Κάποιος να τον προσέχει...

Το καλοκαίρι του '96 είχαμε πάει διακοπές στη Σκόπελο και είχαμε νοικιάσει ένα πολύ ωραίο διαμέρισμα σε έναν καταπληκτικό ελαιώνα. Απέναντι φαινόταν όλο το λιμάνι της Σκοπέλου, μια θέα ονειρεμένη. Το διαμέρισμα είχε δύο υπνοδωμάτια, το δικό μας και των παιδιών. Το παιδικό είχε κουκέτα και τα παιδιά τσακώνονταν ποιο θα κοιμηθεί επάνω. Για να αποφυγούμε τις εντάσεις βάλαμε κλήρο κι έπεσε στον γιο μας, τον Άκη. Το πάνω κρεβάτι βρισκόταν πολύ ψηλά και παρόλο που είχε κάγκελα, εμείς λόγω του φόβου μας και της υπερπροστασίας μας τοποθετήσαμε επιπρόσθετα τις δυο βαλίτσες μας. Το βράδυ πέσαμε για ύπνο. Το δωμάτιά μας ήταν σε απόσταση κι επίσης ο σύζυγός μου κοιμάται   πολύ βαριά. Μέσα στην νύχτα ξαφνικά νιώθω τον σύζυγό μου να πηδάει έξω από το κρεβάτι με ορμή και το μόνο που θυμάμαι να του λέω ήταν: "Πού πας;!!" Είχε πάει στο δωμάτιο των παιδιών και στον αέρα κρατούσε με το ένα χέρι τον Άκη ο οποίος έπεφτε από το κρεβάτι! Αν δεν είχε προλάβει το παιδί θα είχε πέσει κάτω από μεγάλο ύψος και ποιος ξέρει τι θα είχε συμβεί. Σοκαριστήκαμε τόσο πολύ που δεν κοιμηθήκαμε το υπόλοιπο βράδυ από την ένταση. Το πρωί πήραμε σβάρνα όλες τις εκκλησίες της Σκοπέλου κι ευχαριστούσαμε την Παναγία που μας προστάτεψε από αυτό που παραλίγο να συμβεί.

Όταν ηρεμήσαμε τον ρώτησα τι τον έκανε να ξυπνήσει και να τρέξει στο δωμάτιο των παιδιών. Μου απάντησε ότι μέσα στον ύπνο του άκουσε κάποιον να του λέει "Σήκω τώρα, πέφτει το παιδί!" Έτσι όρμησε στο δωμάτιο και με το ένα χέρι τον έπιασε στον αέρα.