1971'. Το άλμπουμ καταγράφηκε το 2001 και ποτέ δεν κυκλοφόρησε επίσημα. 
Οι Beirut κυκλοφόρησαν μέχρι σήμερα τέσσερα άλμπουμ. Το «Gulag Orkestar» (2006), το «The Flying Club Cup» (2007), το «The Rip Tide» (2011) και τελευταίο το «No No No» (2015). Το πρώτο τους βίντεοκλιπ ήταν το τραγούδι «The Elephant Gun» και αργότερα το «Postcards from Italy». 
     Εκτός του Zach Condon, η σύνθεση των Beirut περιλαμβάνει τους Perrin Cloutier (τσέλο/ακορντεόν), Jason Poranski (κιθάρα/μαντολίνο/ουκουλέλε), Nick Petree (ντραμς), Kristin Ferebee (βιολί), Paul Collins (πλήκτρα/τύμπανα/ουκουλέλε), Jon Natchez (σαξόφωνο/μαντολίνο/), και Kelly Pratt (τρομπέτα).

10 κομμάτια που θα πρότεινα για να γνωρίσει κάποιος καλύτερα τους Beirut:

1. Nantes (The Flying Club Cup, 2007). Κάπου μέσα στα φοιτητικά μου χρόνια ακούστηκε αυτό το τραγουδάκι και έκτοτε ξεκίνησα να ψάχνω για τους Beirut. 
2. Postcards From Italy (Gulag Orkestar, 2006). Έντονα Βαλκανικά στοιχεία και νοσταλγικός ήχος σαν μια καρτ ποστάλ, από αυτές, τις παλιές. 
3. A Sunday Smile (The Flying Club Cup, 2007). Βαλς, με άρωμα ηλιόλουστης, ξέγνοιαστης Κυριακής και ελληνικού καφέ. 
4. Elephant Gun (Gulag Orkestar, 2006). Άλλο ένα νοσταλγικό κομμάτι που σε κάνεις να νοσταλγείς το… οτιδήποτε! 
5. Scenic World (Gulag Orkestar, 2006). Γαλλικός ήχος με εμφανώς δυναμικό τέμπο. 
6. Cliquot (The Flying Club Cup, 2007). Στρατιωτικό εμβατήριο που δένει υπέροχα με τις τρομπέτες. 
7. No No No (No No No, 2015). Λίγο τρελό το βίντεοκλιπ (φυσάνε κουνάβια αντί για τρομπέτες!) αλλά πολύ καλή μουσική και σύνθεση. 
8. The Rip Tide (The Rip Tide 2011). Ταξιδιάρικο κομμάτι γεμάτο αλάτι, γλάρους και θάλασσα.
9. Gibraltar (No No No, 2015). Διαφορετικός ήχος από αυτούς που μας έχουν συνηθήσει με κυρίαρχο το πιάνο αλλά ταξιδιάρικο ως συνήθως! 
10. Perth (No No No, 2015). Αντιθέσεις. Χιόνι με παραλία, βουνό με θάλασσα. Παντού όμως μπορείς να χορέψεις.