Τα ψηλά βουνά

Κάποτε, υπήρχε μια εποχή χωρίς τηλεόραση, χωρίς κινητά τηλέφωνα, χωρίς ίντερνετ, χωρίς δορυφόρους, χωρίς υπολογιστές και ηλεκτρονικά παιχνίδια.

Κάποτε, υπήρχε μια εποχή που τα παιδιά έπαιζαν έξω στις αυλές, που τα καλοκαίρια σκόρπιζαν στις αλάνες, στις παραλίες ή στις κορφές των χωριών τους.

Κάποτε, υπήρχε μια εποχή που η γιαγιά και ο παππούς, ο γείτονας και ο παιδικός φίλος είχαν άλλη αξία και άλλη δυναμική.

Κάποτε, υπήρχε μια εποχή που τα συναισθήματα ήταν πρωτόγνωρα και οι εμπειρίες ήταν εξολοκλήρου βιωματικές και πολύτιμες.

Κάποτε, εκεί γύρω στο 1918, κυκλοφόρησε ένα βιβλίο που ήταν το πρώτο αναγνωστικό στη δημοτική γλώσσα. Κάποτε υπήρχε ένας συγγραφέας με το όνομα Ζαχαρίας Παπαντωνίου, και ένα βιβλίο με τον τίτλο «Τα ψηλά βουνά». Ένα βιβλίο, τόσο απλό, τόσο αληθινό, τόσο ελληνικό και αθώο, που ακόμα και τώρα που το κρατώ στα χέρια μου, νιώθω πως κρατώ ένα κομμάτι της παράδοσης μας, ένα κομμάτι αυθεντικής ελληνικής ζωής, ένα κομμάτι αθωότητας.

Όταν έφτασε στα χέρια μου η καινούρια διασκευή των Κλασσικών θησαυρών των Εκδόσεων Μίνωας, ένιωσα σαν να γύριζα πίσω στα παιδικά μου χρόνια, στα πρώτα αναγνώσματα, στην εποχή εκείνη που πλημύριζε από χρώματα και θέματα της πατρίδας μας.

Και το βιβλίο αυτό, ξεχειλίζει από πατρίδα και αθωότητα.

Η Ρούμελη, τα δάση μας, τα γάργαρα νερά μας, ο Δασάρχης, τα χωριά, ο Τσέλιγκας, οι δασοφύλακες, οι δάσκαλοι και οι παππούδες μας, όλα σε ένα παραμύθι που συγκινεί με την απλότητα και τα μηνύματα του, την παράδοση και την ηθική που μεταφέρει.

Πήρα και εγώ το βιβλίο στα χέρια μου, ανέβηκα σε μια κορφή, άνοιξα τα μεγάλα του φύλλα και ονειρεύτηκα ότι ήμουν εκεί, μαζί με την συντροφιά όλων εκείνων των παιδιών της ιστορίας.

Περπάτησα στο πράσινο, άγγιξα τα πεύκα, αγνάντεψα τον ουρανό, άκουσα τον ήχο των πουλιών και άφησα τη φύση να με ντύσει.

Στη ζωή μας τελικά δεν χρειαζόμαστε πολλά.

Καλούς φίλους μόνο, θέληση, όρεξη για μάθηση, πίστη και αγάπη για κάθε τι μέσα στην πλάση.

Ίσως βέβαια κάποιες φορές να χρειάζεται και λίγη φαντασία…

Γιατί μπορεί μαζί με «Τα ψηλά βουνά» να μην κατάφερα να φτάσω στα ψηλά βουνά της Ευρυτανίας, όπως η παρέα των παιδιών του βιβλίου, μα δεν άφησα τη θέληση μου παραπονεμένη.

Έστω και στο κέντρο της Αθήνας, βρήκα μια μικρή κορφή, και από εκεί, ξενάγησα ετούτο το βιβλίο στη ζωή μου.

«Τα ψηλά βουνά» του Ζαχαρία Παπαντωνίου, κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Μίνωας, σε διασκευή Χαράς Γιαννακοπούλου και εικόνες Θάνου Τσίλη και Ειρήνης Ζελέσκου.