Κάθε Τρίτη με τον Μόρι

«Η αλήθεια είναι πως, όταν μαθαίνεις πως να πεθάνεις, μαθαίνεις και πώς να ζεις…» είπε ο Μόρι σε ένα από εκείνα τα λιτά μα τόσο δυνατά μαθήματα ζωής που υπάρχουν μέσα σε αυτό το βιβλίο. Ένα βιβλίο που διάβασα πέρσι και που ήξερα ότι θα το διαβάσω ξανά πολύ σύντομα…

Έτσι και έγινε. Με φόντο τα ανοιξιάτικα Χανιά, εγώ κρατούσα ένα βιβλίο «Βίβλο» για τη ζωή, την αγάπη, τη συγχώρεση, το θάνατο.

Ήταν πολλές οι φορές που αντιστάθηκα σε βιβλία σαν αυτό, μα το συγκεκριμένο με καθήλωσε, με μάγεψε, με ωρίμασε την ώρα που διψασμένος έπαιρνα κάθε πληροφορία, κάθε σοφία, κάθε αλήθεια που κρυβόταν στις σελίδες του.

Δεν ξέρω αν ήταν η μαγεία του νησιού, τα γραφικά στενά, το ηλιοβασίλεμα ή το παραμυθένιο σκηνικό των Χανίων, μα εγώ ένιωθα χαμένος στον χρόνο, χαμένος στην ομορφιά της απλότητας, χαμένος στο δικό μου «παραμύθι». Έμπαινα στο κάθε στενό που υπήρχε μπροστά μου, φωτογράφιζα την κάθε γωνιά, μύριζα το κάθε ίχνος άνοιξης που δειλά ξεφύτρωνε στο δρόμο μου.

Και όταν αυτός με έβγαζε μπροστά σε κάποιο παγκάκι, εγώ άνοιγα το σακίδιο μου, έβγαζα το βιβλίο από μέσα και καθόμουν ευτυχισμένος και ήρεμος να διδάσκομαι και να επαναπροσδιορίζω τη ζωή μου.

«Πρέπει να βρεις όλα εκείνα που είναι καλά, αληθινά και ωραία στη ζωή σου. Το να αναλογίζεσαι το παρελθόν σε κάνει ανταγωνιστικό. Το ότι μεγαλώνεις δεν σημαίνει μόνο ότι παρακμάζεις. Σημαίνει και ότι αναπτύσσεσαι» τονίζει ο Μόρι και βλέπω το θάνατο των γηρατειών να εξαφανίζεται από μπροστά μου. «Κάνε αυτό που βγαίνει από την καρδιά σου. Τότε δεν θα αισθάνεσαι ανικανοποίητος, δεν θα ζηλεύεις, δεν θα επιθυμείς τα πράγματα των άλλων. Αντίθετα θα σε κατακλύζει η ανταμοιβή».

Πόση δύναμη μπορεί να πάρει κανείς από ένα βιβλίο, από έναν άνθρωπο, από μία μόλις ώρα καθισμένος σε ένα παγκάκι, σε ένα νησί, σε μια πανέμορφη πόλη.

Όχι, δεν θα σταθώ στο γεγονός ότι ο Μόρι βρισκόταν στους τελευταίους μήνες της ζωής του, ότι καθόταν σε αναπηρικό καροτσάκι, ότι δεν μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί. Όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία για εμένα. Δεν χρειάζεται να μείνω στα δύσκολα και τα στενάχωρα των άλλων για να νιώσω καλύτερα μέσα στη δική μου αδύναμη ή άβουλη ζωή.

Θα μείνω μόνο σε όσα μοιράστηκε με έναν από τους εκατοντάδες φοιτητές που δίδαξε, σε όσα τόσο μεγαλόκαρδα εφάρμοσε στη ζωή του, σε όσα τόσο σιωπηλά βίωσε, σε όσα τόσο περήφανα ανέχτηκε απλά και μόνο γιατί αισθανόταν «χορτάτος».

Ο Μόρι, θα μπορούσε να είναι ο φίλος, ο δάσκαλος, ο παππούς του καθενός από εμάς. Θα μπορούσε να είναι ο γείτονας της διπλανής πόρτας, ο άνθρωπος που δεν έκρινε, δεν εμπόδισε, δεν πρόσβαλε, δεν τιμώρησε και ας είχε χιλιάδες λόγους να το κάνει…

«Δεν είναι μόνο οι άλλοι που πρέπει να συγχωρούμε. Πρέπει να συγχωρούμε και τον εαυτό μας. Για όλα εκείνα που δεν κάναμε. Για όλα εκείνα που έπρεπε να είχαμε κάνει».

Ο Μόρι πέθανε ένα πρωινό Σαββάτου.

Μα παρά τις δυσκολίες, κατάφερε να πεθάνει με την πιο σπουδαία ιδιότητα. Αυτήν του σπουδαίου Ανθρώπου. Και αν θα ήταν η σειρά μου να «φύγω» αύριο, και τι δεν θα έδινα να μπορούσα να είχα εφαρμόσει τα μισά από όσα μοιράστηκε μαζί μας…

Το «Κάθε Τρίτη με τον Μόρι» του Mitch Albom, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα τις οποίες ευχαριστούμε για την προσφορά των βιβλίων.