Αξέχαστα και συγκινητικά 50!

Το 2009, βρισκόμασταν στη Λέρο, σε μια προσπάθειά μας να ζήσουμε στην παραμεθόριο. Ένα χειμερινό απόγευμα, ενώ έπινα καφέ με τον σύζυγό μου, χτύπησε το τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη του ακουστικού ακούω την φωνή του Πίτερ, ενός Γερμανού φίλου, ο οποίος μόλις είχε βγει από ένα ταξιδιωτικό γραφείο στην Γερμανία, ανακοινώνοντάς μου με πολλή χαρά ότι είχε κλείσει εισιτήριο για την Αθήνα στις 10 Ιουλίου, ανήμερα των γενεθλίων του Βασίλη, του συζύγου μου, για να του κάνει έκπληξη. Ο Βασίλης έκλεινε τότε τα 50 του χρόνια. Χάρηκα πολύ και φυσικά έπρεπε να το κρατήσουμε μυστικό μέχρι το καλοκαίρι, όπου και θα ερχόταν. Ο Πίτερ ήθελε να γίνει η έκπληξη με τον πιο ξεχωριστό και συγκινητικό τρόπο που θα γινόταν και μου ανακοίνωσε ότι θα εμφανιζόταν με παραδοσιακή οικογενειακή στολή, που ήταν ένα είδος κειμηλίου από την Βαυαρία, όπου και καταγόταν. Μου άρεσε πάρα πολύ η ιδέα του Πίτερ και σιγά σιγά μου μπήκε στο μυαλό να καλέσω κι άλλους τέτοιους φίλους σαν τον Πίτερ, τους οποίους ο Βασίλης είχε να δει πάρα πολλά χρόνια. Σαν ζευγάρι πάντα συνηθίζαμε να καλούμε 5-6 φίλους για φαγητό. Όμως με τα τηλέφωνα που έκανα άνοιγε η βεντάλια και μαζεύτηκαν τελικά πολλά άτομα. Συνεπώς ξεκίνησε μια οργάνωση για ένα πάρτυ έκπληξη μέσα στο χειμώνα καλώντας φίλους ακόμα από τα χρόνια του στο δημοτικό και το γυμνάσιο! Η διαδικασία ήταν χρονοβόρα και πολύπλοκη μέχρι να μιλήσω με τους ίδιους, διότι τις περισσότερες φορές ήταν οι γονείς τους και έπρεπε να εξηγήσω όλη την ιστορία, να μου δώσουν τα τηλέφωνα των παιδιών τους και να επικοινωνήσω στη συνέχεια μαζί τους! Όλα αυτά συνέβαιναν στην Λέρο και κράτησαν πολλούς μήνες συγκεντρώνοντας επιτυχώς πάνω από 120 άτομα! Η ανταπόκριση ήταν άκρως συγκινητική, ο ένας επικοινωνούσε με τον άλλον και ενημερώθηκαν ακόμη άτομα από επαρχία μέχρι και στο εξωτερικό. Βέβαια, εκείνη η χρονιά ήταν περίεργα ψυχολογικά, διότι ενώ είχαμε κάνει μια αλλαγή ζωής, εκείνο τον χειμώνα είχαμε διαπιστώσει ότι αυτή η ιστορία είχε λήξει και ετοιμάζαμε την επιστροφή μας στην Αθήνα. Γύρω στον Μάη είχαμε ξεκινήσει και πακετάραμε για την μετακόμιση και τέλος Ιουνίου φτάνω πρώτη στην Αθήνα, συνοδευόμενη μετά από 10 μέρες από την οικοσκευή η οποία μετρούσε άπειρες κούτες που περίμεναν να ανοιχτούν και να τακτοποιηθουν τα πράγματα μέσα. Ο γιος μας, ο Αχιλλέας, ετοιμαζόταν για να πάει νήπιο τότε και οι συνθήκες ήταν όλες δύσκολες. Άρα το σκηνικό ήταν: μια ψυχολογία περίεργη αλλά και ένας κρυφός ενθουσιασμός για την αναμενόμενη έκπληξη, και επίσης να νιώθω κι έναν πανικό, διότι όντας τελειομανής έπρεπε να έχω έτοιμο το σπίτι και να είναι όλα στην εντέλεια! Είχαμε επίσης κανονίσει να έρθουν κάποιοι μάστορες οι οποίοι, την παραμονή των γενεθλίων στις 9 Ιουλίου, θα έβαζαν και τους τελευταίους πάγκους και ράφια. Είχαμε φτάσει 8 Ιουλίου, το σπίτι σε κατάσταση πανικού και πολλές εντάσεις διότι προσπαθούσα να πείσω τον Βασίλη να κάνει κάποια μαστορέματα για να τελειώσουμε μια ώρα αρχύτερα αλλά εκείνος, μην γνωρίζοντας γιατί ασκούσα τέτοια πίεση, ήταν απελπιστικά χαλαρός. Όταν πλέον μπήκα σπίτι το βράδυ κουβαλώντας διάφορα όργανα μουσικής και μια τεράστια κάβα, ο Βασίλης τότε, παρατηρώντας τον τεράστιο όγκο, μου έκανε την ερώτηση: Έχεις καλέσει κόσμο;

Εγώ: Ναι.

Βασίλης: Δηλαδή πάνω από 50 άτομα;

Εγώ: Ναι.

Μετά από αυτό σταμάτησε κάθε είδος αντίλογο, κατάλαβε ότι έπρεπε να συνεισφέρει στις δουλειές του σπιτιού. Το μεσημέρι της παραμονής άρχισαν να έρχονται και τα υπόλοιπα όργανα και κτλ..ενώ εμείς δεν μιλάγαμε ακόμα, και τέλος το γκραν φινάλε ανήμερα στις 10 Ιουλίου. Άρχισε να καταφτάνει ο κόσμος, ήταν όλα έτοιμα και όμορφα στημένα και υπήρχε πολλή συγκίνηση, αφού όλοι αυτοί είχαν να συναντηθούν άπειρα χρόνια. Φυσικά το "κλού" της ημέρας ήταν η εμφάνιση του Πίτερ, τον οποίο είχα παραλάβει από το αεροδρόμιο με την παραδοσιακή στολή του! Γενικά, ήταν μια αξέχαστη εμπειρία που άξιζε όλη την αναμονή, την προετοιμασία και που απέδειξε πόσο ζωντανές μπορεί να γίνουν οι ανθρώπινες σχέσεις μετά από τόσα χρόνια.

Ο επόμενος στόχος είναι να μαζευτούμε πάλι όλοι στα 60 του!