Ο «Βηματοδότης» επιστρέφει για 3η χρονιά στον Κινητήρα

Ο Βηματοδότης επιστρέφει για 3η χρονιά, την Κυριακή 12 και τη Δευτέρα 13 Μαΐου, δίνοντας βήμα στους μαθητες του Κινητήρα να μοιραστούν τις δημιουργικές τους ιδέες με το κοινό. Ένα διήμερο με παραστάσεις χορού, θεάτρου, περφόρμανς, βιντεο-προβολές, έκθεση φωτογραφίας, κινητικό εργαστήριο, με δράσεις γεμάτες- όπως όλες οι φετινές δράσεις του Κινητήρα- ταξίδια. Ταξίδια στη ζωή, τον χώρο, τον χρόνο, το σώμα, το μυαλό, τα όνειρα, τη λογοτεχνία, τα σοκάκια, τους πολιτισμούς. Ο Βηματοδότης έχει ως στόχο να διατηρήσει ζωντανή την ανταλλαγή απόψεων και αισθητικών τάσεων που δημιουργούνται κατά τη διάρκεια της “κινητήριας σχολικής χρονιάς”, αποτελώντας ταυτόχρονα έναν τρόπο εμψύχωσης κι επιβράβευσης των ανθρώπων που τον στηρίζουν ενεργά με την παρουσία τους περισσότερο από 20 χρόνια.

ΚΥΡΙΑΚΗ 12 ΜΑΪΟΥ

• «Ο δύσκολος δρόμος της χαμένης ακεραιότητας»

Μία χορογραφία βασισμένη στο ταξίδι που βιώνουν τα άτομα τα οποία κάνουν καταχρήσεις και είναι στο δρόμο της εξάρτησης με τον νου τους σκλάβο του φόβου. Διότι εξάρτηση σημαίνει ότι σταματάς να ονειρεύεσαι, εκείνη τη στιγμή έχεις αποφασίσει ότι δε συμμετέχεις ενεργά στη ζωή, έχεις αποφασίσει ότι ο ρόλος σου στη ζωή είναι αυτός του παρατηρητή, του λαθρεπιβάτη. Καθώς τη στιγμή που πίνεις το πρώτο ποτό, το πρώτο ναρκωτικό, τη στιγμή εκείνη παραδίδεις ένα κομμάτι της ψυχής σου. Ένα κομμάτι του εαυτού σου. Ένα ταξίδι χωρίς πυξίδα, θα το ονομάζαμε ένα ταξίδι χωρίς τον εαυτό σου.

“Our greatest glory is not in never falling but in rising up every time we fail”

Ralph Waldo Emerson

Χορογραφία/Ερμηνεία: Αύρα Αγορά – Μάρθα Κωνσταντοπούλου

• «In Between»

Εάν στο μυθιστόρημα της πόλης οι δρόμοι είναι οι βασικοί αφηγητές, ως οι κύριοι χώροι όπου  εκτυλίσσεται η πλοκή του, τότε οι στοές ως περάσματα και χώροι μετάβασης είναι το υπερρεαλιστικό ιντερλούδιο. Στην περίπτωση της Αθήνας του 2019, οι στοές είναι η λούμπεν φωνή, καταγεγραμμένη στο συλλογικό ασυνείδητο, την οποία συχνά επιλέγουμε να αγνοούμε. Σε αντίθεση με τον ευθειασμό των μεγάλων δρόμων και την επίπεδη ροή της καθημερινότητας,  τέτοιοι χώροι, που στην αρχιτεκτονική ονομάζονται ‘ενδιάμεσοι’, δεν προεξοφλούν τη σταθερότητα των συνδεόμενων μερών. Σαν ζωντανοί οργανισμοί, μπορούν συνεχώς να εξελίσσονται και να σπάνε τα όρια τους σε σχέση με το κέντρο τους. Είναι τα μέρη όπου «το γίγνεσθαι, το άνοιγμα στο μελλοντικό, υπερτερεί της συντηρητικής ώθησης για να ανακτηθεί η συνοχή και η ενότητα». Στις στοές της σύγχρονης Αθήνας, ο χρόνος σταματάει. Η αντίληψή μας αλλοιώνεται σαν να πέφτει μπροστά μας ένα ημιδιάφανο πέπλο. Ο χρόνος διαστέλλεται, τα ενδεχόμενα και οι πιθανές εκβάσεις πληθαίνουν, το μυαλό ονειρεύεται. Όλα είναι πιθανά. Αυτοί οι χώροι είναι τόσο πολύ ποτισμένοι με ζωή, με συμβάντα, με συναντήσεις, με πρόσωπα και μυρωδιές. Φυσικό είναι να μας έλκουν, να μας ανακουφίζουν, να μας καθησυχάζουν, να μας θυμίζουν ότι ανήκουμε κάπου αλλά και να μας κάνουν να νιώθουμε ζωντανοί και ελεύθεροι με τη συνειδητοποίηση ότι δεν ανήκουμε πουθενά. Εμπνεόμαστε από την πόλη μας και το παρόν μας, για να τιμήσουμε με τη γλώσσα μας (την κίνηση) και τα εργαλεία μας (τα σώματά μας) τη νοσταλγία μας. Το Ταξίδι μας στο χώρο, στο χρόνο, στο μυαλό και τα όνειρά μας αρχίζει…

• Χορογραφία/Ερμηνεία: Παρασκευή Κάπα – Μάρθα Λιβέρη Δαλαβέρη
•  

• «λeave»

Το ταξίδι στο πλαίσιο της εξόδου, της αναγκαίας μεταφοράς από έναν τόπο που δε μπορεί να υποστηρίξει τους ανθρώπους του, σ’ έναν άλλο, όχι απαραίτητα φιλόξενο. Μια περφόρμανς με βάση την κίνηση που συνοδεύεται απ’ τη ζωτικότητα της ανθρώπινης φωνής που τραγουδά για την ξενιτιά, όπως το ηπειρώτικο πολυφωνικό τραγούδι, σε μια απλοϊκότερη μορφή, αυτή του μουσικού χαλιού. Το λeave παρουσιάζει το σώμα που ταξιδεύει προς μια νέα γη σε μια προσπάθεια για επιβίωση, κουβαλώντας το βάρος της προηγούμενης πατρίδας του. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, συναντά δυσκολίες που το απομακρύνουν κάθε φορά απ’ τον στόχο του, όπως είναι το στοιχείο της φύσης, η θάλασσα, και το στοιχείο του ανθρώπου που επιθυμεί την εξουσία πάνω στ’ άλλα σώματα και δεν διατίθεται να μοιραστεί τον τόπο του. 

Σύλληψη/Επιμέλεια: Εριφύλη Μικροπούλου

Κίνηση: Μαρίνα Αμυριώτου, Εριφύλη Μικροπούλου, Κατερίνα Ρωξάνη

Μουσική: Όλγα Ευθυμίου, Γιάννης Μαλιάρας, Θοδωρής Κοβός, Εριφύλη Μικροπούλου

Χορογραφία/Ερμηνεία: Εριφύλη Μικροπούλου – Μαρίνα Αρμυριώτου

• «Φεύγα»

Ταξιδεύω στο εδώ για να βρίσκομαι αλλού, στη ματαιότητα της αγωνίας,

δρόμος της μιας και μόνης κυκλικής κατεύθυνσης,

γεμίζω για να φτιάξω, φτάνω για να φύγω

ΝΑ ΦΤΑΣΩ ΝΑ ΒΡΩ

Χορογραφία: Ντέμη Παπαθανασίου

Πρωτότυπη μουσική: Κατερίνα Ελοσίτου

Χορεύουν: Ντέμη Παπαθανασίου, Κωνσταντίνος Αναστασιάδης, Νατάσα Μωράκη

 

Μικρή Έκθεση Φωτογραφίας του Ανδρέα Μαντζουράνη

Το πιάνο, έπιπλο επιβλητικό, που καθορίζει τον χώρο γύρω του με τις δυναμικές γραμμές και τις κομψές καμπύλες του. Το πιάνο, πολύτιμο ξύλο από εκλεκτά δέντρα, ευαίσθητος μηχανισμός από χιλιάδες εξαρτήματα που κατασκευάζεται τελετουργικά στα βάθη της Ρωσίας και της Ιαπωνίας ή και σε υπόγεια της Νέας Υόρκης (Νουέβα Γιόρκ). Το πιάνο, όργανο πολύπλοκων μουσικών συνθέσεων απ’ όλους τους πολιτισμούς, για όλο το εύρος των ανθρώπινων συναισθημάτων. Από φτωχούς μετανάστες μέχρι ακαδημαϊκούς, απ’ το βαλς ως την ατονικότητα και απ’ την ανάλαφρη χαρά μέχρι την πιο ανεπαίσθητη μελαγχολία και την έκρηξη. Το πιάνο, με τα μεγάλα ηχητικά του κύματα, που εισβάλλουν στο σώμα και δονούν τα μέλη του, δαμάζουν τη σκέψη και ορίζουν τους χτύπους της καρδιάς. Το πιάνο, στήριγμα και παράθυρο, καταφύγιο και λύτρωση, ασπίδα και θάλασσα και έκσταση, μαγικό χαλί και χάδι, αγκαλιά και σανίδα σωτηρίας. Το πιάνο, ταξίδι, αρχή και προορισμός.

Είσοδος: 5 ευρώ

 

ΔΕΥΤΕΡΑ 13 ΜΑΪΟΥ

• Κινητικό ταξιδιάρικο εργαστήριο

Μια συνάντηση ανοιχτή, ένας κύκλος που μπορούμε να μοιραστούμε ιστορίες που μας κινούν, μια ευκαιρία για παιχνίδι ίσως και ποίηση, μια υπενθύμιση για παρουσία και σύνδεση εδώ και τώρα. Το εργαστήρι είναι ανοιχτό σε όλες τις ηλικίες και δεν απαιτείται εμπειρία στο θέατρο ή τον χορό.

Συντονίζει η Εύη Θανέλλα

Πότε: Δευτέρα 13 Μαΐου, 19.30-21.30