Μια διαφορετική Κυριακή στην Αθήνα

Ξυπνητήρι Κυριακάτικα;;; Και όμως! Είχα αποφασίσει να κάνω τον τουρίστα στην πόλη μου, και να επισκεφτώ και κάποια από τα πιο άγνωστα μουσεία της Αθήνας, κάτι που ήθελα από καιρό.

Ξεκίνησα από την επίσκεψη στην Αρχαία Αγορά, για να ακολουθήσω την δωρεάν ξενάγηση του Δήμου Αθηναίων  – χωρίς όμως να φανταστώ ότι την ίδια ιδέα είχαν και άλλα 100-150 άτομα! Στοιβαχτήκαμε όπως όπως γύρω από την ευγενική ξεναγό, και μάθαμε καινούργια πράγματα για την Ποικίλη Στοά και τη Στοά του Αττάλου.

Αμέσως μετά, πέρασα από την Ρωμαϊκή Αγορά, όπου γίνονται περιπατητικές «φιλοσοφικές βόλτες» με την επιμέλεια του Βερολινέζου καλλιτέχνη Tino Sehgal. «Τι είναι πρόοδος;» με ρώτησε ένα παιδί, ηλικίας όχι πάνω από 10 ετών – και η συζήτηση άναψε…

Επόμενη στάση ήταν το Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων Φοίβου Ανωγειανάκη, ένα πολύ όμορφο μουσείο για όσους αγαπούν την ελληνική παραδοσιακή μουσική – και όχι μόνο. Τα εκθέματα περιλαμβάνουν διαφόρων ειδών μουσικά όργανα (από τα πιο γνωστά μας – μπουζούκι και τουμπελέκι – έως άλλα πιο άγνωστα – κεμεντζέ και κεμανέ) καθώς και αυτοσχέδια «όργανα» όπως κουδούνια, ροκάνες, κουτάλια κτλ. Εδώ μπορείτε να δείτε και τη λύρα του Νίκου Ξυλούρη.

Η είσοδος είναι δωρεάν, ενώ όταν ο καιρός είναι καλός έχουν συναυλίες στον πολύ όμορφο κήπο.

Ίσως τη μεγαλύτερη έκπληξη την επιφύλασσε το Μουσείο Ελληνικής Παιδικής Τέχνης, στην οδό Κόδρου 9, στο οποίο εκτίθενται ζωγραφιές και άλλα έργα παιδιών 5 έως 14 ετών. Και, πριν βιαστείτε να σχολιάσετε «τι το ενδιαφέρον μπορεί να έχει αυτό;», σκεφτείτε ότι οι επόμενοι Πικάσο ή Μιρό μπορεί να έχουν κάποια ζωγραφιά εκεί.

Το μουσείο λειτουργεί από το 1994 και, τα Σαββατοκύριακα, οργανώνουν σεμινάρια ζωγραφικής για παιδιά – ήδη τα σεμινάρια του Οκτωβρίου είναι sold out.

Κατεβαίνοντας την οδό Κυδαθηναίων, στάθηκα στο νούμερο 17 όπου βρίσκεται το Μουσείο Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης. Τρεις όροφοι με εκθέματα από την πρόσφατη παράδοσή μας (από το 1700 και μετά). Ιδιαίτερα εντυπωσιακά ήταν τα νυφικά φορέματα και κοσμήματα των διαφόρων περιοχών – αναρωτήθηκα γιατί άραγε υιοθετήσαμε το γνωστό λευκό νυφικό φόρεμα.

Λίγο παρακάτω, στο νούμερο 14 της Κυδαθηναίων, βρίσκεται το Παιδικό Μουσείο, στο οποίο στριμώχτηκα μαζί με πολλούς γονείς και ακόμη περισσότερα πιτσιρίκια. Την ώρα που έφτασα γινόταν μάθημα μαγειρικής και μάθημα ανατομίας, και τα παιδάκια φαίνονταν ιδιαίτερα απορροφημένα.  

Βγαίνοντας από το μουσείο, περπάτησα λίγο στην Πλάκα. Για άλλη μια φορά εντυπωσιάστηκα με τον αριθμό των ξένων που είχαν κατακλύσει τα δρομάκια της περιοχής – αν και Οκτώβριος πλέον, η τουριστική περίοδος καλά κρατεί. Και, εκείνη την Κυριακή, ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς!

Συμπέρασμα: παρόλο που έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στην Αθήνα, η πόλη μου εξακολουθεί και με εκπλήσσει!