Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2: Κριτική από την Ισπανία!

El Crisol de ciuda Real

Ο δρόμος από το γέλιο ως την καρδιά

του Gerardo Lagüéns

«Αν εγώ έχω ένα μήλο κι εσύ άλλο ένα, και τα ανταλλάξουμε, θα έχουμε πάλι από ένα μήλο ο καθένας. Αν όμως εγώ έχω μια ιδέα, κι άλλη μια εσύ, και τις ανταλλάξουμε, τότε στο τέλος θα έχουμε από δυο ιδέες». Από μια τόσο πλατωνική ιδέα ξεκινάει το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» που είδαμε χθες βράδυ στη Βελέτα, σε αυτή τη μικρή θαυμάσια αίθουσα που είναι η έδρα του Almagro Off.

Ο ελληνικός θίασος «Ομάδα Θεάτρου Ιδέα» παρουσίασε στο διαγωνισμό την παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2». Πρόκειται για μια έξοχη διασκευή του κλασικού έργου του Σαίξπηρ, στην οποία δύο ηθοποιοί ερμηνεύουν όλους τους ρόλους που είναι απαραίτητοι για να εξελιχθεί η πλοκή και για να γνωρίσουν οι δυο ήρωες τον Έρωτα και το Πεπρωμένο.

Η Αθηνά Μουστάκα και ο Κωνσταντίνος Μπίμπης είναι ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα, ο Μερκούτιος και ο Μπενβόλιο, η παραμάνα και η μητέρα, ο Μοντέγος και ο Πάρις, ο Πατέρας Λαυρέντιος και ο φαρμακοποιός. Μια εξαιρετικά δύσκολη άσκηση υποκριτικής, που εκτελούν με ακρίβεια, ρυθμό και φινέτσα.

Το θέαμα πετάει έξω από την αίθουσα τη σοβαροφάνεια ενώ η όλη παράσταση διέπεται από ένα ευέλικτο χιούμορ που υφαίνεται με μαεστρία, από άριστη σωματικότητα και η όλη δράση εκτελείται ως μια καθόλα αιτιολογημένη χορογραφία που αναδίδει φαντασία. Το σκηνικό παιχνίδι όμως δεν εμποδίζει την ομάδα να συνδυάζει το ξεκαρδιστικό γέλιο  με στιγμές καθαρής ποίησης. Ο ξέφρενος ρυθμός κάποια στιγμή σταματάει και η συγκίνηση των εραστών της Βερόνας μουσκεύει τις θέσεις των θεατών, όπως μουσκεύει το αίμα το πουκάμισο του πληγωμένου Μερκούτιου.

Το πέρασμα από τον έρωτα στον θάνατο και από το γέλιο στη θλίψη, δεν οφείλεται μόνο στους ηθοποιούς. Είναι η μουσική που οδηγεί τα συναισθήματα και την πλοκή, εκείνη που άλλοτε στηρίζει ή υπογραμμίζει και άλλοτε ρίχνει το έργο σε μια άβυσσο που σπαράζει την καρδιά. Ο Κώστας Γάκης ξεσηκώνει τη σκηνή με την κιθάρα του, με τη φωνή του ή με τους ξέφρενους ρυθμούς από το μπεντίρ που παίζει σαν να ήταν τύμπανα του πολέμου.  Συν-σκηνοθέτης της παράστασης, ο μουσικός σεργιάνισε τη μεσογειακή ψυχή στη σκηνή σε όλη τη διάρκεια του έργου, κι έφτασε να τραγουδήσει ακόμα και στα ισπανικά.

Την ώρα που στην Ισπανία ρίχνουμε λοξές ματιές στην ελληνική κρίση και προσπαθούμε να πάρουμε μαθήματα, αυτός ο νεανικός θίασος ταξίδεψε με αυτοκίνητο 4000 χιλιόμετρα από την Αθήνα για να μας φέρει ένα έργο γενναίο και συγκινητικό, καταφέρνοντας να το δώσει με μια γλυκύτητα που θα έκανε το αιωνίως απαθές πρόσωπο της Άνγκελα Μέρκελ να  πλημμυρίσει δάκρυα, τον Ντράγκι να πνίξει την Ελλάδα στο ευρώ και τη Λαγκάρντ να χαρίσει όλα τα ευρωπαϊκά χρέη ανατολικά της Αδριατικής.

Μακάρι να μπορέσετε να τη δείτε. Μετά από αυτή την παράσταση, νιώθω πως εγώ χρωστάω στην

Ελλάδα.  

Μετάφραση από τα Ισπανικά: Μαρία Χατζηεμμανουήλ.

Φωτογραφίες από τον Guillermo Casas