Petrichor | Νέο άλμπουμ από τον Ανδρέα Πολυζωγόπουλο

Ο διεθνούς φήμης τρομπετίστας και συνθέτης ,Ανδρέας Πολυζωγόπουλος που δεν σταματάει ποτέ να πειραματίζεται μουσικά, παρουσιάζει την πέμπτη του προσωπική δουλειά με τίτλο Petrichor, ένα στοχαστικό, αποτελούμενο εξ ολοκλήρου από πρωτότυπες τζαζ συνθέσεις, αέρινο και βαθιά πνευματικό άλμπουμ.

Ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος στην τρομπέτα και τα εφέ δημιουργεί, με τη σύμπραξη του Πέτρου Κλαμπάνη στο κοντραμπάσο και του Wajdi Riahi στο πιάνο, ένα ζεστό, ευρύχωρο τζαζ ηχοτοπίο, με σταθερή και δυναμική ρυθμική αίσθηση, παρά τη σκόπιμη απουσία κρουστών.

Το Petrichor παρουσιάζει τον Ανδρέα Πολυζωγόπουλο στην τρομπέτα και περιστασιακά στα εφέ με χαρισματικούς συνεργάτες τον Πέτρο Κλαμπάνη στο κοντραμπάσο και τον Wajdi Riahi στο πιάνο. Χωρίς ντράμερ, το τρίο δημιουργεί έναν ζεστό ήχο, με αρκετό χώρο, αλλά και μια σταθερή και δυναμική ρυθμική αίσθηση.

Όπως γράφει ο συνάδελφός του τρομπετίστας και Blue Note Αrtist, Erik Truffaz, στο κείμενο του CD (με τη μορφή προσωπικής επιστολής προς τον δημιουργό): «Η μουσική σου τιμά τη σιωπή και δημιουργεί όνειρα. Ο τρόπος που παίζεις την τρομπέτα είναι τόσο ευαίσθητος που επαινεί αυτό το μερικές φορές άχαρο όργανο. Έχεις έναν ζεστό, βελούδινο ήχο, ακόμα και όταν χρησιμοποιείς τη σορντίνα […] Οι συνοδοιπόροι σου […] είναι [επίσης] εξαιρετικοί. Έχουν απίστευτο ρυθμό και συμμετέχουν εξίσου σε αυτό το όνειρο που σχεδιάζετε οι τρεις σας».

Το Petrichor, όπως εξηγεί ο Πολυζωγόπουλος, είναι «η μυρωδιά που αναδύεται από το ξηρό έδαφος όταν πέφτουν πάνω του οι σταγόνες της βροχής, το αγαπημένο μου άρωμα από τότε που ήμουν παιδί. Μεγαλώνοντας στην Ελλάδα, όπου τα καλοκαίρια είναι ξηρά, η πρώτη φθινοπωρινή βροχή σήμαινε το τέλος του καλοκαιριού και την αρχή της νέας σεζόν. Ένα γλυκόπικρο συναίσθημα, γιατί έπρεπε να αποδεχτώ ότι οι διακοπές τελείωσαν, αλλά και ένα νέο ξεκίνημα, γεμάτο όνειρα και στόχους που έπρεπε να επιτευχθούν στη διάρκεια της νέας χρονιάς». Η λεπτότητα αυτών των συναισθημάτων και το φυσικό, οργανικό άρωμα εκείνης της πρώτης βροχής συντελούν έξοχα στον στοιχειωμένο, εκφραστικό, ατμοσφαιρικό λυρισμό του.

Ο Πολυζωγόπουλος μεγάλωσε στο Σαμικό, ένα μικρό χωριό στη νοτιοδυτική Πελοπόννησο. Το 2008 κυκλοφόρησε το 
Perfumed Dreams, αποτελούμενο από τις πρώτες του συνθέσεις. Οι επόμενοι δίσκοι του περιλαμβάνουν ένα αφιέρωμα στο αγαπημένο του συγκρότημα Pink Floyd (Heart of the Sun), ακολουθούμενο από το Annica (εμπνευσμένο από έναν σιωπηλό διαλογισμό 10 ημερών) και το ambient άλμπουμ One Inch of Love.

Μετά την παραμονή του στη Cité International des Arts στο Παρίσι, μετακόμισε στις Βρυξέλλες και άρχισε να συνεργάζεται με τον Diederik Wissels, εμφανιζόμενος στα άλμπουμ του πιανίστα Secrecy και Yearn καθώς και στο ντουέτο Before You Go. Η ευρωπαϊκή σκηνή της τζαζ είναι εκεί όπου ο Ανδρέας ανέπτυξε τη φωνή του, παίρνοντας ρίσκα, πειραματιζόμενος με τα ηχοχρώματα της τρομπέτας, τον ρυθμό, τα ηλεκτρονικά εφέ και τη σιωπή.

Αυτή η αισθητική είναι εμφανής από τις πρώτες νότες του εναρκτήριου ομώνυμου κομματιού Petrichor, με τον Πολυζωγόπουλο να επικαλείται μια αιθέρια ηλεκτρονική ομίχλη προτού το τρίο περάσει σε έναν επιτακτικό αλλά ταυτόχρονα αέρινο ρυθμό σε 5/8. Harmoniser, delay και λούπες είναι μερικοί από τους ήχους της εργαλειοθήκης του, που εμφανίζονται με ποικίλους και διακριτικούς τρόπους επίσης στο Barbas και στο Ariadne’s Scent. «Χρησιμοποιώ τα εφέ για να δημιουργήσω ηχοτοπία, έναν ονειρικό ήχο», λέει ο ίδιος, «και επίσης για να δημιουργήσω πολυφωνία σε ένα μονοφωνικό όργανο όπως η τρομπέτα».

Η σορντίνα είναι ένας άλλος βασικός ήχος που χρησιμοποιείται από τον Πολυζωγόπουλο στο Kaiafas (μια περιοχή στη νοτιοδυτική Ελλάδα που ξεχειλίζει από πεύκα), στο CPH Melodrama (εμπνευσμένο από μια ματαιωμένη παραμονή στην Κοπεγχάγη) και το τελευταίο κομμάτι του άλμπουμ Petit Sablon, («μια χαριτωμένη πλατεία στις Βρυξέλλες»). Αν ακούσετε αυτό που ακούγεται κάπως σαν chekeré, το σαγηνευτικό όργανο των Γιορούμπα της Δυτικής Αφρικής και της Κούβας, στο Barbas και The Coldest Summer, αυτό είναι επίσης τρομπέτα: ο Πολυζωγόπουλος χειρίζεται την τρομπέτα με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργεί ένα φυσικά καλοσχεδιασμένο μοτίβο κρουστών. 

Τα κρουστά μπορούν να προέρχονται και από το πιάνο, όπως μας δείχνει ο Riahi στο folk-oriented Kountouri και στο funky First Time in Times Square. Το τελευταίο είναι η πιο απροκάλυπτα ρυθμική μελωδία του άλμπουμ, ένα μπλουζ σε 7/8 που εναλλάσσεται από ματζόρε σε μινόρε. Η ρυθμική σχέση της μπάντας είναι τόσο σφιχτή που κόβει την ανάσα, με μια γρήγορη και πολυρυθμική μελωδία που θυμίζει το Parisian Thoroughfare του Bud Powell (ακόμα κι αν ο τίτλος θέτει ένα ακόμη στο μυαλό του Nostalgia in Times Square του Mingus).

Το The Coldest Summer, ένας ύμνος «στους πρόσφυγες που πεθαίνουν στο Αιγαίο κάθε καλοκαίρι», διαθέτει μια από τις πιο εντυπωσιακές υφές του άλμπουμ – το σφύριγμα του Riahi, σε στενή αλλά συνάμα χαλαρή ταυτοφωνία με τη μελωδία του πιάνου. O Riahi φέρνει μια προηγμένη, πέρα απ’ τα συνηθισμένα, αρμονική αίσθηση σε κάθε κομμάτι, ενώ ο Κλαμπάνης συνεισφέρει με μια μελωδική φωνή γεμάτη δύναμη και παρουσία, χάρη και συναίσθημα.

Ο Erik Truffaz εντοπίζει στον Πολυζωγόπουλο μια συγγένεια με σπουδαίους τρομπετίστες όπως ο Enrico Rava και ο Palle Mikkelborg. 

Με το Petrichor, ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος διοχετεύει την επιρροή αυτών των «προγόνων», ακόμη κι όταν συνεχίζει να ξεχωρίζει.

Aκούστε το Petrichor ΕΔΩ και βρείτε το Petrichor σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες.