3η χρονιά για το «Να σου πω μια ιστορία» του Χ. Μπουκάι
Η παράσταση «Να σου πω μια ιστορία» σε θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Πλειώνη, μετά την ενθουσιώδη υποδοχή της από το κοινό και την εξάντληση των εισιτηρίων με συνεχή sold-out τα τελευταία δύο χρόνια επανέρχεται για ακόμη 30 παραστάσεις.
Το διεθνές μπεστ σέλερ του Χόρχε Μπουκάι, από τη θεατρική ομάδα ΤΟΠΙ.
Μια παράσταση εμπειρία, αφού ο θεατής είναι μέρος μιας απρόσμενης συνεδρίας.
Ο Ντέμιαν επιθυμεί να ανακαλύψει τον εαυτό του. Η προσωπική του αναζήτηση τον οδηγεί στον Χόρχε –έναν εκκεντρικό θεραπευτή– που τον ωθεί να αντιμετωπίσει τη ζωή του, δίνοντας του απαντήσεις στα ερωτήματά του με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Σε κάθε συνάντησή τους, του αφηγείται μια ιστορία, μια βαθιά ανθρώπινη αλληγορία, την οποία είτε αντλεί από την λαϊκή προφορική παράδοση και μυθολογία, είτε την επινοεί με τη φαντασία του.
Δραματοποιημένο το εμβληματικό κείμενο του Χόρχε Μπουκάι, με φρέσκια και κωμική ματιά, σε μια παράσταση που αποσκοπεί να κάνει το κοινό συνένοχο.
Οι θεατές εμπλέκονται ενεργά στο έργο. Το δίπολο θεραπευτή–θεραπευόμενου αντιστρέφεται, οι ρόλοι ανατρέπονται. Οι ιστορίες ζωντανεύουν γλαφυρά, ενώ ηθοποιοί και θεατές γίνονται αμοιβαία κομμάτι μιας ιδιάζουσας και απρόοπτης «θεραπείας».
Διασκευή / Σκηνοθεσία: Δημήτρης Πλειώνης
Σκηνικά / Κοστούμια: Μαντώ Ψυχουντάκη
Μουσική: Νάσσος Σωπύλης
Κινησιολογία: Αγνή Παπαδέλη Ρωσσέτου
Ψυχολόγος / Δραματολόγος: Μαρία Μπρανίδου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Δημητρακοπούλου
Παίζουν οι ηθοποιοί: Μαρία Θρασυβουλίδη, Βέρα Μακρομαρίδου, Δημήτρης Πλειώνης, Δημοσθένης Φίλιππας
Διάρκεια παράστασης 75 λεπτά
Έγραψαν για την παράσταση
Εν κατακλείδι, πρόκειται για μια ευρηματική παράσταση με ουσία και δύναμη, που αν και αποδόθηκε με σκηνική οικονομία και άψογες ερμηνείες συνδύασε το θεατρικό γίγνεσθαι με την ιδιάζουσα και απρόοπτη ψυχανάλυση. Μέσω της συνολικής σκηνοθετικής προσέγγισης, του διάλογου και της ανταλλαγής των εμπειριών και των απόψεων στις εξαιρετικές αφηγήσεις ιστοριών, που ζωντανεύουν γλαφυρά, το κοινό κατέστη αποδέκτης ηθικών διδαγμάτων με προορισμό την αυτογνωσία και την αυτοβελτίωση. Η παράσταση έδωσε τροφή για σκέψη σχετικά με την στάση μας απέναντι σε διάφορα ζητήματα, για τα εμπόδια που θέτουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας, για την παγίδα της μιζέριας και του καθωσπρεπισμού. Αν επιλέγαμε μια λέξη που θα χαρακτήριζε αυτήν την παράσταση αδιαμφισβήτητα θα ήταν η λέξη, «κάθαρση».. Διαβάστε περισσότερα εδώ.
Σιμόνη - Μαρία Γκολούμποβιτς
Ένα καταξιωμένο, αγαπημένο, ουσιαστικό κείμενο (+) του Μπουκάι, που μέσα από την αφοπλιστική απλότητα των σοφών ιστοριών του, καταφέρνει να εντυπώσει ανεξίτηλα στο μυαλό σπουδαία «μαθήματα ζωής», με δύναμη που μόνο η απλότητα διαθέτει, καθώς αφαιρεί οτιδήποτε παραπανίσιο λειτουργεί ως περισπασμός και κρατά ακριβώς το κουκούτσι της ουσίας… το οποίο επιπλέον μεταφέρει με τρόπο άκρως ελκυστικό χρησιμοποιώντας σαν όχημα παραστατικές, παραμυθένιες αφηγήσεις, ικανές να πετύχουν με ελάχιστα λόγια όσα ποτέ δεν θα μπορούσαν οι φλύαρες, βαθυστόχαστες θεωρίες… αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που δεν ξεχνιούνται με τίποτα, στοχεύοντας καίρια στην καρδιά του ζητήματος που πραγματεύονται και ο λόγος που οι ευφάνταστες ιστορίες του Μπουκάι αγκαλιάστηκαν θερμά για το λιτό και συνάμα σοφό τους περιεχόμενο… Ωστόσο εν προκειμένω αξίζουν ιδιαίτερα εύσημα στον Δημήτρη Πλειώνη για τον τομέα της διασκευής, καθώς με πρώτη ύλη 15 αυτόνομες ιστορίες, δημιούργησε μια δομημένη παράσταση με αρχή- μέση- τέλος, με εσωτερική συνοχή, με θεατρική επάρκεια και συνέπεια…
Και φυσικά τα κυρίως εύσημα θα αποδοθούν στον ίδιο με την ιδιότητα του σκηνοθέτη για το εξαιρετικό αποτέλεσμα που συνδύασε λιτότητα, σκηνική ευφυία, αισθητική, φαντασία, αποτελεσματικότητα… άλλωστε για την αφαιρετική και απλούστατη (αλλά καθόλου απλοϊκή) γραφή του Μπουκάι, η επιλογή της λιτότητας σε μια μίνιμαλ σκηνοθεσία ήταν μονόδρομος, ωστόσο εμπλουτίστηκε με μικρά έξυπνα ευρήματα επί σκηνής, δραματοποιώντας κάθε σύντομη ιστορία με ευφάνταστο τρόπο, ενδιαφέρουσα θεατρικότητα, ελάχιστα συμβολικά αξεσουάρ που έδιναν ενδεικτικά – αποτελεσματικά το εκάστοτε στίγμα, με συμμετοχή στη δραματοποίηση δυο γυναικών ηθοποιών καθισμένων στην πλατεία… Επιπλέον έδεσε εύστοχα με συνεχή ροή και ενότητα τις σκηνές των επισκέψεων που κατέληγαν κάθε φορά σε μια διαφορετική ιστορία συνυφασμένη με το θέμα της συνεδρίας, χρησιμοποιώντας μουσικές γέφυρες και αλλαγές φωτισμών, ενώ επένδυσε απρόσμενα και ευχάριστα σε μια ανάλαφρη κωμικότητα με φωτεινούς τόνους αισιοδοξίας σε μια παράσταση με ενέργεια, ζωντάνια, ρυθμό, ευρηματική έναρξη κι ακόμα πιο ευρηματικό, θεαματικό, συναισθηματικό φινάλε, όπου βέβαια δεν έλειψε το διαδραστικό κομμάτι με εμπλοκή των θεατών…
Πίτσα Στασινοπούλου
