Το Γονεοτροφείο. Με αγάπη από το «σπίτι» του Χρήστου Δασκαλάκη

Έχω συνηθίσει να είμαι συντροφιά με ένα βιβλίο. Από μικρός, που δεν είχα πολλά,  μέχρι τώρα που μεγάλωσα, το βιβλίο συνεχίζει να είναι η παρηγοριά σε κάθε μου δυσκολία. Στα πρώτα μου βήματα, τότε που έστελνα τα γραπτά μου για αξιολόγηση, σε κάθε «όχι» που λάμβανα, έβρισκα καταφύγιο σε ένα βιβλίο. Μέχρι που άρχισα να αμφισβητώ τον εαυτό μου και να απομακρύνομαι από τα βιβλία. Σταμάτησα να διαβάζω, σταμάτησα να ελπίζω, αλλά δεν σταμάτησα να προσπαθώ. Πολλά χρόνια μετά από εκείνη την περίοδο, να που η προσπάθεια άξιζε τον κόπο. Και τώρα, στέκομαι εδώ με το τελευταίο μου βιβλίο αγκαλιά, να μου κρατάει συντροφιά σε μία ακόμα πιο δύσκολη περίοδο για όλους.

«Το Γονεοτροφείο» ξεκίνησε το ταξίδι του προσφάτως, και παρόλο που η πορεία του διεκόπει απότομα από τις γνώριμες συνθήκες, πρόλαβε να ταξιδέψει σε αγαπημένα σχολεία και να μεταφέρει το μήνυμα του σε πολλούς ενήλικες. Ποιος να φανταζόταν πως, όλα αυτά τα σπιτάκια που φτιάξαμε με τα παιδιά, θα γίνονταν μερικές εβδομάδες αργότερα το σύμβολο ολόκληρου του πλανήτη.  Σε κάθε παρουσίαση, σε κάθε βιβλιοπωλείο, σε κάθε σχολείο, σε κάθε τάξη, κουβαλούσα μαζί μου τους μαρκαδόρους, το ψαλίδι και τα προσχεδιασμένα αυτά πανέμορφα σπιτάκια. Ήθελα μαζί με τα παιδιά να ζωγραφίσουμε το δικό μας σπιτικό έτσι όπως εμείς το ονειρευόμαστε, με τα χρώματα που θα έκαναν χαρούμενη τη δική μας ζωή. Κάθε τάξη και ένας ολόκληρος οικισμός. Ένα μοναδικό, πολύχρωμο, ασφαλές «χωριό αγάπης» όπως το ονομάζαμε. Και τώρα, τώρα που κοιτάζω τις φωτογραφίες, αναρωτιέμαι αν τα «χωριά» μας είναι ασφαλή, αν τα «σπίτια» μας συνεχίζουν να δίνουν χαρά και αγάπη στους μικρούς μου φίλους…

Μακριά πολύ από εκείνα τα χαρούμενα και ξέγνοιαστα  πρωινά, μακριά από τις ξυλομπογιές, τον ενθουσιασμό, τα γέλια και τα τραγούδια, μένω τώρα συντροφιά μόνο με το δικό μου «σπίτι», το δικό μου «Γονεοτροφείο».  Διαβάζω το παραμύθι, φέρνω στο μυαλό μου τις εμπειρίες που με οδήγησαν στη συγγραφή του, παρατηρώ την κάθε εικόνα και την αφήνω να με ταξιδέψει. Πως να μη θαυμάσεις την δουλειά ενός ανθρώπου που έχει βραβευτεί με δύο κρατικά βραβεία εικονογράφησης, πως να μην εισέλθεις στον κόσμο της πραγματικής τέχνης; Κάθε εικόνα του Βασίλη Παπατσαρούχα είναι ένας συλλεκτικός  πίνακας ζωγραφικής, κάθε λεπτομέρεια και  μια παράλληλη ιστορία. Τώρα που ο χρόνος έχει γίνει φίλος και υπάρχει άφθονος, κοιτάζω την κάθε λεπτομέρεια, ερμηνεύω τον κάθε συμβολισμό, αφήνομαι στο κάθε σχήμα να με παρασύρει…

Τώρα που, καθισμένος για ένα ακόμα πρωινό στο  αγαπημένο μου χαλί, κρατώ στα χέρια μου ετούτο το βιβλίο, κοιτάζω το εξώφυλλο του και παίρνω δύναμη.  Σκέφτομαι πόσο τυχεροί είμαστε για όλα εκείνα τα χέρια που κρατήσαμε, για όλα εκείνα τα ταξίδια που κάναμε, για όλες εκείνες τις αγκαλιές που πήραμε. Χέρι χέρι συναντάμε την αγάπη, χέρι χέρι αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες, χέρι χέρι υποδεχόμαστε τη χαρά ή τη λύπη, χέρι χέρι αντιμετωπίζουμε τα πάντα. Το ποιανού είναι αυτό το χέρι, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να υπάρχει κάτι να πιαστείς, σημασία έχει να θέλεις σε κάποιον να προσφέρεις...

Έγραψα αυτό το παραμύθι από την ανάγκη μου να «δημιουργήσω» μια όμορφη οικογένεια. Από την ανάγκη μου να ανήκω σε ένα όμορφο σπιτικό γεμάτο ασφάλεια, αποδοχή, αγάπη και αγκαλιές. Και αν τώρα είμαι ο ίδιος κλεισμένος και μόνος σε ένα άδειο σπίτι, ευτυχώς έχω τα βιβλία να μου κρατούν συντροφιά και για άλλη μια φορά να με κάνουν να νιώσω ασφαλής και ευλογημένος. Σημασία άλλωστε δεν έχει τι έχεις στερηθεί στη ζωή σου, σημασία έχει τι προσπαθείς να δημιουργήσεις. Και εμείς ως συγγραφείς, ή τουλάχιστον κάποιοι από εμάς, καταφέραμε μέσα από τα βιβλία μας να δημιουργήσουμε όλα εκείνα που μας έλειψαν, όλα εκείνα που θα θέλαμε να είχαμε ζήσει. Ακριβώς όπως έκανα και εγώ με «Το Γονεοτροφείο».

Και να που τώρα, σε μια περίοδο εγκλεισμού, περισυλλογής και απομόνωσης, υπάρχει στη ζωή μου ένα ξεχωριστό «σπίτι». Ένα μέρος που έχει τις πόρτες ανοιχτές, που διδάσκει υπομονή, που προσφέρει  ελπίδα, που έχει την καρδιά και την αγκαλιά του ανοιχτή. Ένα «Γονεοτροφείο» που μοιράζει αγάπη, που νοιάζεται για όσους δεν το έβαλαν ποτέ κάτω, για όσους δεν άκουσαν τον «κόσμο» και τα «πρέπει» του, αλλά αφουγκράστηκαν τα λόγια της καρδιάς τους.

Τα λόγια της καρδιάς μου αφουγκράστηκα και εγώ και έφτιαξα ένα «σπίτι» να χωρέσω. Το ονόμασα «Αγκαλιά» και μέσα εκεί, υπάρχει χώρος για όλους…

 Ετούτο το βιβλίο, μπορεί να μοιάζει, αλλά δεν είναι μόνο ένα παραμύθι φαντασίας για παιδιά. Ετούτο το βιβλίο, είναι για τον κάθε έναν από εμάς που προσπάθησε να δώσει  ένα όμορφο τέλος στη δική του ιστορία.

Και κάθε τέτοια ιστορία, αξίζει ν’ ακουστεί…