Αυτό που εγώ ονομάζω λήθη

Είναι εξαιρετικά δύσκολο κάτι τόσο βίαιο όσο η αληθινή ιστορία του Μικαέλ Μπλεζ να μπει σε λέξεις. Η αγριότητα του ξυλοδαρμού μέχρι θανάτου ενός νέου ανθρώπου είναι δυσβάσταχτη. Γι’ αυτό είναι σχεδόν καταπραϋντικό, όταν εν τέλει ακούς αυτή την ιστορία, οι λέξεις και οι φράσεις της να μην ενδίδουν ολοκληρωτικά στη βία. Ακούμε έναν μονόλογο κάποιου που -όποιος κι αν είναι- θέλει να πει αυτή την ιστορία βάζοντας στο επίκεντρο την ανθρωπιά. Ο αφηγητής μας αντιστρέφει αυτό που έκαναν οι φύλακες στον Μπλεζ: όταν τον συρρίκνωσαν σε ένα στερεότυπο, όταν του αφαίρεσαν την ανθρώπινή του ιδιότητα κάνοντάς τον σάκο του μποξ, δοχείο που δέχτηκε τις δικές τους μαύρες σκέψεις. Ο αφηγητής μας λέει τι σκεφτόταν ο Μπλεζ καθώς περπατούσε, τι σχέσεις είχε με την οικογένειά του, μας μεταφέρει στον βραδινό περίπατο ενός νεαρού άνδρα που ήθελε να γυρίσει σπίτι του, τι ρούχα φόραγε, πως ήταν ο καιρός, τι σκεφτόταν πριν πεθάνει, έτσι, χωρίς λόγο. Τον περιγράφει να δέχεται αυτόν τον αναίτιο θάνατό του με αναπάντητα ερωτηματικά, σχεδόν με έκπληξη. Μια παράσταση που δεν μας αφήνει να ξεχνάμε.