Το βιβλίο του LYKKE. Ο Δανέζικος τρόπος για την κατάκτηση της Ευτυχίας, ήρθε από τις Εκδόσεις Μίνωας.

Την πρώτη φορά που επισκέφτηκα την Κοπεγχάγη, ήμουν περίπου 30 ετών. Θυμάμαι ήταν η περίοδος που είχα αρχίσει να ανακαλύπτω την ομορφιά του να ταξιδεύεις μόνος. Αλλά σίγουρα δεν είχα την ωριμότητα του να μπορώ να το απολαύσω στο έπακρο. Και επειδή αυτό που θυμόμουν πιο έντονα από το ταξίδι ήταν η παγωνιά που ένιωσα στο σώμα μου, είχα πει στον εαυτό μου ότι θα αργήσω να επιστρέψω…

Τελικά όμως, όπως σε όλα, η ζωή έχει συχνά διαφορετικά πλάνα για εμάς. Έτσι είχε και για εμένα. Μόνο που αυτήν τη φορά ήμουν περισσότερο «υποψιασμένος» για την πόλη και είχα και έναν πολύ σημαντικό προσωπικό λόγο για να επιστρέψω.

Στην πρωτεύουσα της Δανίας είχε δοθεί το ραντεβού για να συναντήσω μια αγαπημένη φίλη που θα ταξίδευε από το Μεξικό ως την Κοπεγχάγη, και έτσι αυτό το ταξίδι, ήταν μια πολύ καλή αφορμή για να την ξαναδώ μετά από 12 ολόκληρα χρόνια. Και έχοντας διαβάσει προσφάτως το ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ βιβλίο του «LYKKE, ο Δανέζικος τρόπος για την κατάκτηση της Ευτυχίας» ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να διαπιστώσω από κοντά αν ισχύει. Ήταν μια καλή ευκαιρία να δώσω και εγώ στον εαυτό μου μια δεύτερη ευκαιρία στην ευτυχία…

Πήρα λοιπόν ξανά το βιβλίο του LYKKE μαζί μου και ξεκίνησα να το διαβάζω για δεύτερη φορά. Ξεκίνησα την ανάγνωση στο αεροπλάνο, μετά στο πάρκο, στο καφέ, στο δωμάτιο, και παρόλο που οι λέξεις του μου ήταν οικείες, εγώ προσπαθούσα να αποστηθίσω ολόκληρες προτάσεις λες και δεν τις είχαν δει τα μάτια μου ξανά.

Το να διαβάζεις αυτά που ταυτόχρονα βλέπεις να συμβαίνουν μπροστά σου, είναι άκρως δελεαστικό και ενδιαφέρον. Είναι ίσως παράλληλα και πολύ καλό για να είναι αληθινό…

Είναι όντως οι Δανοί οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον Κόσμο; Τους ενδιαφέρει το χρήμα, η φιλία και η συντροφικότητα; Είναι φιλόδοξοι; Δείχνουν εμπιστοσύνη; Έχουν όντως βρει το μυστικό να είναι «χαλαροί», να απολαμβάνουν τη ζωή, να μετρούν περισσότερες στιγμές ευτυχίας μέσα στη μέρα τους; Πως είναι δυνατόν να είναι περισσότερο ευτυχισμένοι από εμάς τους Έλληνες που έχουμε σχεδόν έξι μήνες «καλοκαίρι», υπέροχες θάλασσες και ένα καταγάλανο ουρανό;

Κι’ όμως είναι! Οι Δανοί μπορούν όντως να είναι πιο ευτυχισμένοι από εμάς! Γιατί πολύ απλά, μένουν στην ΟΥΣΙΑ των πραγμάτων. Εκτιμούν, εκφράζονται, μοιράζονται, πρωτοτυπούν, δε ζηλεύουν τη χαρά ή τον πλούτο του άλλου, δεν παραπονιούνται, χαίρονται τη στιγμή, δίνουν μεγάλη σημασία στην οικογένεια, δεν είναι ματαιόδοξοι και αγαπούν τη φύση. Αυτά θα ήταν ίσως μερικά από όσα κατάλαβα διαβάζοντας το LYKKE, μερικά από όσα διαπίστωσα και με τα ίδια μου τα μάτια κατά τη συναναστροφή μου μαζί τους.

Κάνει αυτό όμως τους Δανούς τόσο σπουδαίους; Φυσικά και όχι! Φυσικά και δεν είναι τέλειοι. Είναι ένας  αρκετά «κλειστός» λαός, ένας λαός που προστατεύει έντονα το κράτος του, το «σπίτι» του, την ταυτότητά του! Ίσως για κάποιους αυτό να είναι θετικό, ίσως για κάποιους να είναι αρκετά αρνητικό και «εσωστρεφές». Προσωπικά, θεωρώ πως τους έχει βγει σε καλό.

Περπατούσα στο δρόμο και ένιωθα απίστευτα ασφαλής. Την πρώτη ημέρα θυμάμαι κρατούσα σφικτά το κινητό στο χέρι μου και δεν έβγαζα ποτέ μετρητά σε κοινή θέα. Μετά συνειδητοποίησα ότι αυτός μου ο φόβος ήταν εντελώς αδικαιολόγητος. Δεν ήμουν πλέον στην Ελλάδα. Είναι λίγο απίθανο να σε κλέψουν στην Κοπεγχάγη, πράγμα που αντιθέτως μου έχει συμβεί στην Αθήνα. Μου έκανε εντύπωση ότι οι άνθρωποι που συνάντησα στην Κοπεγχάγη, από άλλες χώρες, που είχαν έρθει εδώ για ένα καλύτερο μέλλον, ήταν ήρεμοι, λίγο φοβισμένοι, έδειχναν σεβασμό στη χώρα που τους έδωσε στέγη. Πράγμα που δε συναντώ όταν περπατώ στην Αθήνα, εκεί όπου νιώθω ότι εγώ είμαι ο «ξένος» και αυτός που πρέπει να φοβάται.

Βλέπεις, εδώ υπάρχουν νόμοι, υπάρχει αστυνόμευση, υπάρχουν συνέπειες αν τολμήσεις να ληστέψεις ή να τρομοκρατήσεις έναν ντόπιο. Προσωπικά, στην Αθήνα, φοβάμαι να περπατήσω μόνος μου όταν νυχτώνει. Και δυστυχώς, αυτό συμβαίνει με τους περισσότερους ανθρώπους που ξέρω.

Αυτό όμως που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση, ήταν η επίσκεψη μου στο ζωολογικό κήπο. Νομίζω δεν είχα ξαναδεί περισσότερα καρότσια με παιδάκια στη ζωή μου. Τα περισσότερα, συνοδεία με τους μπαμπάδες τους. Το αξιοπρόσεχτο ήταν ότι δεν άκουσα κανένα παιδάκι να  κλαίει και κανέναν γονιό να φωνάζει. Πράγμα απολύτως λογικό, σύμφωνα με το βιβλίο του LYKKE, αν σκεφτείς ότι οι Δανοί είναι ευτυχισμένοι από τη ζωή τους και το κράτος τους. Επομένως δεν έχουν θυμό μέσα τους, δεν έχουν οργή και ένταση να μεταφέρουν μεταξύ τους. Πράγμα απίθανο στην Ελλάδα μας. Στην Ελλάδα της ασυδοσίας, της ανομίας, της ανασφάλειας, του ανύπαρκτου κράτους. Και μην ξεχάσω, το 63% των μελών της Δανέζικη βουλής, πηγαίνει καθημερινά στη δουλειά με το ποδήλατο.  Πράγμα επίσης πρωτάκουστο για τους Έλληνες πολιτικούς με τον σοφέρ, το ακριβό αμάξι και τους δύο σωματοφύλακές, που πληρώνουν οι Έλληνες πολίτες! Αν αυτό δε σας είναι αρκετό για να καταλάβατε γιατί η Δανία τα πηγαίνει τόσο καλά, τότε κανένα άλλο παράδειγμα δε θα σας πείσει…

Διαβάζοντας ξανά το βιβλίο του LYKKE, πήρα πολλές αποφάσεις για τη ζωή  μου. Μικρές, μα σημαντικές κατά τη γνώμη μου. Αυτή που με σιγουριά θα κρατήσω με νύχια και με δόντια είναι η σημασία του να μένεις όσο το δυνατόν περισσότερη ώρα στο τραπέζι του φαγητού μαζί με την οικογένεια ή τους φίλους σου.

Η Δανία, είναι από τις πρώτες χώρες κατανάλωσης κεριών στον κόσμο, αν όχι η πρώτη. Και γιατί αυτό; Γιατί, όπως και αιώνες πριν, το «φως», η φλόγα, η ώρα του φαγητού με την οικογένεια καθισμένη γύρω από τη φωτιά, ήταν η πιο σπουδαία ώρα της ημέρας! Ήταν η ώρα που θα έλεγαν ιστορίες, η ώρα που θα μοιράζονταν όσα τους συνέβησαν, η ώρα που θα γελούσαν, που θα κοιτούσαν ο ένας τον άλλον στα μάτια, η ώρα που θα ήταν ξανά ενωμένοι σαν ομάδα. Κι’ αν στο σήμερα δεν έχουμε μια φωτιά να κάτσουμε τριγύρω της, έχουμε ένα κερί ή περισσότερα, να δώσουν την ίδια ζεστή αίσθηση, την ίδια χαλαρή ατμόσφαιρα που θα μας φέρει όλους λίγο πιο κοντά.

Γι΄ αυτό και όταν συνάντησα τη φίλη μου την Μαριάννα, μετά από 12 ολόκληρα χρόνια και με ρώτησε πώς θα περνούσαμε την πρώτη μας μέρα, με καφέ ή φαγητό, ή απάντηση ήταν δεδομένη. Με φαγητό! Γύρω από ένα τραπέζι, με ένα κερί στη μέση, με πολλά να διηγηθούμε, να μοιραστούμε να νοσταλγήσουμε!

Η Κοπεγχάγη όχι, δεν είναι η πόλη που θα ήθελα να επιστρέψω για τρίτη φορά, δεν είναι η πόλη που είναι στην κορυφή της λίστας μου, παρόλο που έχει τη δική της γοητεία, αλλά ναι, το βιβλίο του LYKKE είναι το βιβλίο που αξίζει να διαβάσεις δύο και τρεις φορές. Είναι από εκείνα τα βιβλία που είναι αληθινά, που δεν περιγράφουν απλά μια «θεωρητική» κατάσταση, δεν είναι ένα βιβλίο αυτοβελτίωσης.  Είναι ένα βιβλίο για όσους θέλουν να μάθουν τι συμβαίνει πραγματικά σε μια χώρα που είναι στην κορυφή της λίστας, σε σχέση με την ευτυχία, σε σχέση με την καθημερινότητα κάποιων ανθρώπων, τρεις μόλις ώρες πτήσης μακριά από την ηλιόλουστη και υποθετικά «υπέροχη» Ελλάδα. Είναι ένα βιβλίο που θα σε βάλει σε σκέψεις, θα σου θυμίσει όσα σημαντικά μπορεί να έχεις ξεχάσει, όσα χρειάζεται να μπουν στη ζωή σου για να σου την κάνουν λίγο πιο όμορφη, για να κάνουν εσένα τον ίδιο να έρθεις λίγο πιο κοντά στην προσωπική σου ευτυχία.

Εγώ, έκανα την αρχή. Κάθομαι στον καναπέ μου και μετράω ήδη πέντε κεριά μπροστά μου! Και ναι, αυτό με κάνει ήδη πολύ χαρούμενο.

Τώρα, ήρθε η σειρά σας να φέρετε στη ζωή σας την αλλαγή που χρειάζεστε. Πριν απ’ όλα όμως, ξεκινήστε με την ανάγνωση αυτού του βιβλίου…

Καλή ανάγνωση.