Ένα παιδί μετράει τ' άστρα

Καθισμένος στο πάτωμα, κατεβασμένα στόρια, η σόμπα αναμμένη δίπλα μου, η ώρα περίπου επτά το απόγευμα, κρατώ στα χέρια μου ένα βιβλίο που φέρνει στο μυαλό μου ιστορίες γνώριμες από παλιά και περίεργα συναισθήματα…

Σηκώνομαι με δυσκολία, πηγαίνω σε μια γωνιά της βιβλιοθήκης  που έχω μαζεμένες όλες μου τις μουσικές, και διαλέγω ένα δισκάκι που ξέρω πως θα μπορούσε να φέρει στη ψυχή μου λίγη θλίψη μα παράλληλα και τόση παρηγοριά.

Στα χέρια μου, το «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα», και στα αυτιά μου μελωδίες από μία από τις πιο τρυφερές ταινίες που έχω δει ποτέ στη ζωή μου, το «Λαβύρινθο του Πάνα», πιάνω τον εαυτό μου να γυρίζει πίσω στα χρόνια που ήμουν και εγώ παιδί και προσπαθούσα να πιαστώ από κάπου, να κρυφτώ πίσω από κάπου, να νιώσω ότι ανήκω κάπου…

Στο μυαλό μου, έρχονται όλα εκείνα τα μοναχικά βράδια στην Ύδρα, όλες οι αγωνίες και οι προβληματισμοί που με συντρόφευαν ως παιδί και  για αυτόν το λόγο και θέλω αυτό το βιβλίο να είναι η πιο στενή συντροφιά μου σε ένα προ-ανοιξιάτικο σαββατοκύριακο στο νησί…

Σκαρφαλώνοντας στο μικρό εξοχικό σπιτάκι των γονιών μου, στην κορφή του βουνού, κρατώ στα χέρια μου σφικτά το βιβλίο, νιώθω σαν το μικρό εκείνο αγόρι στο εξώφυλλο και αφήνω τη σκέψη μου να ταξιδέψει στο άπειρο που απλώνεται μπροστά μου.

Πόσες φορές δεν μετρήσαμε και εμείς τα αστέρια κάποιο καλοκαίρι ξαπλωμένοι ανάσκελα κάτω από τον Ελληνικό ουρανό, πόσες φορές δεν προσπαθήσαμε να ανταπεξέλθουμε στις αντιξοότητες και στο άδικο που μας τυραννούσε, πόσες φορές δεν συναντήσαμε εκείνον τον έναν φύλακα άγγελο της ζωής μας και παράλληλα τον έναν εκείνο «τύραννο» που γκρέμιζε στην πρώτη ευκαιρία τα όνειρα μας;

Πόσοι από εμάς δεν νιώσαμε ότι θα μπορούσαμε να είμαστε οι ήρωες αυτού του βιβλίου, ενός βιβλίου που έδωσε απίστευτη δύναμη στους ονειροπόλους, στους μαχητές, στους ρομαντικούς, στους Έλληνες μιας γενιάς που έψαχνε να βρει δύναμη από κάπου;

Συνομιλώντας με πολλούς φίλους, γνωστούς ή λιγότερο γνωστούς συγγραφείς ή καλλιτέχνες, μου έκανε απίστευτη εντύπωση ότι μερικά από τα λίγα εκείνα Ελληνικά βιβλία που τους έκαναν να αγαπήσουν τη λογοτεχνία, τη συγγραφή ή την τέχνη γενικότερα, ήταν το «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» του Μενέλαου Λουντέμη.

Κρατώντας στα χέρια μου την καινούρια έκδοση από τις εκδόσεις Πατάκη, καθισμένος σε μια κορφή απέναντι από το μικρό μας σπιτάκι και στην κυριολεξία σκαρφαλωμένος πάνω από τη θάλασσα, νιώθω να κρατώ ένα κομμάτι της ιστορία της νεότερης Ελλάδας, νιώθω να κρατώ ένα κομμάτι του εαυτού μου που δεν το έβαλε ποτέ κάτω, νιώθω να κρατώ όλη τη δύναμη ενός παιδιού που ήθελε να κάνει αυτό που ποθεί η καρδιά του και που τώρα, τόσα χρόνια μετά,  έχει βρει σύμμαχο τον κάθε έναν από εμάς που πρεσβεύουμε τις ίδιες ιδέες και τα ίδια πιστεύω.

Ζώντας σε μία Ελλάδα που παλεύει ενάντια στα προγνωστικά, ενάντια στην εξαθλίωση, ενάντια στην αδικία, ενάντια σε όσους μας γκρεμίζουν την ελπίδα και το θάρρος, νιώθω πως πρέπει ο καθένας από εμάς να ντυθεί με τη δύναμη του Μέλιου (ο πρωταγωνιστής του βιβλίου) και με πείσμα να προχωρήσουμε προς τα εκεί που η καρδιά μας ορίζει…

Τα «μεγάλα» κάστρα έχουν ήδη γκρεμιστεί, οι «μεγάλες» λέξεις έχουν ήδη κουράσει, οι «λαμπερές» ταμπέλες έχουν σβήσει πια και έχει μείνει μόνο η απλότητα που ο καθένας μας κρύβει μέσα του και προσπαθεί να μην προδώσει.

Το να μετράς τα αστέρια, ίσως για κάποιους να μοιάζει χαζό και επιπόλαιο, για κάποιους όμως είναι ένα σημάδι ότι αυτός ο ουρανός, με τα τόσα διαφορετικά αστέρια, είναι έτοιμος να δεχτεί στην αγκαλιά τους όλους εμάς, όσο μικροί, όσο διαφορετικοί, όσο απλοί και αν είμαστε.

Γιατί στη φύση, τα πάντα είναι απλά και οι μάχες, μόνο με απλούς τρόπους μπορούν να κερδηθούν.

Στη ζωή μας, θα ερχόμαστε πάντα αντιμέτωποι, όπως και ο Μέλιος, με τη λύπη, την αδικία, την αγάπη, τη χαρά, την κακία, το δίκιο, τη φιλία, το παράπονο,  μα αλίμονο αν σταματήσουμε και μείνουμε μόνο σε αυτά.

Ακριβώς όπως και ο ήρωας του βιβλίου ή ο κάθε ήρωας που υπήρξε ανάμεσα μας, έχουμε ανάγκη από ένα στόχο, ένα μόνιμο συνοδοιπόρο, εκείνον τον φύλακα άγγελο που λέγαμε,   που θα μας βοηθήσει να βγούμε από το κάθε σκοτάδι που ο καθένας από εμάς έχει κλειστεί…

Καθώς ακούω τη μουσική να δυναμώνει, πίσω στην Αθήνα πια, καθώς ακούω το βιολί να πρωταγωνιστεί, σηκώνομαι και πλησιάζω το παράθυρο. Είναι νωρίς ακόμα για να δω τ’ αστέρια, μπορώ όμως να τα φανταστώ, μπορώ σχεδόν να τα αγγίξω με τη σκέψη μου, μπορώ να τους χαμογελάσω.

Απίθανα, είναι πολλά πράγματα στη ζωή, αλλά σίγουρα όχι η πίστη μας σε κάτι, το θάρρος μας σε κάτι, η δύναμη της ψυχής μας σε κάτι…

Και αν μεγαλώσαμε και ίσως λίγο κάπου χαθήκαμε, αν χάσαμε εκείνο το μικρό «παιδί» και μαζί τον ενθουσιασμό του, ποτέ δεν είναι αργά για να το συναντήσουμε σε κάποια ζεστή γωνιά του σπιτιού μας, σε κάποιο ξεχασμένο ράφι, σε κάποιο σκονισμένο φωτογραφικό άλμπουμ, σε κάποιες παλιές ξεθωριασμένες σημειώσεις…

Σε εμένα, χρειάστηκε μόνο ένα βιβλίο, ένας απέραντος ουρανός και μια αγαπημένη μουσική. Ίσως σε εσάς να χρειαστούν πολύ λιγότερα…

..............................................................................................................................................................................................

Ευχαριστώ τις Εκδόσεις Πατάκη για την παραχώρηση του βιβλίου και τους γονείς μου για το μικρό καταφύγιο που ακόμα διατηρούν ζωντανό και από εκεί ψηλά μπορώ ανενόχλητος να κοιτάζω τ’ αστέρια.