Μαραθώνιος Αθήνας – Παναθηναϊκό Στάδιο

Μας αρέσει το τρέξιμο. Και στους πέντε στην οικογένεια. Και δε μας άρεσε από πάντα. Όλα ξεκίνησαν πριν τέσσερα χρόνια όταν πήγαμε να υποστηρίξουμε φίλο μας δρομέα που θα δοκίμαζε τον πρώτο του Μαραθώνιο. Βρεθήκαμε λοιπόν μαζί με πολύ κόσμο, στις μαρμάρινες κερκίδες του Παναθηναϊκού Σταδίου. Καταρχήν το Στάδιο: είναι ένας πανέμορφος, ιστορικός χώρος, ένα διαχρονικό σύμβολο του ελληνικού πολιτισμού και του παγκόσμιου αθλητισμού. Η συγκεκριμένη μέρα του Mαραθωνίου δε, ιδανική για επίσκεψη και μάλιστα με παιδιά, αφού το Στάδιο είναι ανοιχτό και πανηγυρίζει!  Φτάσαμε εκεί αργά το πρωί, έκανε αρκετό κρύο αλλά η ατμόσφαιρα ήταν θερμή και γιορτινή. Δυνατή ρυθμική μουσική, σημαίες, χρώματα, χαμόγελα. Σε γιγαντοοθόνες  προβάλλονταν εικόνες των δρομέων που είχαν ξεκινήσει πολύ πρωί από το Μαραθώνα και ήδη διένυαν το δυσκολότερο μέρος της διαδρομής ενώ μπροστά μας τερμάτιζαν οι δρομείς των μικρότερων παράλληλων αγώνων στο κέντρο της Αθήνας. Ο κόσμος στις κερκίδες, συμμετείχαμε χειροκροτώντας και επευφημώντας.  Οι εκφωνητές περιέγραφαν με παλμό και κέφι τους τερματισμούς. Η ενέργεια γύρω μας θαυμάσια, το κλίμα ενθουσιώδες και συγκινητικό. Βλέπαμε ανθρώπους να τερματίζουν μετά από 5,10, ή 43  χιλιόμετρα εσωτερικού, προσωπικού αγώνα. Νικητές, έτσι κι αλλιώς. Διαφορετικοί σε φύλο, ηλικία, εθνικότητα, αντοχή, εμπειρία αλλά σε όλων –όλων όμως- τα  αλλοιωμένα από την υπερπροσπάθεια πρόσωπα "διάβαζες" τη δύναμη, την υπέρβαση, την κατάκτηση, την ένταση, το πάθος και τη χαρά, αυτήν την απέραντη ολοκληρωτική εσωτερική χαρά. Τα τελευταία μέτρα της διαδρομής, ήταν στιγμές αγνού ανθρώπινου μεγαλείου. Εικόνες μοναδικές και για εμάς και για τα παιδιά μας. Πολλοί έφταναν κρατώντας ένα κλαδάκι ελιάς κομμένο -όπως έμαθα αργότερα- από την αφετηρία στο Μαραθώνα.  Νέοι και νέες με δυνατά σώματα και λαμπερά πρόσωπα. Ηλικιωμένοι με πείσμα νεανικό μέχρι το τέλος. Θυμάμαι το νιόπαντρο (!) ζευγάρι που τερμάτισε χέρι-χέρι, η γυναίκα με το πέπλο στα μαλλιά. Μπαμπάδες που εκεί λίγο πριν το τέρμα, έπαιρναν τα παιδιά τους αγκαλιά. Τύποι με χλαμύδες και περικεφαλαίες. ΩΩ! Ήταν κι ένας ντυμένος Μπάτμαν. Κι εκείνος ο ασιάτης που διένυσε όλη τη διαδρομή φορώντας κοστούμι και σκαρπίνια. Και φυσικά κι ο καλός μας φίλος που έκανε εξαιρετικό χρόνο και τερμάτισε με τα χέρια-αεροπλανάκι , το μικρό μας  γιο δίπλα του και ένα χαμόγελο μέχρι  τ' αυτιά!

 Δύο χρόνια αργότερα ξαναβρεθήκαμε στο Καλλιμάρμαρο. Όμως αυτή τη φορά ανήκαμε κι εμείς στους πρωταγωνιστές της δρομικής γιορτής. Οι δύο γιοι είχαν τρέξει τον αγώνα των 5χλμ κι εγώ το πρώτο μου 10άρι. Δυνατή εμπειρία. Κι όχι μόνο αυτό. Εκεί στις κερκίδες, με την καρδιά να χτυπάει δυνατά περιμέναμε ανυπόμονα. Μέχρι που τον είδαμε! Ενθουσιασμός, φωνές, συγκίνηση κι άλλα απερίγραπτα συναισθήματα. Τα αγόρια πήδηξαν στο στίβο και κρατώντας τον από τα χέρια τερμάτισαν και οι τρεις μαζί. Οκ, έκλαψα εκείνη τη στιγμή. Ο μπαμπάς τους είχε ζήσει τον πρώτο του Μαραθώνιο!

*Φέτος ο Μαραθώνιος της Αθήνας , o "Αυθεντικός" όπως λέγεται, θα διεξαχθεί την Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2015.

*Πληροφορίες για το Παναθηναϊκό Στάδιο θα βρείτε εδώ και για τον αγώνα του Μαραθωνίου, εδώ