Ο Μικρός Πρίγκιπας

Ετοιμάζοντας τις βαλίτσες για αυτό  τo μακρινό ταξίδι, ήξερα πως τα δύο βιβλία που πήρα μαζί μου ίσως να μην είναι αρκετά. Ίσως χρειαζόμουν ένα ακόμα… Κάτι που κοιτώντας το εξώφυλλό του και μόνο, θα γλύκαινε η ψυχή μου σε περίπτωση που θα πέφταμε σε  κενά αέρος πάνω από τον Ινδικό Ωκεανό ή θα έρχονταν  ξανά στο μυαλό μου οι φοβίες για τις μεγάλες και πολύωρες πτήσεις…

Όταν τελικά σε έβαλα στο σακίδιο μου, σκέφτηκα αστραπιαία πως το πιο ιδανικό θα ήταν να σε συναντήσω σε μια έρημο για να σου είναι γνώριμο το τοπίο. Νόμιζα πως έτσι θα ήμασταν  εντελώς οι δύο μας, για να ακούω τις θεωρίες σου και να διδάσκομαι από τη σοφία σου. Νόμιζα ότι θα έβρισκα ένα τριαντάφυλλο να σου προσφέρω και μαζί, πολλές έξυπνες απαντήσεις στις προφανώς πολλές και δικαιολογημένες ερωτήσεις σου για τον δικό μου τεράστιο πλανήτη.

Τελικά, η μοναδική άμμος που συναντήσαμε, ήταν αυτή της αμμουδιάς στην οποία με συντρόφευσες και τελικά όχι, δεν καταφέραμε να μείνουμε ούτε στιγμή μόνοι μας για να μπορέσουμε  να ανταλλάξουμε ιστορίες για τους παράξενους πλανήτες μας.

Από την πρώτη στιγμή που σε έβγαλα από το σακίδιο μου, μάγεψες όλα τα παιδιά του χωριού, αγόρια και κορίτσια, που μέχρι τότε δεν σε ήξεραν, αλλά αμέσως εντυπωσιάστηκαν πολύ όταν προσπάθησα να τους εξηγήσω ότι είσαι ένα πρίγκιπας. Όχι ένας οποιοδήποτε πρίγκιπας, αλλά ο μικρός πρίγκιπας της  δικής μου ενήλικης ζωής… 

Το να περπατάς στις ακτές της Ζανζιβάρης με ένα βιβλίο στο χέρι, σε κάνει αμέσως ένα πολύ αγαπητό άτομο στην παρέα όλων αυτών των παιδιών, που με τα λαμπερά τους μάτια σε παρακαλάνε να τους προσφέρεις μια καραμέλα. Το να περπατάς με τον Μικρό Πρίγκιπα στα χέρια σου, είναι ακόμα πιο τολμηρό και ταυτόχρονα ακόμα πιο δελεαστικό για τα μικρά αυτά παιδιά που ψάχνουν κάτι καινούριο να γνωρίσουν, κάτι καινούριο να πιαστούν, κάτι όμορφο να ονειρευτούν…

Όταν τρεις εβδομάδες πριν, άφηνα πίσω μου την πόρτα των εκδόσεων Πατάκη με τον Μικρό Πρίγκιπα στα χέρια μου, ήξερα πως έπρεπε να κάνω λίγο χώρο στο σακίδιο πλάτης μου γιατί ένας Πρίγκιπας δεν πρέπει ποτέ να ταξιδεύει με τις αποσκευές. Αυτό που δεν ήξερα όμως,  χιλιόμετρα μακριά από το φθινόπωρο της Αθήνας, εκεί στο απαλό καλοκαίρι της Ζανζιβάρης, ήταν πως ο μικρός μου Πρίγκιπας θα με έκανε και εμένα ένα κομμάτι της «βασιλικής» παρέας του, με τα πιο χαμογελαστά πρόσωπα του νησιού να με κοιτούν με λαχτάρα και ενθουσιασμό απλά και μόνο επειδή ήμουν φίλος σου…

Όχι, εδώ καταφέραμε να δούμε ένα πρόβατο, δεν καταφέραμε να γίνουμε φίλοι με μια αλεπού, ούτε κάποιο φίδι συναντήσαμε όπως συνέβη στις δικές σου περιπλανήσεις στην έρημο. Αλλά βλέπεις εγώ δεν ήμουν ένας τραυματισμένος και χαμένος πιλότος, ήμουν απλά ένα αγόρι που μεγάλωσε με τα « ταξίδια» και τις αλήθειες σου και ήθελε, χρόνια μετά, να σου ανταποδώσει αυτό το «ταξίδι».

Και αν νόμιζα πως τελικά θα ήμασταν μόνοι μας, έκανα λάθος. Όμως μη λυπηθείς. Όσα παιδιά και αν συνάντησα, κανένα δεν μπόρεσε να πάρει τη θέση σου, γιατί όπως και με το δικό σου τριαντάφυλλο, εσύ ξέρεις καλά, ο χρόνος που περνάμε με κάποιον είναι που τον κάνει πραγματικά ξεχωριστό σε εμάς. Και εγώ, έχω περάσει πολλά μοναχικά βράδια μαζί σου προσπαθώντας να γνωρίσω τον εαυτό μου και μαζί ολόκληρο τον κόσμο...

Κατάφερα όμως τελικά να βρω για εσένα ένα κομμάτι γης, μόλις που να χωρά ένα σπιτάκι, για να σου θυμίζει το δικό σου μικρό και ξεχωριστό πλανήτη.

Μπορεί  να μην είχε μικρά ηφαίστεια στο έδαφος του, μπορεί να μην είχε το μοναδικό τριαντάφυλλο σου, είχε όμως στραμμένα πάνω του όλα τα βλέμματα του κόσμου, γιατί ήταν ένα κομμάτι «Βράχου» μοναδικού, όπως και εσύ,  που όλοι ήθελαν να βρεθούν δίπλα του και να φωτογραφηθούν μαζί του.

Εκεί σταθήκαμε και εμείς. Εκεί γνωρίσαμε πολλά αγόρια στην ηλικία σου που δεν είχαν δει ξανά πρίγκιπα στη ζωή τους και πραγματικά ήταν πολύ ενθουσιασμένα.

Εμείς όμως ξέραμε καλά, πως μόλις φύγουμε, θα είναι και πάλι μια ομάδα παιδιών που θα αναζητούν κάποιον να τους δώσει λίγη σημασία και να παίξει μαζί τους.

Και εγώ μικρέ μου πρίγκιπα, ξέρω πολύ καλά από μοναξιά. Το ίδιο και εσύ.

Τα χαρούμενα φωτεινά πρόσωπα κρύβουν πάντα μια μικρή θλίψη που μόνο μια πριγκιπική παρουσία σαν τη δική σου μπορεί για λίγο να τη διυλίσει. Άλλωστε εσύ, ξέρεις από καιρό, πως βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε καθαρά μόνο με την καρδιά. Η ουσία, είναι αόρατη στα μάτια…

Με τον Μικρό Πρίγκιπα συντροφιά, δεκατρείς ολόκληρες ημέρες στη Ζανζιβάρη, γίναμε μάρτυρες ενός τρόπου ζωής που είναι τελείως διαφορετικός από τον δικό μας. Εκεί δεν υπήρχαν ακριβές συσκευές κινητών, δεν υπήρχαν τηλεοράσεις, τα σπίτια ήταν φτωχικά, οι δρόμοι σκονισμένοι, τα παιδιά δεν είχαν φανταχτερά παιχνίδια, δεν είχαν όλα παπούτσια, δεν είχαν όλα καινούρια ρούχα.

Εκεί, μπροστά από τα πολυάριθμα ξενοδοχεία, επικρατούσε η ομορφιά ενός κόσμου που οφείλει να είναι χαρούμενος, ξέγνοιαστος και χρωματιστός. Πίσω όμως από  τους ψηλούς τοίχους κυλούσε αδιαμαρτύρητα η κανονική ζωή, με τα παιδιά να σε κοιτούν ελπίζοντας πως θα τους προσφέρεις κάτι, με τις μητέρες να κάθονται στις σκονισμένες τους αυλές μαγειρεύοντας ρύζι, με τους μαθητές να επιστρέφουν από το σχολείο ξυπόλητοι μα χαρούμενοι που μπόρεσαν να μάθουν κάτι, με την καθημερινότητα να είναι απλή, ουσιαστική και ας στερείται  απολαύσεων και υλικών. 

Μα εμείς μικρέ μου πρίγκιπα, μπορέσαμε χάρη στη δική σου παρουσία εκεί, να χαρίσουμε μερικά χαμόγελα, να δημιουργήσουμε μερικές εικόνες, να ανταλλάξουμε μερικές ματιές αγάπης, να βάλουμε ίσως τη βάση για μερικά φωτεινά όνειρα.

Γιατί η γλώσσα, η θρησκεία ή το χρώμα, δεν μπορούν και δεν πρέπει ποτέ να αποτελέσουν φράχτη στην επικοινωνία, δεν πρέπει ποτέ να μπουν ανάμεσα στην επαφή μας με τα παιδιά, δεν πρέπει ποτέ να σταθούν εμπόδιο στην ελπίδα και στο δικαίωμα για ένα καλύτερο αύριο. 

Εκεί, στη μικρή άκρη της Αφρικής, μπορέσαμε μαζί, Μικρέ μου Πρίγκιπα, να συναντήσουμε πολλές ακόμα μικρές «πριγκίπισσες» και να χαιρετίσουμε πολλούς ακόμα μικρούς «πρίγκιπες». Γιατί όλα τα παιδιά αξίζουν να έχουν έναν τίτλο και όλα τα παιδιά οφείλουμε να τα βλέπουμε σαν κάτι μοναδικό, ξεχωριστό και αξιοθαύμαστο.  Και σε ευχαριστώ πολύ, που από χρόνια πριν, η ιστορία σου με δίδαξε και με προετοίμασε να είμαι έτοιμος να κάνω φίλους που δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα, να καταφέρω να δω την αλήθεια ακόμα και στα πιο απλά, φτωχικά και συνηθισμένα μέρη, να μπορώ να δέχομαι και να αγκαλιάζω τη διαφορετικότητα, και φυσικά, να μπορώ να αγαπώ και να σέβομαι από το πιο μικρό ταπεινό τριαντάφυλλο μέχρι με τον πιο σπουδαίο και αλησμόνητο πρίγκιπα της ζωής μου... 

Ευχαριστώ τις Εκδόσεις Πατάκη για την παραχώρηση του βιβλίου (Ακαδημίας 65, Αθήνα, τηλ. 210 3811740) και τους καινούριους μικρούς μου φίλους στο νησί της Ζανζιβάρης για το μάθημα ζωής και τα χαμόγελα  που μου προσέφεραν.