Ένα «Ζεν» ταξίδι στη φθινοπωρινή Βαρκελώνη

Καθώς μεγαλώνω, καθώς τα πάντα γύρω μου τρέχουν, απαιτούν και αιφνιδιάζουν, πιάνω τον εαυτό μου να έχει όλο και περισσότερο ανάγκη από ηρεμία, από απομόνωση, από αποστασιοποίηση. Δεν ξέρω αν είναι τα χρόνια που αρχίζουν να επιβάλλονται πάνω στο σώμα μου ή ψυχή μου που ζητά «βοήθεια», αλλά σίγουρα νιώθω πως κάποια πράγματα χρειάζεται να αλλάξουν. Και καθώς «διψασμένος» από λίγη ηρεμία, έπεσε στα χέρια μου αυτό το βιβλίο, αισθάνθηκα ότι ήταν ένα σημάδι να ακολουθήσω κάποιες μικρές «τεχνικές» που ίσως και να αμφισβητούσα μερικά χρόνια πριν. Ένα σύντομο ταξίδι στη Βαρκελώνη ήταν και η αρχή του ταυτόχρονου ταξιδιού μου στη φιλοσοφία «Ζεν». Γραμμένο από τον ινδουιστή μοναχό Σούνμιο Μαζούνο, βραβευμένο σχεδιαστή κήπων Ζεν σε όλο τον κόσμο και αρχιερέα βουδιστικού ναού στην Ιαπωνία, αυτό το βιβλίο ήταν η νέα αρχή που αναζητούσα…

Η Βαρκελώνη, είναι μια πόλη κόσμημα. Μια πόλη με υπέροχα μουσεία, καθαρούς δρόμους, ευγενικούς ανθρώπους, μια πόλη που αν αγαπάς την τέχνη και το φαγητό, δε θα μείνεις παραπονεμένος. Προσωπικά, πέρασα τον περισσότερο χρόνο μου επισκεπτόμενος μουσεία. Πικάσο, Μιρό, Νταλί, ένα μουσείο την ημέρα, προκειμένου να αφιερώσω τον κατάλληλο χρόνο στους σπουδαίουςαυτούς ζωγράφους, τη ζωή και το έργο τους. Για το μουσείο του Νταλί, που για την ώρα είναι αυτός που έκλεψε τον θαυμασμό μου, χρειάστηκε ένα σύντομο ταξίδι με το τρένο, διάρκειας περίπου δύο ωρών. Μα αυτό δε με ενόχλησε καθόλου. Στη τσάντα μου υπήρχε η κατάλληλη παρέα. Και είχα σκοπό να αξιοποιήσω αυτόν τον χρόνο στο έπακρο!

Το να ταξιδεύω με τρένο είναι μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις. Ειδικά στα τρένα του εξωτερικού, όπου σου προσφέρονται ακουστικά, μουσικά κανάλια, προσωπική πρίζα, ανακλινόμενα καθίσματα και η ευκαιρία να δεις καινούρια τοπία και να διανύσεις καινούριες διαδρομές. Μα σε αυτό το ταξίδι, όλα αυτά έμοιαζαν να μη έχουν μεγάλη σημασία. Με το «Ζεν» στα χέρια μου, είχα ξεκινήσει ήδη να μπαίνω στον «ιδανικό κόσμο» που τόσο τον είχα ανάγκη. Διάβαζα και κάθε σελίδα  έφερνε στο μυαλό μου καινούρια ερωτηματικά και λύσεις. Τι θα γινόταν αν διατηρούσαμε το δωμάτιό μας καθαρό και το τακτοποιούσαμε με απλότητα; Τι θα γινόταν αν σταματούσαμε να σπαταλάμε χρόνο ανησυχώντας για πράγματα που δεν μπορούμε να αλλάξουμε; Αν σταματούσαμε να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους άλλους; Αν δε φοβόμασταν τις αλλαγές; Αν νιώθαμε αντί να σκεφτόμαστε; Αν σταματούσαμε να έχουμε εμμονή με το σωστό και το λάθος ή αν είχαμε περισσότερη πίστη; Το «Ζεν», διακριτικά και εύστοχα, έφερνε στο μυαλό μου τις κατάλληλες απαντήσεις σε όλα. Και αυτό το ταξίδι, δεν ήθελα να τελειώσει…

Το όμορφο με το να διαβάζεις ένα τέτοιο βιβλίο είναι ότι άμεσα έρχονται μέσα σου αλλαγές οι οποίες σε βοηθάνε να δεις τα πράγματα τελείως διαφορετικά. Να τα δεις πιο καθαρά και να μείνεις στην ουσία. Έτσι ξεκίνησα να βλέπω και εγώ τον μαγικό κόσμο του Νταλί, την ευφυία του, το ταλέντο του, το μεγαλείο του, ακόμα και την τρέλα του. Έτσι είδα και όλους αυτούς τους σπουδαίους καλλιτέχνες που «συνάντησα» στη Βαρκελώνη και είχα τη χαρά να δω από κοντά τα έργα τους, που μέχρι στιγμής, τα είχα δει μόνο μέσα από βιβλία. Διότι, για να μπορέσεις να κατανοήσεις την τέχνη, πρέπει το μυαλό σου να είναι ανοιχτό, ελεύθερο, δεκτικό, μα κυρίως, χρειάζεται  πρώτα να είσαι και εσύ ο ίδιος έτσι. Πρέπει εσύ ο ίδιος να καταφέρεις να είσαι «Ζεν». Και προσωπικά, ήμουν στη «διαδρομή» για να τα καταφέρω…

Μετά από αμέτρητα χιλιόμετρα περπατήματος, με έναν ήλιο να μας συνοδεύει συνεχώς και με μια διάθεση και δίψα για περισσότερη ομορφιά, τα βήματα μας σταμάτησαν μπροστά στον πιο παραμυθένιο κήπο. Στο πάρκο του Γκαουντί. Εδώ που ο μοναδικός αυτός καλλιτέχνης δημιούργησε ένα μέρος  γεμάτο όνειρο και μαγεία, γεμάτο οξυγόνο και ζωή. Ήταν εδώ που περάσαμε την περισσότερη ώρα, φωτογραφίζοντας «δράκους», σπιτάκια από «ζαχαρωτά», μικρά αρχιτεκτονικά θαύματα, υπέροχα λουλούδια, ερωτεύσιμους παπαγάλους που πετούσαν ελεύθεροι ανάμεσα στα δέντρα και φυσικά την πιο όμορφη θέα της πόλης από ψηλά.

Καθισμένος από σκαλοπάτι σε σκαλοπάτι και από παγκάκι σε παγκάκι, προσπαθούσα να χορτάσω όλο αυτό το «παραμύθι» και να γεμίσω τα μάτια μου με ομορφιά. Παρόλο που το πάρκο ήταν γεμάτο από κόσμο, υπήρχαν σημεία μέσα στον κήπο που μπορούσες να απομονωθείς, να ταξιδέψεις, να διαβάσεις, να απολαύσεις. Άνοιξα το σακίδιο μου, κάθισα δίπλα σε ένα σημείο που η φύση σε μάγευε και βυθίστηκα μέσα στις σελίδες του βιβλίου μου. Ό,τι διάβαζα αυτό και προσπαθούσα να κάνω. Πότε θα έβρισκα ξανά τέτοια ευκαιρία; Άρχισα λοιπόν να παίρνω βαθιές ανάσες από το διάφραγμα, ένωσα τις παλάμες μου ευλαβικά και προσπάθησα να αδειάσω το μυαλό μου από κάθε σκέψη. Προσπάθησα να ζήσω μια στιγμή «Ζεν» σε ένα από τα όμορφα πάρκα της Ευρώπης.  Και ίσως τελικά να τα κατάφερα…

Πίσω στην Αθήνα πλέον, θυμάμαι το ταξίδι σαν ένα όνειρο. Ο αστείρευτος Νταλί, τα τάπας, η παέγια, ο Πικάσο, ο Μιρό, ο Γκαουντί, η Σαγράδα Φαμίλια, το κολύμπι δίπλα σε καρχαρίες. Γιατί ναι, το έκανα και αυτό στο ενυδρείο της Βαρκελώνης αλλά ήμουν ήδη πολύ «Ζεν» για να τρομάξω (μόνο το κρύο νερό θυμάμαι και τον καρχαρία δίπλα στο πρόσωπο μου). Όλα τους μοναδικές εμπειρίες που θα μπουν στο άλμπουμ με τις πιο όμορφες αναμνήσεις της χρονιάς. Αυτό που θα συνεχίσει όμως να με ακολουθεί στην καθημερινότητα μου, θα είναι αυτό το βιβλίο και η ανάγκη μου να καταφέρω να είμαι περισσότερο «Ζεν» σε έναν κόσμο που κάνει τα πάντα για να μην είμαι…

Το βιβλίο «ΖΕΝ ή η τέχνη της απλής ζωής» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη!