Εδώ Πολυτεχνείο

Από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας, 17 Νοέμβρη ξυπνούσαμε νωρίς το πρωί, παίρναμε το τρένο κι ένα γαρύφαλλο, το χεράκι σφικτά κρατημένο από τη μαμά ή τον μπαμπά, και το αφήναμε σ' έναν σωρό από άλλα λουλούδια, κοντά σε ένα περίεργο γλυπτό, σε ένα κτήριο που μαζευόταν κόσμος και κοσμάκης, ακούγονταν συνθήματα, λόγοι και σιωπές. Η συνείδηση της ουσίας αυτής της πράξης δεν ήταν ιδιαίτερη, υπήρχε όμως η αίσθηση ενός σκοπού κι αυτό από μόνο του μας γέμιζε παιδική χαρά. Αρκετά χρόνια αργότερα, έχοντας συνειδητοποιήσει 1-2 πράγματα (κι απογοητευτεί από άλλα τόσα) στο Πολυτεχνείο κατεβαίνουμε σχεδόν συνειρμικά. Γιορτάζουμε μια εξέγερση, θυμόμαστε κι ελπίζουμε στην πτώση κάθε δικτατορίας που μας κατατρώει. Παίρνουμε λίγη δύναμη, έτσι "για να" μη "φοβηθούμε φέτος ακόμα περισσότερο" (Μ.Αναγνωστάκης).