Στην Πάρνηθα με βάρκα την ελπίδα ( Μονοπάτι προς Μόλα).

Κι αφού η ζωή μας τα έφερε πάλι περίεργα είπα να σε ταξεδέψω στον υπέροχο κόσμο της Πάρνηθας, να ηρεμήσει το μυαλό σου, να γυμναστείς και να πάρεις καθαρό οξυγόνο. 

Λοιπόν, για να τα πάρουμε απο την αρχή η ιστορία μας έχει ώς εξής. Επείδή μια κάποια τρέλα υπάρχει γενικά,  ζήτησα απο ένα φίλο τον χάρτη με τα μονοπάτια της Πάρνηθας για να ξεκινήσω τις εξορμήσεις και να μην πέσω στα ψυχοφάρμακα. ( αστειεύομαι, φυσικά).

Έτσι λοιπόν μια ωραία Κυριακή με ήλιο αποφάσισα να ανέβω στο καταφύγειο Φλαμπούρι με το αμάξι - δεν είμαστε και τίποτα αθληταράδες- και να πάρω το μονοπάτι που οδηγεί στην Μόλα. Όσοι το έχετε περπατήσει παρακαλώ να μην γελάσετε. 

Με λάθος αθλητικά λοιπόν αλλά πολύ καλή διάθεση ξεκινάμε να ανεβαίνουμε το βουνό. Να σημειώσω εδώ οτι στην πρώτη μισή ωρα είχα βγει OFF.! Άλλά  επειδή το πείσμα βγαίνει πρώτο συνεχίσαμε.

Ενω λοιπόν όπως είπα είχε ήλιο ξαφνικά μας καλύπτει ένα τεράστιο σύννεφο, όχι όμως βροχής. Η υγρασία λοιπόν φτάνει στο 100%, το χώμα γίνεται λάσπη και εμείς συνεχίζουμε.

Μετά απο περίπου 40λεπτά βουνού βγαίνουμε στον δρόμο και συναντούμε την πιο μαγική εικόνα, βγαλμένη βέβαια απο το πιο τρομακτικό θρίλερ.

Αλλά φυσικά συνεχίζουμε.

Άλλη μιάμιση ώρα κατάβασης πλεόν, με 3 πανηγυρικές τούμπες, χωρίς ευτυχώς κανένα σπάσιμο, φτάσαμε σε ένα παράδεισο. Το εκκλησάκι του Αγίου Πέτρου, όπως πληροφορηθήκαμε απο κάποιους ορειβάτες. Εκεί απολαύσαμε ένα κολατσιό ( που είχαμε μαζί μας) για να αποφασίσουμε το πώς θα γυρίσουμε πίσω, στο Φλαμπούρι.

Να σημειώσω εδώ πως στην Θέση Μόλα υπάρχει υπαίθριος χώρος για να απολαύσεις με την οικογένεια σου τη φύση, να κάνεις πικνικ, ποδήλατο, να παίξεις μπάλα και χαλαρώσεις. Μπορείς να πας και με το αμάξι, ο δρόμος είναι καλός και είναι κατάλληλη εξόρμηση και για παιδιά.

Τελικά επειδή ήμασταν αρκετά κουρασμένοι αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω απο το δρόμο όπου η απόσταση ήταν περίπου 40λεπτά μέχρι το καταφύγιο. Έτσι αφού ήπιαμε το νερό μας και ανακτήσαμε δυνάμεις ξεκινήσαμε για την επιστροφή. Προχωρόντας απο το δρόμο περάσαμε απο το μνημείο Εκτελεσθέντων απο τους Ναζί, ένα μνημείο που αναγράφει τα ονόματα κατοίκων του Μενιδίου που εκτελέστηκαν τότε, ακριβώς σε εκείνο το σημείο. Σύριζα λοιπόν με τον γκρεμό, σε ένα τοπίο που σου κόβει κυριολεκτικά την ανάσα προχωρήσαμε έχοντας δεξιά και αριστερά το δάσος.

Μετά απο σχεδόν 3ώρες με ενδιάμεσες στάσεις για φωτογραφίες και μάζεμα κουκουναριών φτάσαμε στο Φλαπούρι όπου απολαύσαμε ένα ζεστό τσάι και ξεκινήσαμε με το αμάξι πια, για την επιστροφή.

Κλείνοντας αυτή την εξόρμηση θέλω να πω πως το πιο σημαντικό πράγμα για να ξεφύγει το μυαλό είναι η επαφή με τη φύση. Το πόσο μπορεί να σε βοηθήσει έστω για 3 ώρες να ξεχάσεις ότι σε βασανίζει και παράλληλα να γυμναστείς δεν μπορείς να το φανταστείς αν δεν τον δοκιμάσεις.

Ξεκίνα λοιπόν, φόρα τα αθλητικά σου και ξεκίνα για το βουνό. Είμαι σίγουρη πως θα με θυμηθείς.

Καλά μονοπάτια!