Αλέξης Βασιλικός «Oceanic» & Χρυσάνθη Κουμιανάκη «Hide or disguise»
Δεν είσαι μια σταγόνα στον ωκεανό. Είσαι ολόκληρος ο ωκεανός σε μια σταγόνα.
Τζελαλεντίν Ρούμι
Ο Αλέξης Βασιλικός ασχολείται με την εικαστική φωτογραφία από το 1995. Η σκέψη του διαμορφώνεται από τη μη-δυαδική φιλοσοφία, τις πνευματικές παραδόσεις της Ανατολής και τα ταξίδια του στην Ινδία, ενώ η ζωή του, μοιρασμένη μεταξύ Αθήνας και Λέρου, έχει επηρεάσει βαθιά το εικαστικό του έργο. Εμπνέεται από τη μοντερνιστική φωτογραφία, τον μινιμαλισμό και την αφηρημένη ζωγραφική, και η αισθητική του αποφεύγει το περιττό, ενώ μελετά τη σύνδεση του ανθρώπου με το πνευματικό.
Στη νέα του ατομική έκθεση στη γκαλερί CAN, παρουσιάζει έργα από την ενότητα Oceanic, μια σειρά φωτογραφιών που ξεκίνησε το 2018, εξερευνώντας το «ωκεάνειο αίσθημα» — έναν όρο που επινόησε ο Γάλλος συγγραφέας και φιλόσοφος Romain Rolland για να περιγράψει μια αίσθηση απόλυτης ενότητας με το σύμπαν, πέρα από τα όρια του ατομικού εγώ. Ο Rolland χρησιμοποίησε τον όρο στην αλληλογραφία του με τον Φρόυντ για να περιγράψει μια πνευματική εμπειρία απεραντοσύνης, συνδεδεμένη με μυστικιστικές και θρησκευτικές παραδόσεις. Η σειρά του Βασιλικού επικεντρώνεται στην εμπειρία της απεραντοσύνης και της ηρεμίας που προκαλεί το θαλασσινό τοπίο, ενώ ταυτόχρονα αποτυπώνει τη δύναμη και τη ρευστότητά του.
«Κτήρια σε παύση, κτήρια σε εξέλιξη. Καλύπτονται, μεταμορφώνονται: πράσινα, μπλε, μπεζ, γκρι. Υφάσματα που κινούνται στον αέρα, γερνούν, φθείρονται, κάποτε αποχωρούν. Βιομηχανικά υφάσματα ντύνουν τις όψεις - μια μεταμφίεση. Ένα προσωρινό καμουφλάζ για κάτι που ίσως έρθει, που όμως, ήδη πορεύεται έναν μακρύ δρόμο στην ιστορία της πόλης». Χ.Κ.
Στην ατομική της έκθεση Hide or Disguise στη γκαλερί CAN Christina Androulidaki, η Χρυσάνθη Κουμιανάκη παρουσιάζει στο ισόγειο μία χωρική εγκατάσταση από χειροποίητο νήμα, και στο υπόγειο της γκαλερί μία σειρά σχεδίων με μαρκαδόρο σε χαρτί, όπου το σχέδιο λειτουργεί ως μια μορφή πλέξης – μια γραφή που παραπέμπει στη μηχανική διαδικασία της ύφανσης.
Συνεχίζοντας την έρευνά της γύρω από τον δημόσιο χώρο, η καλλιτέχνιδα εστιάζει στα συνθετικά υφάσματα που καλύπτουν τα υπο κατασκευή ή σε οικοδομική απραξία κτήρια – σημεία παύσης, μετάβασης ή εξέλιξης της πόλης. Αυτά τα προσωρινά “πέπλα” σηματοδοτούν μια στιγμή διακοπής, αχρηστίας ή ακόμα κατάρρευσης, αλλά ταυτόχρονα εμπεριέχουν την έννοια της αλλαγής, της αναγέννηση ή της αποκατάστασης. Τα κτήρια, τυλιγμένα σε αυτά τα υφάσματα, δημιουργούν ένα φευγαλέο κενό – μια φανταστική πράσινη ζώνη που λειτουργεί τόσο ως καμουφλάζ για τα ίδια όσο και ως μια παύση μέσα στην αστική περιπλάνηση.
