Εδώ Λιλιπούπολη

-Εδώ Λιλιπούπολη! Ξανά εδώ. Ναι!

Μεγάλη αγάπη το ραδιόφωνο! Τυχαίο; Μάλλον όχι. Υποπτεύομαι πως ένα μεγάλο μέρος αυτής της αγάπης οφείλεται στη θρυλική «Λιλιπούπολη».

Ήμουν μικρούλα, δεν πήγαινα καν σχολείο ή ίσως νηπιαγωγείο. Θυμάμαι όμως πολύ έντονα να κάθομαι μπροστά στο μεγάλο έπιπλο πικάπ-ραδιόφωνο που είχαμε τότε και να περιμένω πως και πως να αρχίσει η εκπομπή. Κάθε μέρα ,την ίδια ώρα, εκεί. Αγαπημένη συνήθεια από αυτές που –όταν είσαι παιδί- σε κάνουν να αισθάνεσαι όμορφα μέσα στη ρουτίνα τους. Το βινύλιο με τα αυθεντικά τραγούδια της εκπομπής υπάρχει ακόμη στη δισκοθήκη μου. Ήταν από τα πρώτα ακούσματα των παιδιών μου.

Η «Λιλιπούπολη» ακουγόταν στο Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και ήταν μια παιδική εκπομπή που ξεκίνησε το 1976 και διήρκησε μέχρι το 1980. Ο ξεχωριστός Μάνος Χατζιδάκις, διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος τότε, λάτρεψε την ιδέα της φίλης του Ρεγγίνας Καπετανάκη και της παιδοψυχολόγου Ελένης Βλάχου για μια διαφορετική εκπομπή για παιδιά. Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε μια πολύ δυνατή ομάδα μουσικών, ηθοποιών και άλλων καλλιτεχνών που δούλευε καθημερινά με όρεξη και κέφι. Οι εκπομπές ξεκίνησαν απλά. Στη συνέχεια όμως, οι ήρωες απέκτησαν χαρακτήρα και στη Λιλιπούπολη άρχισαν να συμβαίνουν πράγματα που θύμιζαν πολύ την τότε επικαιρότητα.. Πρωτότυπη, ανατρεπτική, έξυπνη και τελικά τολμηρή, η εκπομπή λειτούργησε σαν καθρέφτης της εποχής αποκτώντας τελικά φανατικό κοινό, όχι μόνο παιδικό.

Κι όλα αυτά κρατώντας ένα εξαιρετικά ποιοτικό πλαίσιο παραγωγής σε μουσικό, στιχουργικό και καλλιτεχνικό επίπεδο. Ο ίδιος ο Μάνος Χατζιδάκις είχε πει για τη «Λιλιπούπολη» πως ήταν: «Γέννημα μιας φιλελεύθερης και πειραματικής ραδιοφωνίας από τη μία, του Τρίτου Προγράμματος, και από την άλλη μιας ομάδας νέων ανθρώπων με πολύ ταλέντο που συγκεντρώθηκαν και δούλεψαν ελεύθερα, με κέφι, με αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό. Αυτό βέβαια δεν στάθηκε εμπόδιο στο να εξοργιστεί η αντιδραστική παραδημοσιογραφία του ελληνικού Τύπου που χαρακτήρισε τη "Λιλιπούπολη"... κομμουνιστική. Ίσως γιατί πρώτη φορά κάποιοι μιλούσαν στα παιδιά υπεύθυνα με καθαρή ποιητική γλώσσα. Θίγοντας (με τον τρόπο αυτόν) θέματα που βασανίζουν και πονάνε τον τόπο και όχι ως εκπαιδευτικοί ή γονείς ανόητοι που συμπεριφέρονται στα παιδιά λες και αποτείνονται σε υπανάπτυκτους και ατελείς οργανισμούς με θέματα ανώδυνα και γλώσσα απονεκρωμένη και συμβατική».

Μετά από 35 χρόνια, η «Λιλιπούπολη» ξαναζωντανεύει στα ραδιόφωνά μας στη συχνότητα του Πρώτου Προγράμματος της ΝΕΡΙΤ. Κάθε πρωί λίγο μετά τις 7.30 τα παιδιά μας κι εμείς θα έχουμε τη χαρά να ακούσουμε τις 74 εκπομπές που έχουν διασωθεί. Ραδιόφωνο-vintage; Πόσο μπορεί να αρέσει κάτι τέτοιο στην εποχή μας; Πιστεύω πολύ. Ίσως γιατί όσο κι αν τα χρόνια περνούν, οι χαρακτήρες και κάποια γεγονότα θα παραμένουν κλασικά.  Κυρίως όμως είναι που τα όμορφα, τίμια πράγματα, αυτά που φτιάχτηκαν με αγάπη, αλήθεια και μεράκι δεν παλιώνουν ποτέ. Αντιθέτως επιβεβαιώνεται η αξία τους.

Κάτι σαν το παλιό, καλό κρασί…