Μια πολύτιμη κληρονομιά!

Το 1998, αποφασίσαμε να παντρευτούμε με τον Α. και έγινε ένα τραπέζι για να γνωριστούν οι γονείς μας, εκατέρωθεν οι οικογένειες, όπου είχαμε την χαρά, λόγω του ότι οι γονείς μας ήταν πολύ νέοι  να παρεβρίσκονται συνεπώς και οι παπούδες, επίσης πολύ νέοι. Oι συζητήσεις γίνανε αρχικά γύρω από την καταγωγή του καθενός και όταν ήρθε η σειρά του πατέρα μου, τους είπε ότι μεγάλωσε ορφανός από πατέρα κι ότι έχασε νέα την μητέρα του. Τον ρώτησαν τότε για τον παππού μου: είχε σκοτωθεί το 1948 στον εμφύλιο υπηρετώντας την στρατιωτική του θητεία, μεταξύ Ασπραγγέλων και Καλπακίου. Μια μεγάλη Γιαννιώτισα αντιστασιακός, η Ευτυχία Πρίντζου, έδωσε πληροφορίες στην ΕΑΜ ότι μονάδες του στρατού θα πηγαίναν εκεί για να καθαρίσουν από νάρκες την περιοχή. Ο παππούς του πρώην άντρα μου ήταν αντάρτης του ΕΑΜ, και διηγούμενος λοιπόν ο πατέρας μου την ιστορία ότι ο πατέρας του σκοτώθηκε εκεί προσπαθώντας να καθαρίσει ένα χωράφι από τις νάρκες, σηκώθηκε τότε με μεγάλη περηφάνια και μας ανακοίνωσε ότι εκείνος ήταν αυτός που είχε σκοτώσει τον παππού μου..

Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση και που προσπαθώ να είναι από τα πράγματα που θυμάμαι πολύ συχνά και να μην τα ξεχάσω ποτέ, ήταν το θάρρος και η ανωτερότητα του πατέρα μου όπου την τελευταία στιγμή κατάφερε να συγκρατήσει ένα κόμπο δάκρυ που πήγε να του φύγει, κι όχι μόνο να μην δώσει συνέχεια, αλλά είχε τόση μεγάλη δύναμη ψυχής και τόσο μεγάλη αγάπη προς τον συνάνθρωπο, που τον φυσικό αυτουργό της ορφάνιας του και της ταλαιπωρίας του όλης, όχι μόνο τον βοήθησε και τον συνέδραμε, αλλά έγιναν και πολύ καλοί φίλοι!

Θεωρώ ότι αυτή είναι και η μεγαλύτερη κληρονομιά που θα μπορούσε ποτέ ο πατέρας μου να μου αφήσει όταν κάποια στιγμή φύγει από κοντά μας!