ΦΡΜΚ, Μία συζήτηση για την Ποίηση Τώρα
Το περιοδικό ΦΡΜΚ διοργανώνει μία συζήτηση για τη σύγχρονη ποίηση, με αφορμή το συλλογικό δοκιμιακό βιβλίο «Μία συζήτηση για την ΠΟΙΗΣΗ ΤΩΡΑ» (εκδ. ΦΡΜΚ, 2018), με τον Stathis Gourgouris (Πανεπιστήμιο Columbia), την Elena Pallantza (Πανεπιστήμιο Βόννης) και τους συγγραφείς του βιβλίου, Vassilis Amanatidis, Orfeas Apergis, Phoebe Giannisi, Katerina Iliopoulou, Panayotis Ioannidis, Γιάννα Μπούκοβα, Theodoros Chiotis.
Στο βιβλίο δοκιμίων «ΠΟΙΗΣΗ ΤΩΡΑ» από τις εκδόσεις του περιοδικού [ΦΡΜΚ], 7 σύγχρονοι ποιητές και ποιήτριες θέτουν στον εαυτό τους 9 ερωτήσεις, που ζητούν επειγόντως απάντηση.
Με ποια κριτήρια ορίζουμε σήμερα την ποιητικότητα ενός κειμένου; Πώς απαντάμε στο αίτημα για ποίηση με κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο; Ποιοι είναι οι πρόγονοί μας και ποια η σχέση μας με αυτούς; Πώς βρίσκουμε τη θέση μας μέσα στην περιπέτεια της μορφής; Η ποίηση είναι έκφραση ενός εαυτού; Η ποιητική σκέψη είναι μία μορφή γνώσης; Πώς αντιλαμβανόμαστε την ιδέα μίας κοινότητας μέσω της ποίησης; Πως εντάσσεται η ποίηση στο ενιαίο πεδίο των τεχνών; Ποια είναι η σχέση θεωρίας και ποίησης;
Και, εντέλει, γιατί μία συζήτηση για την ποίηση τώρα;
Γιατί η συζήτηση για την ποίηση δεν σταματά ποτέ. Κάθε γενιά ποιητών έχει την ανάγκη –αλλά και την υποχρέωση– να συνεχίζει τον διάλογο περί ποιητικής, ανανεώνοντάς τον με την δική της βιωμένη αναζήτηση.
Η συζήτηση στο βιβλίο «ΠΟΙΗΣΗ ΤΩΡΑ» εξετάζει τη σχέση της ποίησης με τον δημόσιο χώρο, τα ζητήματα της καλλιτεχνικής μορφής και των αισθητικών κριτηρίων, τη σχέση με τους προγόνους, τη διαχείριση του εαυτού, την ποίηση ως γνώση, την προφορικότητα και τη σωματικότητα, με αναφορές στο ιστορικό πλαίσιο, τις κοινωνικές συνθήκες, τη σύγχρονη φιλοσοφία και θεωρία και τη σχέση της ποίησης με άλλες τέχνες.
Το εγχείρημα αυτό δηλώνει την προσήλωσή μας στις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις της γλώσσας και της θέσης που παίρνουμε ως προς αυτές, όντας καλλιτέχνες. Εκφράζει την επείγουσα ανάγκη να καταλάβουμε και να συνεχίσουμε να καταλαβαίνουμε σε ποιον κόσμο και με ποιόν τρόπο δημιουργούμε, και την πίστη μας πως το έργο τέχνης σε κάθε περίπτωση συνεχώς παράγει νοήματα, δηλαδή ζωτικό χώρο, αντανακλώντας αλλά και μεταμορφώνοντας τις συνθήκες που το γέννησαν.
