Άγγελος Σπάρταλης «Αγκάλιαζέ με: αναξ αικ αναξ»
Ένα τρυφερό αποτέλεσμα μέσα από πράξεις βίας.
Εγκαίνια: Παρασκευή 14 Μαρτίου, 19:30
Η Sianti Gallery την Παρασκευή 14 Μαρτίου 2025 στις 19:30 εγκαινιάζει την ατομική έκθεση του Άγγελου Σπάρταλη με τίτλο «Αγκάλιαζέ με / άναξ ιακ άναξ» και υπότιτλο «ένα τρυφερό αποτέλεσμα μέσα από πράξεις βίας». Μέσα από τη ζωγραφική, την κεραμική και την κινηματογραφική του γλώσσα ο καλλιτέχνης κάνει μια αναδρομή στην καλλιτεχνική του πορεία διερευνώντας την έννοια της αγκαλιάς, το άγγιγμα των σωμάτων. Μια θεματική που γεννήθηκε μέσα στις συνθήκες της πανδημίας και εξελίχθηκε ως μια εικαστική απάντηση στην ποινικοποίηση της σωματικής επαφής.
Με το σύνθημα « Αφού δε μπορούμε να αγκαλιαστούμε… ας το ζωγραφίσουμε» ο ίδιος ο Σπάρταλης δηλώνει ξεκάθαρα γι’ αυτή την τρυφερή προσέγγιση των σωμάτων: «Καθόλου αθώο και καθόλου γλυκό πείραμα. Το λέω αυτό γιατί σήμερα οι αγκαλιές μου μπορεί να μοιάζουν γλυκές. Δεν είναι γλυκές. Είναι όμως τρυφερές. Κι αυτή ακριβώς η τρυφερότητα των αγκαλιών μου έχει προκύψει από πράξεις βίας, όπως είναι η απαγόρευση της κυκλοφορίας, η τρομολαγνεία και η αγραμματοσύνη στα σόσιαλ, η αδιαφορία και τόσα και τόσα άλλα».
Η έκθεση συγκεντρώνει τρεις διαφορετικές σειρές έργων του καλλιτέχνη, οι οποίες, αν και αυτόνομες, αλληλοδιαπλέκονται θεματικά και αισθητικά:
«Carré-Carré» (ζωγραφική, κινηματογράφος / 2019-2025)
«Raku-Raku» (κεραμική, κινηματογράφος / 2022-2025)
«Έρως κατοπτρικός» (ζωγραφική, γλυπτική / 2024-2025)
Παράλληλα, θα παρουσιαστούν δύο Ερωτικά λάβαρα μεγάλων διαστάσεων (ελαιογραφίες σε ατελάρωτο λινό), καθώς και ανεξάρτητα ζωγραφικά έργα που αποτυπώνουν το άγγιγμα των σωμάτων.
Το πρώτο μέρος της σειράς «Carré-Carré», που παρουσιάστηκε το 2021 στην Sianti Gallery υπήρξε ο τροφοδότης για το πολυετές έργο του Σπάρταλη. Για τις κινηματογραφικές ζωγραφισμένες στο χέρι ταινίες γράφει στον ομώνυμο κατάλογο ο Μάνος Στεφανίδης: «…ο Σπάρταλης επιδεικνύει με χειρουργική ακρίβεια τον τρόπο με τον οποίο το πιο ανθρώπινο, τρυφερό, άδολο, αυθόρμητο πράγμα, ένα φιλί, μια αγκαλιά, μπορεί -υπό ιδιάζουσες συνθήκες- να καταστεί θανάσιμη απειλή. Η επιθυμία, ο έρωτας, να καταστούν θάνατος…» Ο Χάρης Καμπουρίδης χαρακτήρισε το εικαστικό-κινηματογραφικό αυτό έργο ως μία εξαιρετική και ελκυστική καλλιτεχνική σύλληψη και ως νόημα-περιεχόμενο: « Εγκάρδια τον συγχαίρω και τον καμαρώνω. Τον ευχαριστώ, επίσης, που έχει όρεξη και έμπνευση σε μια εποχή που όλα σταμάτησαν να δημιουργεί έργα πρωτοπόρα, υβρίδια μεταξύ του κινηματογράφου με το νευρικό μοντάζ και της ζωγραφικής με την δυνατή πινελιά […]»
Με την σειρά «Raku-Raku» οι αρχαίες τέχνες της κεραμικής, της χαρακτικής και της ζωγραφικής, συνδυάζονται αρμονικά με την νεογέννητη τέχνη του κινηματογράφου, ενώ ο «Έρως κατοπτρικός», μια εφεύρεση του συλλέκτη Γιώργου Σαμπατάκου, αποτελείται από αμφιπρόσωπα ζωγραφικά έργα.
Πρόκειται για 30 γλυπτά σε σχήμα διακλαδιζόμενης στήλης από σίδερο, καθρέφτες, τζάμι, ακρυλικό και λάδι σε αμφιπρόσωπο χαρτί. Ο συγγραφέας Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, αναφερόμενος στους κατοπτρικούς έρωτες του Άγγελου Σπάρταλη, σημειώνει χαρακτηριστικά:
«Η πιο μοντέρνα φράση για την πιο μεταμοντέρνα, τη σημερινή, φάση του έρωτος είναι τούτη: “Das Selbstbewusstsein erreicht seine Befriedigung nur in einem anderen Selbstbewusstsein’’ [Hegel, Phänomenologie des Geistes, εκδ. Suhrkamp, σ. 144] & «Η αυτοσυνειδησία επιτυγχάνει την ικανοποίησή της μόνο μέσα σε μιαν άλλη αυτοσυνειδησία» [Έγελος, Φαινομενολογία του νου, μτφρ. Γιώργος Φαράκλας, εκδ. Εστία, σ. 185]. Όθεν, ο έρως είναι η κατοπτρική δεξίωση της αγαπημένης από τον αγαπημένο και αντιστρόφως, η απόλυτη αλληλοπεριχώρηση, το χώσιμο/χάσιμο/χύσιμο δύο εγώ στο ευγενές καμίνι του πάθους έως την απόλυτη συγχώνευσή τους. Όλα τα άλλα είναι μικροαστικός φιλισταϊσμός και ιλαρό ντεμοντέ».
Τελικά, οι αγκαλιές του Σπάρταλη είναι ένας κύκλος που κλείνει και ανοίγει ξανά—μια πράξη που επαναλαμβάνεται, όπως η ίδια η ανάγκη του ανθρώπου για επαφή. Όμως, κάθε αγκαλιά κρύβει και μια μορφή εξουσίας: ποιος παίρνει την πρωτοβουλία; Ποιος ηγείται της ένωσης των σωμάτων; Στην αρχαιότητα, ο ἄναξ ήταν ο αρχηγός, αυτός που όριζε την μοίρα των ανθρώπων του. Στις δικές μας αγκαλιές, ο ἄναξ είναι η ίδια η ανάγκη για τρυφερότητα, η ακατανίκητη δύναμη που μας σπρώχνει να σπάσουμε τα όρια, να αψηφήσουμε την απόσταση, να ξαναγίνουμε σώματα που αγγίζονται. Και ξανά. Και ξανά.
