Προσοχή πλησιάζει....

Μια ιστορία από τα παιδικά μου χρόνια που μου έχει μείνει αξέχαστη έχει να κάνει με τις καλοκαιρινές διακοπές που έκανα σε ένα μικρό χωριό, έξω από την Θήβα. Ήμουν 13 χρονών. Μια μέρα, πήγαμε με τον θείο μου για ψαροντούφεκο, σε ένα μικρό απόμερο κόλπο στον Κορινθιακό. Ήταν ένας όμορφος μικρός κόλπος που περιβαλλόταν από απόκρημνα βράχια.

Ο θείος μου βούτηξε με το ψαροντούφεκο κοντά στο βράχο και εγώ, στην άλλη άκρη του κόλπου, στο πιο ψηλό σημείο του βράχου, έφτιαχνα δικές μου ιστορίες περιπέτειας με Ροβινσώνες , φρουρούς των στενών και άλλες πολλές...

Ξαφνικά, το αίμα μου πάγωσε. Στα ανοιχτά είδα μια πελώρια σκιά στην επιφάνεια του νερού να κατευθύνεται προς το μέρος μας, δηλαδή προς τον θείο μου, γιατί μόνο αυτός ήταν στο νερό!

Γκρεμοτσακίστηκα, σκίστηκα κατεβαίνοντας-κουτρουβαλώντας τα βράχια, έφτασα στην άμμο και έτρεξα με την ψυχή στο στόμα μέχρι την άλλη άκρη του κόλπου, φωνάζοντας στο θείο μου να βγει έξω. Δεν με άκουγε όμως μέσα στο νερό. Ο καρχαρίας, γιατί τέτοιο ψάρι ήταν ξέχασα να σας πω (!), ήδη έσκιζε το νερό με στόχο τον θείο μου. Στην απελπισία μου, πήρα μια βαριά πέτρα σκαρφάλωσα από πάνω του στον βράχο και την πέταξα στη θάλασσα, δίπλα στον θείο μου, που για καλή μου τύχη δεν πέτυχα. Ο παφλασμός όμως τον έκανε να βγάλει το κεφάλι του έξω και να με κοιτάξει. Εγώ απλά του έδειξα τι ερχόταν. Ευτυχώς, ανέβηκε και κάθισε σε ένα βράχο και αποφύγαμε τα χειρότερα.

Την εικόνα του κήτους να πλησιάζει για να επιτεθεί, θα την θυμάμαι όμως για πάντα!!!