Η οικογένεια Φον Τραπ στην Αμερική

Κάθε μεγάλη πτήση, έχει ανάγκη από καλή παρέα, από πολλές αντοχές και από ένα καλό βιβλίο.

Σε αυτό το ταξίδι, δεν είχα παρέα, δεν είχα πολλές αντοχές, και οπωσδήποτε είχα ανάγκη από κάτι όμορφο, τρυφερό και νοσταλγικό.

Πήγα λοιπόν κατευθείαν στη Σόλωνος, στον Πολυχώρο του βιβλιοπωλείου των εκδόσεων Άγκυρα, και ρώτησα την Κατερίνα (εγγονή του αείμνηστου Δημήτρη Παπαδημητρίου) να μου προτείνει ένα βιβλίο που να έχει κάποια σχέση με την Αμερική, να είναι ευχάριστο και να έχει μια όμορφη ιστορία να διηγηθεί.

«Η οικογένεια Φον Τραπ στην Αμερική», συνέχεια της γνωστής σε όλους «Μελωδία της ευτυχίας» είχε τον τίτλο που μου ταίριαζε. Αυτή ήταν η πρόταση της Κατερίνας, αυτό και πήρα. Και πόσο δίκιο είχε…

Θυμάμαι είχα δει στην τηλεόραση τη «Μελωδία της Ευτυχίας» ως παιδί, και αργότερα στο θέατρο στο Λονδίνο ως ενήλικας, αλλά δεν γνώριζα ότι υπήρχε και η συνέχεια της ιστορίας.

Βρέθηκα λοιπόν στην πρώτη  πτήση Αθήνα - Λονδίνο με το βιβλίο στα χέρια μου και δειλά ξεκίνησα την ανάγνωση της ιστορίας.

Με πέντε ώρες αναμονή στο Λονδίνο, πριν μπω στην επόμενη πτήση για την Αμερική, η Οικογένεια Τραπ είχε ήδη ξεκινήσει να με κερδίζει.

Κάθισα σε ένα μπιστρό να γευματίσω, να πιω ένα ποτήρι κρασί, να χαλαρώσω και να διαβάσω τη συνέχεια. Θες η γραφή, θες η αισιοδοξία και η πίστη αυτών των ανθρώπων που με μηδέν εφόδια ξεκινούσαν ένα μεγάλο ταξίδι στο άγνωστο, βρέθηκα να κρατώ το βιβλίο στα χέρια μου και να κρύβω με αυτό το πρόσωπο μου για να μη φανούν τα δάκρυα μου.

Η οικογένεια Τραπ και το ταξίδι τους στην Αμερική, παρά τις δυσκολίες και τις ανασφάλειες που μπορεί να έκρυβε, έφερε στη μνήμη τη δική μου μετάβαση από το μικρό νησί στη μεγάλη πόλη. Διάβαζα, καθισμένος στο αεροδρόμιο του Χίθροου, και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι στα 40 μου, κατάφερε ένα βιβλίο να μου ξυπνήσει τέτοια συναισθήματα και να με κάνει να κλαίω από συγκίνηση, από αγάπη, από  δικαίωση.

Συμμάζεψα λίγο τον εαυτό μου, συμμάζεψα και τις σκέψεις μου, και τελικά κατάφερα να μου επιβληθώ και να περάσω με αξιοπρέπεια τις υπόλοιπες ώρες πριν μπω ξανά στο επόμενο αεροπλάνο.

Μετά από 11 ώρες πτήσης, βρέθηκα και εγώ στην Αμερική, έτσι όπως ακριβώς είχε βρεθεί και η οικογένεια Τραπ. Εγώ μόνος, εκείνοι όλοι μαζί. Η ενέργεια, η παιδεία και η πίστη τους όμως, τους βοήθησαν και  άνοιξαν τις καρδιές των ανθρώπων που συνάντησαν εκεί. Άγνωστοι τους άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους, άγνωστοι τους έδωσαν τα πρώτα τους σκεύη, τα ρούχα τους, λίγη από την προσοχή και την ανθρωπιά τους. Την ίδια που η Αμερική έδωσε σε χιλιάδες μετανάστες όταν το είχαν ανάγκη, όταν ο πόλεμος τους ξεσπίτωσε, όταν η γερμανική κατοχή έδειχνε  -από τότε- το σκληρό της πρόσωπο.

Σε κάθε διάλλειμα από τη δουλειά, σε κάθε κενό μεταξύ των ραντεβού και φυσικά κάθε βράδυ, εγώ βρισκόμουν συντροφιά με την οικογένεια Τραπ και ένιωθα πως ήμουν ήδη ένα ενεργό μέλος της.

Στα ψηλοτάβανα δωμάτια, στο ασανσέρ, στους πολυτελείς διαδρόμους, στα τεράστια πολυκαταστήματα, ακόμα και την ώρα που περπατούσα, εγώ χανόμουν με το βιβλίο, ταξίδευα σε μία διαφορετική Αμερική, ξεδίψαγα τη δίψα μου για αισιοδοξία μέσα από τις περιπέτειες των Τραπ, μέσα από το κέφι, τη χαρά και την πίστη τους για ένα πιο όμορφο αύριο. Μαζί τους τραγουδούσα, μαζί τους έκανα περιοδεία, μαζί τους προσευχόμουν, μαζί τους αγχωνόμουν κάθε φορά που ένα εμπόδιο ερχόταν στο δρόμο τους. Και ομολογώ ότι υπήρξαν στιγμές που θα ήθελα πραγματικά να είμαι ένα ακόμα μέλος αυτής της οικογένειας, ένας αληθινός ήρωας αυτού του βιβλίου…

Στις οκτώ ημέρες στην Αμερική, έπιασα τον εαυτό μου να δακρύζει τουλάχιστον τρεις φορές, απλά και μόνο γιατί αυτό το βιβλίο ξύπνησε μνήμες, ενεργοποίησε χορδές και ανακάλυψε κάποιες άλλες.

Μου θύμισε τις φορές, που ως παιδί, επισκεπτόμασταν με τους γονείς μου τα μοναστήρια του νησιού μου και οι μοναχές με έβαζαν να ψέλνω μαζί τους, μου μάθαιναν προσευχές, με έβαζαν να διαβάζω βιβλία. Τότε ήταν που διάβασα για πρώτη φορά την Καλύβα του Μπάρμπα-Θωμά, ξανά από τις εκδόσεις Άγκυρα, τότε ήταν και που έκλαψα πρώτη φορά με ένα βιβλίο.

Στο παρόν, 30 χρόνια μετά, βρέθηκα πάλι με ένα κλασσικό βιβλίο στα χέρια μου, και ομολογώ πως χάρηκα που κατάφερε να μου φέρει δάκρυα στα μάτια, σαν απόδειξη ότι ακόμα δεν έχουν χαθεί όλα όσα εκείνες οι μοναχές προσπαθούσαν ως παιδί να μου διδάξουν…

Στην Ελλάδα πλέον, πίσω στο νησί μου και γράφοντας αυτές τις λέξεις, συνειδητοποιώ ότι τελικά στη ζωή τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Με τις ίδιες αρχές μεγάλωσα, τις ίδιες φοβίες είχα στην αρχή της ενήλικης ζωής μου, τις ίδιες μνήμες, και τελικά, ήρθε ένα βιβλίο γραμμένο τόσα χρόνια πριν να μου θυμίζει ότι οι στυλοβάτες της ζωής μας δεν θα χαθούν ποτέ από τη μνήμη και την καρδιά μας.

Με τις εκδόσεις Άγκυρα μεγάλωσα ως παιδί, μέσα από τα δικά τους βιβλία έμαθα να αγαπώ τη λογοτεχνία, μέσα από τις δικές τους εκδόσεις έμαθα να ξεχωρίσω το καλό από το πρόχειρο, την ποιότητα από το ευτελές, το ήθος από την ευκολία και το ματαιόδοξο.

Ίσως να ακούγομαι  παλιομοδίτης, μα στα δικά μου μάτια, το ήθος, η πίστη  και οι αρχές ήταν που μας κράτησαν στην επιφάνεια, αυτά ίσως καταφέρουν να μας κρατήσουν στην επιφάνεια και τώρα.

Από τη «Μελωδία της Ευτυχίας» μέχρι την «Οικογένεια Τραπ», είναι κάποια βιβλία που ανήκουν σε μία άλλη στρατόσφαιρά, που δεν έχουν ηλικία, που δεν μιλάνε μια συνηθισμένη γλώσσα. Είναι τα βιβλία που τα έγραψαν συγγραφείς ξεχωριστοί, και είχαν ως ήρωες ανθρώπους καθημερινούς, γήινους, με ευαισθησίες, με όνειρα και ήθος.

Σε μια εποχή που αλλάζει, και δυστυχώς όχι πάντα προς το καλύτερο, είναι βασική αρχή να επιστρέψουμε ξανά σε όλα εκείνα που είχαν μια όμορφη ιστορία να μας πουν, να επιστρέψουμε πίσω στην ουσία και την ανθρωπιά. Είτε αυτό λέγεται τηλεόραση, βιβλίο, τέχνη γενικότερα.

Όλοι ονειρευτήκαμε κάποτε μια όμορφη οικογένεια , όπως κάποτε ονειρευτήκαμε και μια σπουδαία πατρίδα. Και αν οι ήρωες αυτού του βιβλίου τα κατάφεραν, γιατί τελικά να μη τα καταφέρουμε και εμείς; Λίγα περνούν από το χέρι μας πλέον για να κάνουμε,  αυτά τα λίγα όμως ας τολμήσουμε να τα κάνουμε και πράξεις!

Ας εκφραστούμε, ας κλάψουμε, ας τολμήσουμε, ας αφήσουμε ένα βιβλίο να μας συγκινήσει, ας βρούμε ξανά τη χαμένη ανθρωπιά μας και ας την μοιραστούμε με όσους αξίζει να το κάνουμε.

Ας αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας, τους ήρωες των παιδικών μας χρόνων, ας διαβάσουμε ξανά όσα κάποτε μας ταξίδεψαν, ας δούμε τις ταινίες που μας έκαναν ρομαντικούς, ας γράψουμε ξανά τις σκέψεις μας σε εκείνο το παλιό, φθαρμένο εφηβικό ημερολόγιο.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν. Η προσωπική «μελωδία της ευτυχίας», ίσως να είναι μόλις λίγες στιγμές μακριά…

Καλή ανάγνωση.

Ευχαριστούμε τις Εκδόσεις Άγκυρα για την παραχώρηση των βιβλίων και για την ποιότητα που προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια στο πιστό αναγνωστικό της κοινό.

«Η Μελωδία της Ευτυχίας» και «Η Οικογένεια Τραπ στην Αμερική» της μοναδικής Μαρίας Φον Τραπ, κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Άγκυρα (Σόλωνος 124, Τηλ. 210-3837667) και μπορείτε να τα αναζητήσετε σε όλα τα καλά βιβλιοπωλεία.