«Το Δώρο» που μας κάνει ο Στέφανος Ξενάκης!

Συνάντησα τον Στέφανο Ξενάκη στην οικία του, εκείνο το ηλιόλουστο πρωινό στα τέλη του Φλεβάρη. Το φως έμπαινε άπλετο στον χώρο που καθίσαμε και η αίσθηση ότι γνωριζόμαστε από παλιά ήταν πολύ έντονη κάνοντας την ατμόσφαιρα ιδιαίτερα ζεστή και φιλική. Ο Στέφανος έχει μια αμεσότητα που κάνει την επικοινωνία ακέραιη και καθαρή όπως αυτή που συναντάς διαβάζοντας το βιβλίο του "Το Δώρο". Τα γαλανά εκφραστικά του μάτια σε καθηλώνουν, καθώς εκφράζει με πάθος τις απόψεις του για τη ζωή. Η ζωή είναι ένα δώρο, είναι το δώρο που μας κάνει ο Στέφανος υπενθυμίζοντάς μας πόσο πολύτιμη είναι, αλλά και πόσο πολύτιμοι είμαστε και ξεχωριστοί ο καθένας από εμάς. Μέσα από τη θαυμάσια κουβέντα μας, φάνηκε πόσο ξεχωριστός είναι κι ο ίδιος ο Στέφανος, γνωρίστε τον κι εσείς:

 

Εμπνευσμένη από το βιβλίο της Annick Cojean "Je ne serai pas arrivée là si.." θα ήθελα να συμπληρώσεις κι εσύ την ακόλουθη πρόταση:  Δεν θα είχα φτάσει ως εδώ εάν...

Δεν θα είχα φτάσει ως εδώ εάν πρώτα απ'όλα οι γονείς μου δεν είχαν αγαπηθεί.  

Δεν θα είχα φτάσει ως εδώ εάν ο πατέρας μου δεν ήταν ο ήρωάς μου και το πρότυπό μου όλα μου τα χρόνια. Ο πατέρας μου ήταν καπετάνιος και  επιλογή των γονιών μου ήταν να ταξιδεύω μαζί τους από τα 2 μέχρι τα 7 μου χρόνια, ενώ εκείνη την εποχή συνήθως τα παιδιά έμεναν με τη μαμά και μακριά από το μπαμπά. Δυστυχώς ο πατέρας μου έφυγε απο τη ζωή πέρυσι.

Δεν θα είχα φτάσει ως εδώ, επίσης, εάν δεν είχα τον πρώτο μου μέντορα, τον Λευτέρη Καρυάτογλου, έναν εκπληκτικό φιλόλογο, ο οποίος, από 12 μέχρι 18 χρονών, μου έκανε ιδιαίτερα μαθήματα στην έκθεση και στη γλώσσα αλλά και που ουσιαστικά με επηρέασε πάρα πολύ.

Προετοιμαζόμουν για την Ιωνίδειο σχολή,  που ήταν πρότυπος τότε, για να δώσω μαθηματικά κι έκθεση, και τότε γνώρισα αυτόν του υπέροχο καθήγητη που μου έμαθε να μιλάω, μου έκανε γλωσσικές ασκήσεις, βρίσκαμε μαζί συνώνυμα, και κάθε καλοκαίρι μου έδινε 10-12 βιβλία και έτσι με έκανε να αγαπήσω το διάβασμα. Για τον Καρυάτογλου έχω γράψει το κείμενο "Τα Πίτουρα".

Δεν θα είχα φτάσει ως εδώ εάν ο μπαμπάς μου δεν με είχε βάλει να δουλεύω στην Ναυτιλιακή εταιρία στην οποία εργαζόταν αφού σταμάτησε τα ταξίδια. Στα 15 μου χρόνια, και κάθε καλοκαίρι, χριστούγεννα και πάσχα, έβγαζα τα δικά μου χρήματα με αποτέλεσμα να μάθω από μικρός ότι : τίποτα δεν θα μου χαριστεί στη ζωή, εγώ θα το φέρω στη ζωή μου.

Φυσικά δεν θα είχα φτάσει ως εδώ εάν δεν είχα μπει στην Ανωτάτη Εμπορική. Είχα αποφασίσει από νωρίς να ασχοληθώ με επιχειρήσεις. Μετά το μεταπτυχιακό μου στη διοίκηση επιχηρήσεων, δούλεψα αμέσως και βρέθηκα σε μεγάλες, σημαντικές και πολύ επιτυχημένες θέσεις και με πολύ καλά χρήματα.

Δεν θα είχα φτάσει ως εδώ εάν στα 30 μου χρόνια δεν είχα περάσει την πρώτη μου πολύ μεγάλη δυσκολία. Την 1.12.98 και λόγω κάποιου περιστατικού που με είχε στεναχωρήσει πάρα πολύ, ενώ πήγα να μιλήσω για την διαφημιστική εταιρία την οποία είχα δημιουργήσει, ξαφνικά έχασα τη φωνή μου. Για περίπου 7 μήνες ήμουν σε αφωνία.  Ήταν ψυχοσωματικό. Είχα πληροφορηθεί ότι κάποιος είχε πει κάτι πολύ κακό για εμένα που δεν μπορούσα να το αναστρέψω. Μέχρι τότε είχα μάθει στη ζωή μου ότι όλοι έπρεπε να μας αγαπούν και να μας αποδέχονται. Αυτός ο άνθρωπος όμως με αυτή του την πράξη με βοήθησε να καταλάβω ότι δεν γίνεται να είναι όλοι ευχαριστημένοι από εμένα. Μετά απο δουλειά λογοθεραπείας και ψυχοθεραπείας 7 μηνών, ξαναβρήκα τη φωνή μου. Ήταν το πρώτο μεγάλο μάθημα της ζωής μου, "the hard way" φυσικά, όπως πάντα γίνεται. Τα παθήματα είναι εγγυημένα, τα μαθήματα όχι.

Δεν θα είχα φτάσει έως εδώ εάν δεν είχα την ευλογία να πάθω όλα όσα μου έτυχαν. Από τότε μπήκα σε ένα μονοπάτι εξέλιξης: διάβασα πάρα πολλά βιβλιά, παρακολούθησα πάρα πολλά σεμινάρια, ήμουν σε μια ομάδα θεραπείας και γνώρισα τον Αντώνη Καλογήρου που είναι και 10 χρόνια ο δάσκαλός μου. Δάσκαλός μου ήταν επίσης ο Άκης Κοτζαμάνης, (εκδόσεις Κυβέλη), που δεν είναι πια στη ζωή. Ήταν  ένας άνθρωπος εξαιρετικά πνευματικός, ο οποίος με αφύπνησε πάρα πολύ. Μεγάλος δάσκαλός μου ήταν και ο Γιώργος Αυλωνίτης, καθηγητής μου στο Marketing στην ΑΣΟΕΕ, ο οποίος μου έμαθε ότι το θέμα επιτυχία είναι προσωπική επιλογή. Κι από νωρίς έμαθα γενικώς να μην έχω δικαιολογίες για τα πράγματα τριγύρω και να ψάχνω εγώ να είμαι  ο λόγος που θα έχω τη ζωή που θέλω, όποια και να είναι αυτή η ζωή. Κι αυτή τη στιγμή ακόμα συνεχίζω να δουλεύω σε οτιδήποτε υπάρχει έξω μου, αλλά πλέον κυρίως σε ότι υπάρχει μέσα μου, και αυτό το οφείλω σε εμένα.

Πως χαρακτηρίζεις τον εαυτό σου σήμερα;

Ένας άνθρωπος που έψαχνε, ψάχνει και πάντα θα ψάχνει. Ποτέ δεν σταματάς να ψάχνεις. Έλεγε ο Καλογήρου:"Μαθαίνω μέχρι να δω τα ραδίκια ανάσκελα, μέχρι την τελευταία μέρα". Κάθε μέρα είναι μάθημα. Λόγω των διαφορετικών δεξιοτήτων που έχω αποκομίσει, μπορώ κάθε μέρα να γράφω μια ιστορία για τα πράγματα που συμβαίνουν τριγύρω μας, ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι συχνά δεν τα παρατηρούν. Για παράδειγμα, ο άστεγος με το άψογα στρωμένο κρεββάτι είναι ένα success story. Αποκλείεται αυτός ο ανθρωπος να παραμείνει άστεγος για πολύ ακόμα. Είναι ένας άνθρωπος που τιμάει τις επιλογές του κι ένας άνθρωπος που παραδίδει μαθήματα επιτυχίας. Οπότε βγαίνω έξω παρατηρώ, ακούω, μαθαίνω κι εξελίσσομαι. Και μέσα απ'όλη αυτή την ιστορία προσπαθώ να γίνομαι κάτι καλύτερο από αυτό που ήμουν χθες, όπως και να εμπνέω συνανθρώπους μου να γίνονται κι εκείνοι καλύτεροι από αυτό που ήταν χθες.

Θυμάσαι πότε ένιωσες αυτή την ανάγκη να στραφείς προς την αυτοβελτίωση;

Από το 2004 και μετά είχα παρακολουθήσει τα πρώτα σεμινάρια με τον Άκη Κοτζαμάνη και με είχε μαγέψει το κομμάτι της αυτοβελτίωσης. Ακόμα και τώρα όταν ακούω την έκφραση "δουλεύω με τον εαυτό μου" είναι κάτι που πραγματικά το προσκυνώ. Το να δουλεύει κάποιος με τον εαυτό του είναι κάτι πραγματικά ιερό για εμένα. 

Σημασία δεν έχει πού είσαι αλλά πού θέλεις να πας. Βλέπεις για παράδειγμα  κάποιους ανθρώπους που, με θέρμη, με αγάπη, και σε πείσμα των καιρών και των συνθηκών, θέλουν κάτι πάρα πάρα πολύ και προσπαθούν να το καταφέρουν. Αυτός που θέλει κάτι πάρα πολύ, συχνά περισσότερο κι από την ίδια του τη ζωή, είναι τελικά αυτός ο άνθρωπος που θα το φέρει στη ζωή του. Φυσικά θα το καταφέρει με τη δράση. 

 

Εσύ πώς το καταφέρνεις; Σου βγαίνει αβίαστα πλέον;

Έχω περάσει πολύ άσχημα στη ζωή μου, και παρόλο που μεγάλωσα με μια οικογένεια αστική και δεν μου έλειψε ποτέ τίποτα, ένιωθα πάντα πολύ λίγος. Στο σχολείο ήμουν πάντα ανάμεσα στους πιο κοντούληδες, και ήμουν ο άνθρωπος που έτρωγε συνέχεια "σφαλιάρες" από πολύ μικρός. Η αυτοεκτίμησή μου ήταν πάρα πολύ χαμηλή και δεν πίστευα καθόλου στον εαυτό μου και στις δυνάμεις μου. Είχα ελάχιστους φίλους και πάντα ήμουν έξω από τις παρέες. Ακόμα κι όταν μπήκα στην ΑΣΟΕΕ και τελείωσα το μεταπτυχιακό μου, ακόμα κι όταν άρχισα να δουλεύω και να βγάζω λεφτά, ήμουν ο άνθρωπος που δεν τιμούσε ποτέ τον εαυτό του. Αυτό που πέρασα ειλικρινά δεν θα ήθελα να το περάσει κανείς, γιατί η ποιότητα της ζωής σου είναι η ποιότητα της σχέσης σου με τον εαυτό σου. Θα ήθελα να βοηθήσω τους ανθρώπους με κάθε δυνατό τρόπο. Μέσα απ'όλη αυτή την ιστορία άρχισα πραγματικά να βλέπω όλα αυτά τα πράγματα, τα οποία μου έλειπαν και όλα αυτά που εγώ από τη δική μου την πλευρά έχω την ανάγκη να μοιραστώ με μικρούς και μεγάλους όσο περισσότερο γίνεται προκειμένου αυτοί οι άνθρωποι να βρουν πραγματικά την ζωή που τους αξίζει.

Τις προάλλες πήρα ένα μήνυμα από μια κοπέλα, η οποία με ευχαρίστησε, γιατί στα 39 της την παρακίνησα να ξαναδώσει πανελλήνιες. Δεν θέλω κάτι άλλο. Με αυτά τα μηνύματα νιώθω πλήρης. Λαμβάνω πολλά μηνύματα και χαίρομαι να βλέπω ότι βοηθάω συνανθρώπους μου. Κι εγώ αντίστοιχα έχω βοηθηθεί από άλλους, κι έχουμε έτσι όλοι αλληλοβοηθηθεί. Είναι δηλαδή ένας κόσμος όπου εσύ βοηθάς εμένα κι εγώ βοηθάω εσένα, χωρίς αυτά να μπαίνουν σε μια ζυγαριά.

 

Πόσο σημαντικό για εσένα είναι η αυτογνωσία και η αποδοχή που θα οδηγήσουν ενδεχομένως και στην αλλαγή;

Για εμένα είναι πάρα πολύ σημαντικό το κομμάτι της αποδοχής γιατί εγώ ποτέ δεν με είχα αποδεχτεί και θεωρώ ότι το 90% των ανθρώπων παγκοσμίως δεν έχει αποδεχτεί τον εαυτό του. Συχνά ακούμε να λέγεται: "Περιμένω όταν φτάσω σε αυτά τα κιλά..όταν θα φτάσω σε εκείνο το εισόδημα..όταν φτάσω να έχω αυτή τη σχέση...ή τη ζωή που θέλω...". Δεν γίνεται τίποτα έτσι. Για να φτάσεις σε όλα αυτά πρέπει να αποδέχεσαι και να αγαπάς κάθε σου επιλογή. Ακόμα και τις στραβές επιλογές: "Σήμερα έχω τις μαύρες μου, οκ, αλλά με γουστάρω κι έτσι. Σήμερα δεν τα πήγα καλά σε αυτή την ομιλιά, δεν πειράζει, με γουστάρω κι έτσι. Ο περισσότερος κόσμος λοιπόν είναι τσακωμένος με τον εαυτό του και αυτό γιατί όλο το σύστημα από νωρίς, μας έκλεβε. Για παράδειγμα, οι γονείς μας μάς έλεγαν : Να διαβάζεις για να..Να είσαι καλό παιδί για να.. Θεωρώ ότι αυτό το "για να" είναι μεγάλη κατάρα. Κι έτσι μεγαλώσαμε και μεγαλώνουν οι επόμενες γενιές με αυτό το καροτάκι "για να". Αυτό κάνει δυστυχισμένους ανθρώπους. Αντίθετα, αν αποδεχόμαστε αυτό που μπορούμε να κάνουμε τώρα, αυτό που καταφέραμε να κάνουμε σήμερα, τότε αύριο θα μπορέσουμε να πάμε και λίγο παραπέρα. Να γουστάρω αυτό που έχω, για να μπορώ να κυνηγήσω με δύναμη και χαρά αυτό το οποίο θέλω να πετύχω. Η χαρά είναι αυτή που θα με πάει στην επιτυχία. Κανένας δεν πέτυχε πραγματικά μην όντας χαρούμενος.  Ελεγε ο Ρόμπινς: "Επιτυχία χωρίς Ευτυχία είναι Αποτυχία". Η αποδοχή λοιπόν πρέπει να γίνει όταν βρίσκεσαι στο χαμηλότερο σκαλί, αλλιώς δεν έχει νόημα. Όταν είμαι καλά είναι πολύ εύκολο να με αποδεχτώ. Το θέμα είναι τώρα που δεν είμαι καλά, "με γουστάρω ή δεν με γουστάρω;". Αν μου αρέσω είναι πραγματικά το μαγικό ξεκίνημα για τη ζωή μου. Αν βάλεις δράση θα τα καταφέρεις.

Πότε έγινε η σύλληψη του βιβλίου και τι σε ώθησε να ξεκινήσεις να γράφεις, ποιο ήταν δηλαδή το ερέθισμα;

Ένα δυο χρόνια πρίν γράψω το βιβλίο άρχισα να γράφω ιστορίες. Η Louise Hay, όπως και ο Sharma με τον Καλογήρου, έλεγαν πάντα: "Να γράφεις σε ένα τετράδιο για την ημέρα σου, σαν ένα ημερολόγιο". Η Louise Hay το ονόμαζε "η λίστα της ευγνωμοσύνης", ο Sharma "personal journal" κι ο Καλογήρου "το τετράδιο θαυμάτων".

Το τετράδιό σου είναι πολύ ιερό, γιατί κάνεις σύσκεψη με τον εαυτό σου. Σκέφτεσαι και κάνεις συλλογή αυθαίρετων ιδεών, τις οποίες αποτυπώνεις στο χαρτί, κι από ένα σημείο και μετά βρίσκεις και όμορφα πράγματα να γράφεις. Ακόμα κι όταν γράφεις κάτι που σε πονάει, το αξιοποιείς. Την ώρα που γράφεις για ένα πρόβλημα αρχίζεις ήδη να το λύνεις. Εγώ λοιπόν  γράφω πάνω από 10 χρόνια σε αυτά τα τετράδια θαυμάτων και κάποια στιγμή έπαψα να γράφω μόνο για εμένα και σκέφτηκα να το μοιραστώ με τον κόσμο. Έτσι, ξεκίνησα γράφοντας μικρές ιστορίες για το πώς εγώ βλέπω τα πράγματα,  ευχόμενος ότι ο τρόπος που νοηματοδοτώ  τον κόσμο ίσως και να βοηθήσει κι άλλους. Είδα αμέσως μεγάλη ανταπόκριση από τον κόσμο, μέσω των social media αλλά και στην καθημερινή μου επικοινωνία. Από το καλοκαίρι του '17 είχα βάλει σκοπό να γίνει ένα όμορφο βιβλίο και υπήρχαν και μέρες που έγραφα και 3 ιστορίες γιατί έβλεπα πράγματα  ανάμεσά μας που με ενέπνεαν συνεχώς. Η έλξη ήταν μεγάλη. Θεωρώ ότι είναι πολύ μαγικό αυτό που γίνεται στη ζωή, απλά έχουμε μάθει να το υποτιμούμε.  Η ζωή είναι σαν ένα καλό φαγητό που θα το ετοιμάσεις με αγάπη και θα κάτσεις με ηρεμία να απολαύσεις κάθε μπουκιά.  Ακόμα και μια δύσκολη στιγμή έχει κάτι να σου πει. Εάν την διώξεις ή την αποφύγεις, πρώτα απ'ολα θα ξανάρθει, κι όταν γίνει αυτό θα έχει μεγαλύτερη ορμή, ξανά και ξανά μέχρι να σε καταρρακώσει.  Συνήθως εστιάζω στα καλά αλλά μερικές φορές θα εστιάσω και σε κάτι που δεν μου αρέσει. Για παράδειγμα, ήμουν στην Κρήτη για τις ομιλίες μου την περασμένη βδομάδα και βρεθήκαμε για φαγητό έξω από τα Χανιά, σε ένα χωριουδάκι στην ύπαιθρο, σε ένα πολύ ωραίο ταβερνάκι με όμορφη βεράντα. Πίσω μας κάθισε μια οικογένεια, μπαμπάς, μαμά και 3 παιδιά 7-10 ετών. Κάποια στιγμή ένα παιδάκι ζητάει από τη μαμά του να βγεί στη βεράντα. Μια βεράντα απόλυτα ασφαλή. Έχω στήσει αυτί και περιμένω λοιπόν με αγωνία την απάντηση της μαμάς η οποιά απαντάει κοφτά : "Δεν αφήνουν", εννοώντας οι υπάλληλοι του μαγαζιού. Και έμεινα να αναρωτιέμαι "γιατί δεν αφήνουν;", όταν όλα τα παιδιά ήταν έξω, και το παιδί το έβλεπε αυτό. Αλλά γιατί η πρώτη κουβέντα να είναι πάντα "δεν";  Ειδικά όταν το παιδί αντιλαμβάνεται το ψέμα. Γιατί λοιπόν να του στερούμε;  Επειδή είναι βολικό για εμάς; Τελικά το άφησε το παιδάκι να βγει! Με πονάει γιατί ο κόσμος όλος θεωρώ ότι έχει τις ικανότητες για να ζήσει τη ζωή που θέλει απλώς δεν έχουμε αναπτύξει τις δεξιότητες. Θέλει δουλειά. Η πραγματική εκπαίδευση, όπως αναφέρει ο Stefano Ellio D'Anna στο καταπλητικό «Η Σχολή των Θεών»,  αρχίζει όταν τελειώσουμε το σχολείο και το Πανεπιστήμιο. Τότε αρχίζουμε. Δεν σταματάμε να μαθαίνουμε. Από τις έρευνες προκύπτει, και δεν είναι τυχαίο, ότι αυτός που συνεχίζει να διδάσκεται και θέλει να μαθαίνει φτάνει ακόμα στα 90. Όταν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν συνομωτεί για να συμβεί.

Ο τίτλος έχει μια ενέργεια από μόνος του, πως έγινε όμως η επιλογή του;

Έγραφα το τετράδιο θαυμάτων και όταν οι ιστορίες έγιναν βιβλίο και το έδωσα να το διαβάσουν οι δικοί μου άνθρωποι, η σύντροφός τότε μου είπε: "Αυτό δεν είναι βιβλίο, είναι δώρο". Οπότε το λέω στα παιδιά από την KeyBooks με τους οποίος εχω μια άψογη συνεργασία και μου λέει ο Βλάσης: αυτός είναι ο τίτλος "Το Δώρο"! Και φυσικά είχε απόλυτο δίκιο. Η ζωή η ίδια είναι δώρο. Όσο πιο πολύ ξέρεις να την ζήσεις τόσο περισσότερο δώρο είναι. Όσο ψάχνεις, τόσο βρίσκεις. Είναι απλό. Η ονομασία λοιπόν του βιβλίου ήταν ίσως τυχαία αλλά και πολύ ουσιαστική. Ο τίτλος του βιβλίου είναι κι ο τίτλος της ζωής!

Ποιοι άνθρωποι έπαιξαν ρόλο στη συγγραφή του βιβλίου;

Όλοι οι άνθρωποι που ζουν ανάμεσά μας. Όλοι οι πρωταγωνιστές είναι συνάνθρωποί μου. Αυτούς τους ηλικιωμένους  που συναντώ το πρωί στην παραλία, ο άντρας πίσω από το ταμείο, η γυναίκα στο διπλανό αυτοκίνητο, όλοι αυτοί είναι η εμπνευσή μου. Μέσα από το βιβλίο μοιράζομαι την ματιά μου απέναντι στα πράγματα. Οι πρωταγωνιστές είναι οι άλλοι κι εγώ απλά τους φωτίζω. Οι πρωταγωνιστές είναι ο άστεγος με τον τακτοποιημένο κρεββάτι του, είναι η Παναγιώτα η καθαρίστρια, είναι όλοι οι ήρωες της διπλανής πόρτας, οι οποίοι παραδίδουν μαθήματα ζωής. Εκεί πέρα βασίζω και τις ομιλίες μου και πολλά άλλα.  Άρα το βιβλίο οφείλεται σε όλους αυτούς τους ανθρώπους όπως και στη μύγα, στην πεταλουδίτσα και σε όλα αυτά που υπάρχουν τριγύρω. Το δώρο που μου έκαναν να με φέρουν εδώ πέρα, και το δώρο που κάνω στον εαυτό μου να επιλέξω τη ζωή αυτή να είναι δώρο. Γιατί πραγματικά ειναι επιλογή ΣΟΥ, η ζωή ΣΟΥ να είναι δώρο.

Ποια τα συναισθήματά σου κατά τη διάρκεια της γραφής;

Δεν το είχα πολύ με το συναίσθημα σαν άντρας (!), αλλά μετά κι από την θεραπεία με την ομάδα και μετά από όλα αυτά που συνάντησα,  εκφράζομαι πολύ πιο ηχηρά. Οι ιστορίες μου βγαίνουν μέσα από  έντονα αισθήματα. Όταν υπάρχει έντονο συναίσθημα αυτομάτως έρχεται και η έμπνευση για γράψιμο. 

Περίμενες να έχει τέτοια επιτυχία το βιβλίο; Θα υπάρξει "Το Δώρο 2";

Περιμέναμε ότι θα πήγαινε καλά γιατί είναι γραμμένο απλά και κοντά στην καθημερινότητα, αλλά τώρα έχει ξεπεράσει τις προσδοκίες μας. Το μεταφράζουμε και για το εξωτερικό. Το δεύτερο έχει τελειώσει κι ετοιμάζεται και το τρίτο.  Ένας φίλος μου είπε ότι δεν είναι βιβλίο, μα "κουβέντα".  Προσωπικά, δεν βρίσκω κανένα λόγο για τον δικό μου αξιακό χάρτη να γράφω διαφορετικά απ' ότι μιλάω, όπως και θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό να είμαστε ο εαυτός μας. Για παράδειγμα, έχοντας γνώση το πώς λειτουργεί ο κόσμος των επιχειρήσεων, θεωρώ υποκρισία και ψέμα κάποιος να πάει σε σε συνέντευξη για δουλειά με τα καλά του ρούχα. Εγώ θα έβαζα τα ρούχα που θα φορούσα την επόμενη μέρα. Η πρόθεση και η ενέργεια που έχει ο κάθε άνθρωπος είναι αρκετές για να καταλάβει ο άλλος ποιοι είμαστε. Όπως είμαι πεπεισμένος ό,τι όταν στέλνουμε ένα μειλ ή ένα sms, η ενέργεια έρχεται πριν από το κείμενο.  Δεν είναι τυχαίο ότι όταν έχεις γράψει κάτι με καλή διάθεση έχει άλλο αποτέλεσμα. Η γλώσσα της ψυχής και της καρδιάς δεν μπορεί να αποτυπωθεί και είναι και η πιο σημαντική.

Ποιοι άνθρωποι διάβασαν πρώτα το χειρόγραφό σου και ποια τα σχόλια;

Ο πατέρας μου, η μητέρα μου, η σύντροφός μου και τα παιδιά από τον εκδοτικό οίκο.  Είχα όμως ήδη feed back γιατί πολλές ιστορίες ήταν ήδη δημοσιευμένες στο FB κι ο κόσμος είχε ανταποκριθεί θετικά, διότι, προφανώς, του θύμιζε δικές του στιγμές από την καθημερινότητα. Μέσα στο βιβλίο απεικονίζεται η ίδια η ζωή σε όλες τις πτυχές. Το κυριότερο feed back για εμένα, το παίρνω από τον εαυτό μου κι από το συναίσθημά μου. Από την εσωτερική σχέση ολοκληρώνεσαι και μαθαίνεις να είσαι περήφανος για εσένα μέσα από κάθε επιλογή σου. Όταν μαζέψεις ένα σκουπιδάκι από κάτω είναι σαν να το έχουν κάνει όλοι. Εσύ με τον εαυτό σου επικοινωνείς και μαθαίνεις να είσαι περήφανος για κάθε σου πράξη. Το κάνεις για εσένα. Γράφω αυτό που αισθάνομαι, κι αν αυτό αρέσει και σε κάποιον άλλον,  είμαι τυχερός! Τρελλαίνομαι να λαμβάνω μηνύματα, όπως αυτό με την 39 χρονη που θα δώσει πανελλήνιες, διότι με αυτό τον τρόπο φωτίζεται το νόημα της ύπαρξής μου. Όμως και να μην λάβω κανένα μήνυμα περνάω καλά ούτως ή άλλως. Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς και χωρίς αυτά.

Υπάρχει κάποια ιστορία αγαπημένη;

Αγαπημένη μου είναι αυτή με τον ντράμερ. Είναι ο ντράμερ στο σχολείο της κόρης μου, ο οποίος εκείνη τη φορά είχε κάνει ένα σόλο σαν να ήταν το τελευταίο σόλο της ζωής του και καταλάβαινες ότι ζούσε τη στιγμή στο έπακρο. Πώς είναι κάποιοι άνθρωποι που έχουν ζήσει την νεκροφάνεια, που έχουν φύγει κι έχουν επιστρέψει; Κάπως έτσι βίωσα το σόλο του. Όποτε θυμάμαι αυτή τη στιγμή ακόμα με συγκλονίζει. Ήταν και είναι μια συναισθηματική πληρότητα. Είναι πλούτος να μπορείς να τα ζεις αυτά.

Γιατί όλοι αναζητούμε αγάπη, ευτυχία και γαλήνη; Ποιες είναι οι εργασίες σου προς αυτή την κατεύθυνση;

 Είναι επιλογή μας αν θέλουμε να έχουμε δίκιο ή να είμαστε ευτυχισμένοι.  Σε μια ομιλία μου μια κυρία μου μίλησε έντονα. Είχα να επιλέξω μεταξύ μιας "επιθετικής" ή μιας "ενοχλημένης" κυρίας. Επέλεξα το "ενοχλημένη" και  της ζήτησα συγγνώμη αν αυτό που είχα πει την προσέβαλε. Η ουσία είναι να είμαι ευτυχισμένος κι όχι για να έχω δίκιο. Είναι θέμα συνήθειας και τρόπο ζωής, αλλά είναι και θέμα εστίασης. Εγώ εστιάζω σε αυτό που κάνω καλά κι όχι σε "αν έχω κάνει κάτι σωστά".  Αποδέχομαι αυτό που έχω κάνει κι ας είναι ένα 2%.  

Μίλησέ μου για το όνειρό σου να ενταχθεί η αυτοβελτίωση στα σχολεία με το πρόγραμμα  "ΝΑΙ ΜΠΟΡΩ".

Το "Ναι Μπορώ" είναι όλη αυτή η ιστορία της αυτογνωσίας, της αυτοβελτίωσης, το "δουλεύω με τον εαυτό μου". Είναι ένα παραπάνω εργαλείο για να μπορούν εκπαιδευτικοί, γονείς, αλλά κυρίως παιδιά από 6-12 χρονών να αντιληφθούν από πολύ νωρίς τα στοιχειώδη σε αυτή τη ζωή. Είναι ένα πρόγραμμα, το οποίο έχει ξεκινήσει σε αρκετά σχολεία της Ελλάδας, προκειμένου να μάθουν τα παιδιά μέσα από ιστορίες, από αξίες κι από παιχνίδι αυτά που είναι πιο σημαντικά στη ζωή. Την προηγούμενη εβδομάδα ήμουν στο Ξυλόκαστρο, ήμουν στην Κόρινθο, στο Ναύπλιο, κι όλο και περισσότερα δημόσια δημοτικά σχολεία ζητάνε να ενημερωθούν και να ξεκινήσει το πρόγραμμα στα σχολεία τους. Είναι επίσης μια καλή αφορμή για τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς να στοχαστούν γι' αυτά. Μου δίνει πολύ χαρά αυτό το πρόγραμμα. Ταξιδεύω στην Ελλάδα, συναντιέμαι με εκπαιδευτικούς, κάνω διαλέξεις, και δίνω το υλικό για τους γονείς. Είχε ξεκινήσει πέρσι, τέτοια εποχή, πειραματικά τελείως και τώρα έχει μπει σε πάνω από 70-80 σχολεία στη χώρα μας! Μία ώρα την εβδομάδα κάθονται με τα παιδιά και τα απασχολούν με βίντεο, παιχνίδι, θέατρο... Όλοι γνωρίζουμε ότι από τα παιδιά πρέπει να ξεκινούν τα πάντα. Δεν έκατσα να αναρωτηθώ γιατί ένα τέτοιου είδους πρόγραμμα δεν είχε τόσα χρόνια εισαχθεί στα σχολεία. Δεν είμαι άνθρωπος του "γιατί" αλλά του "πώς". Είμαι άνθρωπος της δράσης κι απλά το έκανα πράξη.

Πόσο αισίοδοξος είσαι με την εξέλιξη που έχει ο κόσμος μας;

Συχνά είμαστε εμείς και οι άλλοι. Θεωρώ ότι ο καθένας μας βοηθάει να πάει ο κόσμος παραπέρα. Δεν είναι απαραίτητο να είσαι ένας πνευματικός άνθρωπος για να φέρεις την αλλαγή. Ακόμα κι ένας άνθρωπος που έχει μια επιχείριση δίνει λύσεις σε προβήματα, προσλαμβάνοντας εκατοντάδες ανθρώπους. Κι αυτός πάει τον κόσμο μας πιο μπροστά.

Το άγχος και το στρες πόσο συμβάλουν στην καταστροφή μας;

Το άγχος και το στρες είμαστε εμείς. Είναι μια πλευρά του εαυτού μας. Η κίνηση και η άσκηση είναι πολύ σημαντικοί παράγοντες αντιμετώπισής τους. Το κομμάτι της συστηματικής κίνησης μειώνει  το άγχος στο πρώτο δίμηνο στο 50%. Οπότε ο καθένας μας αντί να αγχώνεται μπορεί να περπατήσει, να τρέξει, να χορέψει ή να κολυμπήσει, κι ενώ ασκείται το μυαλό του παράγει νέες ιδέες. Ουσιαστικά παράγει νέους νευρώνες, νέα εγκεφαλικά κύτταρα. Τη στιγμή που κινείσαι, ανάβει μια λάμπα στο κεφάλι και κατεβαίνει μια ιδέα, όπως αν θυμάσαι στον Κύρο Γρανάζη! Επίσης, πιστεύω ότι το άγχος είναι συχνά όλα εκείνα τα πράγματα που δεν έχουμε κάνει ακόμα. Συνεπώς, η δράση ειναι από τα σημαντικότερα αντίδοτα για το άγχος.

Πώς μπορούν οι γονείς από νωρίς να βοηθήσουν τα παιδιά τους να εστιάσουν σε αυτά που θα ωφελήσουν την ζωή τους και την ψυχή τους;

Μόνο μέσα από παραδείγματα  ("Leading by example"). Όταν λες δηλαδή στο παιδί σου να αφήσει το κινητό του, αλλά εσύ είσαι στο κινητό σου είναι αντιφατικό. Άρα μπορούμε να επηρεάζουμε τα παιδιά μας μόνο μέσα από το δικό μας παράδειγμά και σχεδόν καθόλου μέσα από τα λόγια μας. Τα παιδιά θα κάνουν αυτό που κάνουμε κι όχι αυτό που τους λέμε να μην κάνουν.

Μαθαίνεις από τα παιδιά σου. Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του πατέρα στην οικογένεια;

Θεωρώ ότι είναι ισάξιος με τον ρόλο της μάνας. Ένα από τα αρνητικά στη χώρα μας, είναι ότι ακόμα θεωρείται η μητέρα ο βασικός γονιός, κι αν κάποια στιγμή χρειαστεί να φτάσεις στα δικαστήρια ο πατέρας δικαιούται 2 απογεύματα την εβδομάδα και 2 ΣΚ το μήνα. Το να μη μπορούν τα παιδιά να απολαμβάνουν και τους δύο γονείς τους ισάξια είναι εγκληματικό.

Πόσο έχουν επηρεάσει τα social media τη ζωή μας;

Πάρα πολύ. Είναι μια μορφή επικοινωνίας, η οποία θέλει όμως προσοχή στο χειρισμό. Είναι σημαντικό να τα βλέπουμε ως εργαλεία που ήρθαν στην ζωή μας για να μας βοηθήσουν. Για παράδειγμα  το FB που ήρθε για να με εξηπηρετήσει, όχι για να το εξηπηρετήσω εγώ. Είναι πολύ λεπτή η γράμμη που έχεις κάτι και που σε έχει. Φυσικά υπάρχει μεγάλος εθισμός στους καιρούς μας, ειδικότερα στις νέες γενιές, οπότε χρειάζεται μια σωστή οριοθέτηση. Η ανεξέλεκτη χρήση της τεχνολογίας έχει αποδείξει ότι είναι η νούμερο ένα αιτία για κατάθλιψη, κυρίως επειδή αποτελεί μέσο σύγκρισης, όπου η σύγκριση είναι ο κλέφτης της χαράς.

Ποια η σχέση σου με το ηλεκτρονικό βιβλίο;

Αγαπώ πολύ το e-book. Σίγουρα έχει επηρεάσει τα πλήθη, αν και δεν είμαι σε θέση να ξέρω ακριβώς, οι εκδότες το γνωρίζουν καλύτερα. Προσωπικά, ακούω αρκετά ηχητικά βιβλία την ώρα που τρέχω ή οδηγώ.  Χάρτινα βιβλιά ίσως διαβάζω καμιά δεκαριά το χρόνο, ενώ ηχητικά 20 με 30 το χρόνο.

Πόσο σημαντικό πιστεύεις είναι η διάδοση του μηνύματος της αυτοβελτίωσης;

Απαραίτητο, αλλά ο καθένας μας μπορεί να το κάνει με τον τρόπο του. Ήμουν στις Ηνωμένες Πολιτείες και είχα πάει να τρέξω το πρωί στην Σαντα Μόνικα, στην Καλιφόρνια. Εκεί υπήρχαν πάρα πολλοί άστεγοι. Ευτυχώς σε καλή φυσική κατάσταση λόγω καλού καιρού, όπως και συνθηκών μιας και υπάρχουν εξωτερικές τουαλέτες κλπ.. Πρόσεξα έναν άστεγο, ο οποίος κουβαλούσε 3 τεράστιες σακούλες με ανακυκλώσιμα είδη:  στη μια είχε τενεκεδάκια, στην άλλη πλαστικά μπουκαλάκια και στην τρίτη χαρτί. Ο τύπος είχε κάτσει όλο το βράδυ και είχε μαζέψει ότι υπήρχε σε ανακυκλώσιμο, τα είχε ξεχωρίσει και πήγαινε να τα πουλήσει. Οι σακούλες ήταν τεράστιες και υπήρχαν χιλιάδες μέσα. Το πώς τις κουβαλούσε ήταν αξιοθαύμαστο. Πραγματικά σκεφτόμουν ότι αυτός ο άνθρωπος διδάσκει πώς να έχεις τη ζωή που θέλεις. Θα μπορούσε απλά να κάθεται και να ζητιανεύει. Επέλεξε να πάει τη ζωή του μπροστά. Κάθε στιγμή επιλέγεις τη ζωή που θέλεις να έχεις.

Θεωρείς ότι τα μηνύματα που μας στέλνει το σύμπαν είναι wake up calls?

Φυσικά. Το φαινόμενο του θερμοκηπείου είναι μια απόδειξη. Το σύμπαν είναι ένας ζωντανός οργανισμός με δράση κι αντίδραση. Δεν είναι τυχαίο ότι τις 10 τελευταίες χρονιές εχουμε 8 από τις υψηλότερες θερμοκρασίες. Οπότε μας το λέει με οποιονδήποτε τρόπο. Ττα μηνύματα που στέλνει το σύμπαν είναι ποικίλα, από θέματα υγείας, μέχρι διάθεσης και επικοινωνίας.

Ποιο μήνυμα θέλεις να αφήσεις στους αναγνώστες του deBòp;

Οι ομιλίες μου έχουν 13 σλόγκαν κι όλα τα βρίσκω ενθαρρυντικά, θεωρω όμως ότι το πιο σημαντικό είναι ότι η ζωή δεν είναι αυτό που μου συμβαίνει, αλλά τι κάνω εγώ με αυτό που μου συμβαίνει. Ζωντανό παράδειγμα είναι η ιστορία της Ελένης, η οποία έχασε την κόρη της, Έμμα, από καρκίνο πριν από 2 μισή χρόνια και παρόλα αυτά συνέχισε το όραμα της κόρης της για καλύτερες βιωτικές συνθήκες στις ογκολογικές κλινικές, όπως την ύπαρξη ομιλιτών, ψυχοθεραπευτών και ανθρώπων, αλλά και ατόμων που θα πραγματοποιούν ψυχαγωγικές επιδείξεις μέσω διαφόρων χόμπι, μαγειρικής, κτλ.  Όταν λοιπόν ένας άνθρωπος, όπως η Ελένη, που έχει περάσει το τραγικότερο που θα μπορούσε να περάσει κάποιος κι έχει βρει το νόημα της ζωής συνεχίζοντας το όραμα του παιδιού της, με αυτό τον τρόπο, μας δείχνει ότι ο καθένας μας επιλέγει αν θα συνεχίσει και με ποιο τρόπο θα συνεχίσει. Ο άνεμος πνέει το ίδιο για όλους μας, το θέμα είναι πώς θα βάλω εγώ το πανί μου.

Οι ρυθμοί της ζωής είναι φρενήρεις και το άγχος μας περιβάλει από το πρωί πρωί, μόλις ανοίξουμε τα μάτια μας. Η διαμόρφωση της καθημερινότητας όμως είναι αυστηρά προσωπική διαδικασία. Ο Στέφανος Ξενάκης, μέσα από το βιβλίο του, μας προτρέπει να κάνουμε μια παύση για να παρατηρήσουμε με καλοσύνη όσα συμβαίνουν γύρω μας. Απλές ιστορίες γραμμένες επιδέξια, με αγάπη και χιούμορ που μας καθοδηγούν να επαναπροσδιορίσουμε τη ζωή μας. Ο όρος αυτοβελτίωση μας υπενθυμίζει ότι πηγάζει από εμάς και αντί να υποκύπτουμε στους φόβους μας, καλό θα ήταν να τροφοδοτούμε τα όνειρά μας με την αντίστοιχη ενέργεια. Ένα μικρό, καθημερινό βήμα μπορεί να οδηγήσει σε μια μεγάλη θαυματουργή αλλαγή.

Η γνωριμία με τον Στέφανο με γέμισε ελπίδα κι αισιοδοξία για το μέλλον. Σε ευχαριστώ Στέφανε για αυτή τη συνέντευξη-δώρο!

 "I'm not afraid of storms, for I'm learning how to sail my ship" ~ Louisa May Alcott~

Κείμενο - Φωτογραφίες: Μαρία Μιχαλινού