«Το σκιάχτρο». Απόδραση στο χωριό Πιάνα Αρκαδίας.

Το χωριό Πιάνα βρίσκεται δύο περίπου ώρες μακριά από την Αθήνα. Ως νησιώτης, έβρισκα πάντα κάτι ενδιαφέρον στα μικρά χωριά, εκείνα με τους λιγοστούς κατοίκους και την πλούσια φύση, αλλά δεν έβρισκα σχεδόν ποτέ το χρόνο για να τα επισκεφτώ.

Ετούτη τη φορά, δεδομένων των συνθηκών της πανδημίας και λίγο πριν τη δεύτερη καραντίνα, κατάφερα να αξιοποιήσω την άδειά μου επισκεπτόμενος ένα μέρος που ήταν ακριβώς όπως το είχα φανταστεί. Μικρό, ήσυχο και αραιοκατοικημένο. Με περίπου κάτι λιγότερο από 40 κατοίκους, η Πιάνα ήταν το βασίλειο που είχα ανάγκη για να βρεθώ λίγο πιο κοντά στη φύση, στον εαυτό μου και τις σκέψεις μου. Δεν ήρθα όμως μόνος. Μαζί πήρα και κάτι ακόμα για συντροφιά, μια «ψυχή» για να μιλάω, έναν ήρωα για να μοιραζόμαστε μαζί την κάθε εμπειρία. Το «Σκιάχτρο»!

 Και έτσι, με το «Σκιάχτρο» συντροφιά, ξεκίνησα να ανηφορίζω προς τα πάνω σπίτια του χωριού, να κατηφορίζω προς τα τελευταία, να μαζεύω κυκλάμινα από τις πλαγιές, να πίνω νερό από τις βρύσες, να χαζεύω τις καρυδιές και να θαυμάζω τα ξωκλήσια. Στη διάρκεια της διαδρομής μου εκεί προστέθηκε στην παρέα και ένας ακόμα φίλος, ο Θανάσης! Ένας σκύλος που φοβήθηκα στην αρχή της γνωριμίας μας, αλλά που αγάπησα όταν ξεκίνησε να με ακολουθεί παντού, αρνούμενος να με αφήσει ούτε για μία στιγμή μόνο και απροστάτευτο. Οι τρεις μας λοιπόν πλέον, ανακαλύψαμε κάθε γωνιά του χωριού ξανά και ξανά, απολαύσαμε την ηρεμία του, την ομορφιά του και τη γαλήνη που έφερνε στην ψυχή και των τριών μας.

Κάποιο απόγευμα που κάναμε ένα μικρό διάλειμμα, καθισμένοι κάτω από τον ήλιο που για λίγο είχε ξεπροβάλει πίσω από το συννεφιασμένο τοπίο, το «Σκιάχτρο» ξεκίνησε δειλά να μας λέει τη δική του ιστορία. Γραμμένο από τον Μπέθ Φέρι και εικονογραφημένο από τους αδελφούς Φαν, το «Σκιάχτρο» είναι μια τρυφερή έμμετρη ιστορία για τη δύναμη της υπομονής, της επιμονής, της φιλίας και της αλληλεγγύης.

Παρεξηγημένο και παραμελημένο, το Σκιάχτρο, έμενε πάντα μόνο στο ίδιο σημείο χωρίς ποτέ κάποιος να το επισκέπτεται ή να θέλει να κάνει παρέα μαζί του. Κρύο, βροχές, καύσωνες, καταιγίδες, εκείνο εκεί, ακούνητο, με το σκληρό ρόλο του να φοβίζει και να ξεγελά όποιον τολμούσε να πλησιάσει τον αγρό. Μέχρι που, σαν ένα πεφταστέρι, έπεσε από ψηλά ένα μικρό κοράκι με σπασμένο το φτερό. Κούνησε τα χέρια του τότε το «Σκιάχτρο», λύγησε το σώμα του και το πήρε στην αγκαλιά του. Το νανούρισε με τρυφερότητα και του έδωσε για φωλιά το αχυρένιο στήθος του. Έτσι όπως κάνουν οι φίλοι, έτσι όπως κάνουν όσοι έχουν αισθήματα και ευαισθησίες. Μα καθώς ο χρόνος περνούσε, έγινε καλά το φτερό του κορακιού, ευχαρίστησε τον φίλο του και ήρθε η ώρα για να φύγει. Όμως, φεύγει άραγε για πάντα όποιος έχει ωφεληθεί; Ξεχνάει όποιον τον έχει ευεργετήσει ή μήπως περιμένει τη στιγμή που θα αποδείξει πόσο πιστός φίλος ήταν και πόσο εκτίμησε τη βοήθεια που έλαβε;

Με τον Θανάση και το σκιάστρο στην παρέα μου, μιλήσαμε για το πόσο άδικος μπορεί να είναι ο ρόλος που μας δίνει καμιά φορά η ζωή, για τη δύναμη που πρέπει να δείξουμε και το καλό που, αργεί μα πάντα κερδίζει. Και ως μια δεμένη παρέα που ήμασταν, έχοντας κατανοήσει τα μηνύματα του παραμυθιού, χαιρετίσαμε κάθε γιαγιά που συναντήσαμε, μιλήσαμε σε κάθε λουλούδι που μυρίσαμε και κάναμε παρέα σε κάθε γάτα που γνωρίσαμε. Βλέπεις, εδώ στην Πιάνα, η ζωή ακολουθεί τον πιο όμορφο και ζηλευτό ρυθμό. Αυτόν την απλότητας και της καρδιάς. Γιατί, στο τέλος της ημέρας δεν έχει σημασία αν είσαι άνθρωπος, σκύλος, κοράκι ή σκιάχτρο. Σημασία έχει να μένεις ακέραιος και να έχεις καρδιά! Μόνο έτσι θα είσαι πιστός στον εαυτό σου, μόνο έτσι θα κάνεις φίλους αληθινούς, μόνο έτσι θα μπορέσεις να αφήσεις κάτι όμορφο πίσω σου.

Τα πιο όμορφα παραμύθια είναι εκείνα που μπορούν να σε συντροφεύουν σε κάθε στιγμή της ζωής σου και σε κάθε ηλικία. Τέτοια είναι τα παραμύθια που θέλω να γράφω, τέτοια είναι τα παραμύθια που θέλω να διαβάζω.

Η συνέχεια, στις σελίδες του υπέροχου «Σκιάχτρου»…

Το «Σκιάχτρο» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, Ιπποκράτους 118, Αθήνα (τηλ. 211 3003500). Ευχαριστούμε τον ξενώνα Παπανικόλα για την φιλοξενία.