Η μικρότερη μαμή... μια συγκλονιστική εμπειρία!

Την μάνα μου τη λατρεύω.'Ηταν φοβερός άνθρωπος και πιστεύω ότι έχω πάρει πολλά από το χαρακτήρα της - την ειλικρίνεια, τον σεβασμό προς τον συνάνθρωπο και την υπερηφάνεια.

Ήμουν περίπου 7 χρονών και βρισκόμασταν στο χωρίο Νεμούτα της Ηλείας που σύμφωνα με τη ρήση του δασκάλου μας σημαίνει "δασωμένος τόπος". Ο πατέρας μου ήταν μαραγκός και δούλευε σκληρά για να μπορέσει να τα βγάλει πέρα και να συντηρήσει την οικογένειά του. Είχαμε μετακομίσει το 1949 στο καινούργιο σπίτι το οποίο είχε φτιαχτεί από Λαγκαδινούς μαστόρους  —μάλιστα είχα συμμετάσχει κι εγώ κουβαλώντας πέτρες— και ζούσαμε εκεί ήδη ένα χρόνο. Ο πατέρας μου εργαζόταν σε ένα άλλο χωριό πιο μακριά. Η μητέρα μου ήταν έγκυος στα δίδυμα που δυστυχώς εξέλειψαν της οικογένειας αργότερα, και δεν περίμενε να γεννήσει τόσο σύντομα. Ένα βράδυ μετά τα μεσάνυχτα κι ενώ κοιμόμουν ήρθε και με ξύπνησε. Μέσα στον ύπνο μου δεν πολύ καταλάβαινα τι συνέβαινε. Είδα τη μητέρα μου με αρκετό αίμα στα ρούχα της να κρατάει ένα βρέφος στην αγκαλιά της και δίνοντάς μου ένα λυχνάρι με έστειλε να φέρω μια πρώτη ξαδέλφη της που έμενε εκατό μέτρα μακριά από το σπίτι μας. Νυσταγμένος όπως ήμουν και με ανάμεικτα συναισθήματα πήρα το λυχνάρι και περπάτησα μέχρι το άλλο σπίτι. Με άκουσε η θεία μου ενώ προσπαθούσα να ανοίξω την πόρτα και ήρθε να με βρει: "Γρηγοράκο μου τι συμβαίνει" με ρώτησε. Κάτι πρέπει να μουρμούριζα, λέξεις χωρίς νόημα μέσα στον ύπνο μου και δεν με πήρε στα σοβαρά η θεία μου κι έτσι γύρισα πίσω άπραγος. Με βλέπει η μητέρα μου μόνο μου και στην ερώτηση "πού είναι η ξαδέλφη μου;" της απάντησα ότι δεν ήρθε. "Ελα τότε εδώ, μου είπε, και βοήθα!" Θυμάμαι να μου δίνει να κρατάω ένα μωρό, να έχει εκείνη το άλλο στην αγκαλιά της και με το ένα χέρι να βαστάει το ψαλίδι και να κόβει αυτό που αργότερα έμαθα ότι ήταν ο ομφάλιος λώρος. Υπήρχαν πανιά παντού που είχε ετοιμάσει και την βοηθούσα να καθαρίσει τα μωρά. Την θυμάμαι να βάζει αλάτι σε ένα πανί και να το βάζει στα κεφαλάκια τους. Επίσης το πιο πρόχειρο πράγμα που είχε, γιατί δεν περίμενε να γεννήσει, ήταν κάποιο κεραμικό σκεύος το οποίο το έντυσε με κάτι "φασκιές" και ακουμπούσε εκεί τα μωρά. Ετοίμασε το ένα παιδί, στη συνέχεια ετοίμασε και το άλλο και τα έβαλε στο "παραγώνι", όπως λέγαμε τότε το χώρο δίπλα στη φωτιά, στο τζάκι. Εγώ είχα υποστεί ένα είδος σοκ φυσικά, διότι αυτές οι εικόνες στα μάτια ενός μικρού παιδιού φαντάζουν βγαλμένες από ταινία, και τα ερωτήματα, άπειρα. Από την άλλη όμως το ότι είχα συνεισφέρει στη μητέρα μου μια τέτοια δύσκολη στιγμή, πραγματικά με σημάδεψε.  Ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία που σφράγισε τα παιδικά μου χρόνια, μια συγκλονιστική στιγμή διότι είδα τη μητέρα μου, έναν φοβερό άνθρωπο, έναν απίστευτα δυνατό άνθρωπο, στην πιο δύσκολη φάση που περνάει μια γυναίκα, να τα αντιμετωπίζει όλα με έναν τρόπο τόσο θαρραλέο. Εκείνο τον καιρό οι γυναίκες γεννούσαν συνήθως στο σπίτι έχοντας τη βοήθεια της μαμής. Όμως το να γεννήσει μια γυναίκα υπό αυτές τις συνθήκες, μόνη, με βοηθό ένα παιδάκι, ήταν αξιοσημείωτο. Πιστεύω ότι της συμπαραστάθηκα και τη βοήθησα πολύ, όπως κι επίσης δεν δίστασα να συμμετάσχω σε όλη τη διαδικασία. Αυτή της την δύναμη, και το θάρρος της τα έχω κληρονομήσει και είμαι πολύ περήφανος για αυτό.

Υπήρχε σίγουρα και μεγάλο δέσιμο μεταξύ σας μετά από αυτό το συμβάν, να υποθέσω...

Φυσικά, την αγαπούσα ιδιαίτερα. Επίσης ένιωθα ότι μου το χρωστούσε αυτό. Το έβλεπα στα μάτια της και πάντα στις δικές μου δύσκολες στιγμές προσπαθούσε να μου συμπαρασταθεί με το καλύτερο δυνατό τρόπο. Ακόμα και στις κόντρες που είχα με τον πατέρα μου, όπως συμβαίνει συχνά με πατέρα και γιο, με βοηθούσε! Της χρωστάω και την αγάπη μου για τους χορούς, για τους οποίους πάντα θα την ευγνωμονώ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο της άρεσε να χορεύει, ακόμα στα γεράματά της. Θυμάμαι που την έχω βιντεοσκοπήσει με την μαγκουρίτσα της, σε πολύ μεγάλη ηλικία, να μου υπενθυμίζει πως δεν την έχουν καταβάλει τα χρόνια και πόσο ζωντανή παρέμεινε μέχρι το τέλος.