Αξέχαστη εκδρομή... για να σιχαθείς το χιόνι!

Ήταν Οκτώβριος του 2004 και στα πλαίσια ενός kick off project ήμουν καλεσμένη από μια Σουηδική εταιρεία στην πόλη του Östersund. 
Ήμασταν περίπου 100 άτομα απ' όλη την Ευρώπη και θα κάναμε μια μονοήμερη εκδρομή. 
Μας χώρισαν σε 2 ομάδες. 
Στη μία συμμετείχες με ειδικά σκούτερ χιονιού και στην άλλη σε έλκηθρο το οποίο το έσερναν εκπαιδευμένα σκυλιά. Ξεκίνησα με το σκούτερ. Στα μέσα της διαδρομής σταματήσαμε σε μια παγωμένη λίμνη για να φάμε. Υπήρχαν μεγάλα καζάνια με φαγητό και αφού τελειώσαμε αλλάξαμε "μέσο μεταφοράς" κι έτσι συνέχισα με το έλκηθρο. Εκτός από εμένα, μαζί μου ήταν ένας Γερμανός, μια Νορβηγίδα κι άλλη μία Ελληνίδα. Στο δικό μας έλκηθρο έτυχε να είναι κι ο εκπαιδευτής ο οποίος καθόταν στο πίσω μέρος και έλεγχε το φρένο. Εμείς οι 4 καθόμασταν στα μπροστινά καθίσματα. Το δικό μας το έλκηθρο ήταν το προτελευταίο και κάποια στιγμή μας προσπέρασε το τελευταίο άδειο! Ο εκπαιδευτής ζήτησε από τον Γερμανό να κάτσει πίσω στη θέση του και να κρατάει το φρένο όσο εκείνος θα πήγαινε να δει τι συνέβη. Οι δυο κοπέλες σηκώθηκαν να ξεπιαστούν και κατέβηκαν από το έλκηθρο, και εγώ κάθισα μια θέση πιο πίσω για να ακουμπάω στο ξύλο να χαλαρώσω. 
Το τοπίο ήταν μαγευτικό και σκέφτηκα να το απολαύσω κάνοντας ένα τσιγάρο. Ο Γερμανός ήθελε να το παίξει ιππότης και πήγε να μου το ανάψει, όμως ο αναπτήρας βρισκόταν στην τσέπη ακριβώς κάτω από το φρένο, κι όπως σήκωσε το πόδι για να το πάρει, αφήνει το φρένο, πέφτει από το έλκηθρο και εκείνη τη στιγμή με τη μία ξεκίνησαν απότομα 10 σκυλιά κι από τα 600 κιλά που σέρνανε λίγα λεπτά πριν ξαφνικά βρέθηκαν να σέρνουν μόνο το έλκηθρο κι εμένα. Συνεπώς η ταχύτητα ήταν πλέον ιλιγγιώδης. 
Διανύσαμε αρκετά χιλιόμετρα όπου σοκαρισμένη προσπαθούσα να σκεφτώ τρόπους να σταματήσω αυτή την τρελή κούρσα θανάτου. Το μονοπάτι όμως που είχαν πάρει τα σκυλιά οδηγούσε από τη μία μεριά στο γκρεμό κι όπως το έλκηθρο γλιστρούσε στο χιόνι μια δεξιά μια αριστερά ανεξέλεγκτα, δεν μπορούσα να κάνω πολλά πράγματα. 
Αποφασίζω ότι δεν έχω άλλη επιλογή παρά να πέσω στο χιόνι. Από το άγχος μου όμως δεν σκέφτηκα καλά τις κινήσεις μου και ενώ αφήνω τον εαυτό μου να πέσει στο χίονι, αφενός χτυπάω το κεφάλι μου σε ένα δένδρο και αφετέρου ξέχασα ότι υπήρχαν σχοινιά τα οποία αυτομάτως ήρθαν να σφίξουν γύρω από το λαιμό μου. Στο τελευταίο δευτερόλεπτο πρόλαβα κι έβαλα τα χέρια μου για να εμποδίσω τον πνιγμό. 
Κι ενώ συνέχιζαν να με σέρνουν τα σκυλιά κι εγώ με τα χέρια ανάμεσα στο σχοινί και το λαιμό μου προσπαθούσα να κρατηθώ ζωντανή, ξαφνικά κάτι έγινε και ακινητοποιήθηκαν. Προφανώς με κάποιο τρόπο η πλάτη μου είχε πατήσει το φρένο. Βγάζω αμέσως το σχοινί και τα σκυλιά πάλι έφυγαν σφαίρα σέρνοντας αυτή τη φορά το έλκηθρο μόνο του. Κειτόμουν στο χιόνι και κοιτώντας τον ουρανό δεν πίστευα ότι είχα ζήσει κάτι τέτοιο. 
Μετά από ένα 20λεπτο έφτασαν οι υπόλοιποι οι οποίοι φώναζαν κι έκλαιγαν σίγουροι ότι θα αντίκριζαν το μοιραίο. Ειδικά ο Γερμανός ο οποίος θεώρησε τον εαυτό του υπεύθυνο που άφησε το φρένο για να μου ανάψει το τσιγάρο! 
Τη γλίτωσα ευτυχώς με λίγα τραύματα, αλλά από τότε σιχάθηκα το χιόνι!