Home sweet Athens!

Θέλω να πω κάτι ιδιαίτερο για την Αθήνα, γιατί την αγαπώ πάρα πολύ: για την εμπειρία μου, την πρώτη φορά που τέθηκε το ζήτημα να την αποχωριστώ και μου στοίχισε πάρα πολύ.
Όταν έδινα εξετάσεις για να περάσω στην σχολή «Καλών Τεχνών», κι ενώ δεν ήθελα να δηλώσω εκτός Αθήνας, πιέστηκα από τον περίγυρο και δήλωσα και την Θεσσαλονίκη. Τα' φερε έτσι η τύχη και πέρασα εκεί.
Μεγάλο πλήγμα - ένα δράμα τεράστιο!
Δεν πήγα ποτέ να μείνω εκεί, απλά πηγαινοερχόμουν συχνά πυκνά και ξαναέδωσα για να περάσω μετά στην πόλη μου, διότι δεν συμβιβάστηκα ποτέ με την ιδέα να φύγω μακριά της.
Θυμάμαι όταν πήγαινα στην Θεσσαλονίκη για ένα διάστημα μιας βδομάδας, μελαγχολούσα μόνο με την ιδέα ότι υπήρχε το ενδεχόμενο να καταλήξω εκεί... Στο ταξίδι της επιστροφής με το τρένο, όταν έφτανα στο Σταθμό Λαρίσης και μύριζα τον αέρα έλεγα: «Αχ Αθήνα!!! Θα βγω και θα φιλήσω το έδαφος!»
Είναι λίγο γραφικό, αλλά αισθάνομαι την Αθήνα, σε μια γενικότερη έννοια, σαν να είναι το σπίτι μου με πολλούς τρόπους. Κι επειδή το σπίτι, σαν σύμβολο και σαν ιδέα, με απασχολεί νιώθω ότι αυτή είναι το δικό μου!