Είδαμε την Παράσταση ''Δώδεκα παρά δώδεκα''

«Έπρεπε να έρθουμε να το δούμε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς», μου δήλωσε η κόρη μου επιστρέφοντας από την παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής. «Θα ταίριαζε τέλεια!», το δικαιολόγησε χαρούμενα.
Σωστή η μικρή. Το έργο που μόλις είχαμε δει διαδραματίζεται ακριβώς τότε: στις τελευταίες στιγμές του Χρόνου που φεύγει. Εκεί, στον προθάλαμο του χωροχρόνου, όταν ο παλιός Χρόνος έρχεται αντιμέτωπος με τη σκληρή αλήθεια πως έφτασε η σειρά του να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και να δώσει πια τη θέση του στο νέο Χρόνο, που φουριόζος και κεφάτος είναι έτοιμος να αναλάβει δράση.
Κι όταν μέσα από τις χρονοπύλες του παρελθόντος, εμφανίζεται ένα πλήθος πλασμάτων και χαρακτήρων από δεινόσαυρους, κύκλωπες και Ρωμαίους μέχρι πιγκουίνους και χελώνες Καρέτα-Καρέτα, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο περίπλοκα. Ώσπου, δώδεκα λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα η ιστορία κορυφώνεται συναρπαστικά!

Η παράσταση του Ευγένιου Τριβιζά, χαρακτηρίζεται «ονειρόδραμα». Κι όπως συμβαίνει στα περισσότερα γραπτά του συγγραφέα, έτσι κι εδώ, η φαντασία οργιάζει. Στη θεατρική του διασκευή όμως, το κείμενο παρουσίασε κάποιες αδυναμίες: νιώσαμε μια προσπάθεια να «χωρέσουν» πολλά μηνύματα και ιδέες με κάπως βεβιασμένο και ασύνδετο τρόπο, ενώ το «αλλοπρόσαλλο» -επίσης χαρακτηριστικό του ευρηματικού τρόπου σκέψης του συγγραφέα-  θέλει και κάποιο μέτρο ώστε να παραμένει γοητευτικό..
Τι μας άρεσε: Το όλο θέαμα είναι μια εντυπωσιακότατη υπερπαραγωγή!  Εξαιρετικά σκηνικά που μετακινούνται, ωραίοι φωτισμοί, πρωτότυπα κοστούμια, άρτια σκηνοθεσία και ιδανικοί στους ρόλους τους ο Γρηγόρης Βαλτινός (Παλιός Χρόνος) και ο Πάνος Μουζουράκης (Νέος Χρόνος).
Θα σταθώ ιδιαιτέρως στη θαυμάσια μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου, ερμηνευμένη ζωντανά από την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΝΕΡΙΤ και, περισσότερο, στα μέλη του Μουσικού Ομίλου των Τοσιτσείων-Αρσακείων Εκάλης. Το πιο δυνατό «χαρτί» της παράστασης: ένα καλοδουλεμένο χορωδιακό σύνολο με κέφι και μεράκι, αποτελούμενο από πάνω από 100 παιδιά και εφήβους που όχι μόνο τραγούδησαν με την ψυχή τους αλλά έπαιζαν –κυριολεκτικά- ενεργό ρόλο μέσα στην παράσταση. Αξιέπαινα!
Τι μας κούρασε: Εκτός από την αίσθηση του ασύνδετου και περιττού στο κείμενο (που ανέφερα παραπάνω), ήταν και η μεγάλη διάρκεια της παράστασης. Δύο ώρες και είκοσι λεπτά (με το διάλειμμα) την καθιστούν αμέσως απαγορευτική για παιδιά κάτω των  7-8 χρονών. Κι ενώ η ροή και η εναλλαγή πρόζας και τραγουδιών ήταν καλή, κάποια μουσικά μέρη θα μπορούσαν να είναι μικρότερα.