Δεν εγκαταλείπουμε τα όνειρα μας!

Δούλευα για πολλά χρόνια στην ΑΓΕΤ Ηρακλής, αλλά μετά από τις διάφορες μειώσεις και περικοπές που κάνουν οι εταιρείες λόγω της σημερινής κατάστασης βρέθηκα, όπως και πολλοί άλλοι, εκτός δουλειάς. Η ανεργία, όπως γνωρίζουμε, κράτησε και κρατάει πολλά χρόνια. Έτσι, ο παιδικός μου φίλος Θοδωρής, άνοιξε ένα κρεοπωλείο σε αυτή την όμορφη γειτονιά του Χολαργού, και μου πρότεινε να έρθω να δουλέψω μαζί τους σαν βοηθός. Εννοείται ότι δεν το σκέφτηκα καθόλου και δέχτηκα αμέσως. Μπορώ να πω κιόλας, ότι μου αρέσει πλέον αυτή η δουλεία. Η καθημερινή επαφή με τον κόσμο με χαροποιεί. Είναι και η γειτονιά πολύ ευχάριστη, έχω γνωριστεί με πολύ κόσμο και νιώθω πλέον πολύ άνετα με τους πελάτες.

Βέβαια, στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπάρχει μια σκέψη... Κάτι που σκέφτομαι πολύ καιρό και νομίζω ότι τώρα βρήκα την κατάλληλη γειτονιά για να το πραγματοποιήσω!

Ποιο είναι αυτό το όνειρο λοιπόν;

Να στήσω ένα καφενεδάκι. Το οποίο, όμως, θα είναι πολύ παρεΐστικο. Θα έχει το πολύ πέντε τραπεζάκια, και φυσικά τη δικιά μου πινελιά. Δηλαδή, εγώ θα φτιάχνω τα γλυκά μου κι εγώ θα φτιάχνω τον καφέ. Το σκέφτομαι σα μια προέκταση του εαυτού μου. Δεν ξέρω πότε θα τα καταφέρω, αλλά το ονειρεύομαι πάρα πολύ έντονα!