Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον

Ποια ήταν η πιο δυσάρεστή σου εμπειρία;

Δούλευα στο καταφύγιο στην Πάρνηθα. Ένα βράδυ γύριζα με το αυτοκίνητο, αρκετά αγχωμένη, καθώς είχαμε ραντεβού με τα κορίτσια να κάνουμε ένα γύρισμα. Έφυγα νωρίτερα από τη δουλειά μου, ήταν και λίγο βροχερός ο καιρός και είχα τον νου μου στον δρόμο, να μην τρέχω.
Κάποια στιγμή, στη μεγάλη κατηφόρα στην Αγία Τριάδα, πετάχτηκε ξαφνικά από το πουθενά ένα ελαφάκι. Δεν πρόλαβα να κάνω κάτι και το χτύπησα.
Έπεσε το ελάφι κάτω... έπαθα πανικό.. το ελάφι ανέπνεε... σκεφτόμουνα τι να κάνω... είχα βάλει το αυτοκίνητο στη μέση του δρόμου με αλάρμ, να μην περάσει κάποιος άλλος και το πατήσει... 
Τηλεφώνησα  τότε στο καταφύγιο για να επικοινωνήσουν κι εκείνοι με τη σειρά τους με τον φορέα διαχείρισης του δρυμού.
Η εντολή ήταν να κάτσω εκεί να περιμένω. Όσο γινόταν το τηλεφώνημα, είχε σταματήσει κι ένα άλλο αυτοκίνητο από το άλλο καταφύγιο. Ο άνθρωπος βγήκε από το αμάξι, μου είπε να μην ανησυχώ και με ψυχραιμία μου ανακοίνωσε ότι το ελάφι δεν ζούσε πια...
Το πήρε και το έσυρε στην άλλη μεριά του δρόμου.  

Τα συναισθήματα σου;

Ήταν η πρώτη φορά που σκότωσα κάτι και αυτό σοκάρει. Οι φίλοι με ρωτούσαν αν έτρεχα, αλλά δεν υπήρχε μεγάλη ταχύτητα, απλά δεν μπόρεσα να φρενάρω εγκαίρως. Ένας φίλος μου είπε πως αν έτρεχα περισσότερο θα είχα περάσει πριν διασχίσει το ελάφι το δρόμο. Ήταν να συναντηθούν οι δρόμοι μας δυστυχώς...