"GAS STATION ή ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ ΤΗΣ ΛΑΧΩΡΗΣ"
Στις 14 Ιουνίου συμπληρώνεται ένας χρόνος από το τραγικό ναυάγιο της Πύλου. Με αφορμή τον έναν χρόνο, η New Star παρουσιάζει την ταινία "GAS STATION ή ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ ΤΗΣ ΛΑΧΩΡΗΣ", του πολυβραβευμένου σκηνοθέτη, ραδιοφωνικού παραγωγού, δημοσιογράφου (Αφύλακτη Διάβαση) Θωμά Σίδερη.
Η ταινία περιλαμβάνει πολύ σημαντικά ντοκουμέντα, κυρίως τις τηλεφωνικές συνομιλίες των μεταναστών με τις οικογένειές τους λίγο πριν ξεκινήσουν το μοιραίο ταξίδι τους με το αλιευτικό με την ονομασία "Andrianna", ή και "Adrianna" ή και "Adriana", για την Ιταλία αλλά και υλικό που βιντεοσκοπήσαν οι ίδιοι οι μετανάστες με το κινητό τους τηλέφωνο στα λιβυκά κέντρα κράτησης στην πόλη Αλ-Χομς. Είναι οι τελευταίες συνομιλίες και το τελευταίο καταγεγραμμένο υλικό για πολλούς από τους αγνοούμενους ή τα θύματα του ναυαγίου.
Το ναυάγιο στα ανοικτά της Πύλου συνέβη σε διεθνή ύδατα ανοιχτά της Πύλου δύο ώρες μετά τα μεσάνυχτα της 14ης Ιουνίου 2023 σε αλιευτικό σκάφος που εκτιμάται ότι μετέφερε περίπου 750 μετανάστες. κατά την επιχείρηση διάσωσης από τις ελληνικές αρχές διασώθηκαν 104 άτομα, μεταξύ άλλων Αιγύπτιοι, Σύροι, Πακιστανοί, Αφγανοί και Παλαιστίνιοι, ενώ ανασύρθηκαν 82 νεκροί. Εκατοντάδες άλλοι αγνοούνται.
Παράλληλα μέσα από φορτισμένες συναισθηματικά εκτός κάδρου αφηγήσεις και οικογενειακές παλιές βιντεοσκοπήσεις, ξετυλίγει δικές του αναμνήσεις από τον εργάτη πατέρα του, στη ναυπηγοεργατική ζώνη Περάματος, που τσακίστηκε εξίσου, όπως οι μετανάστες σήμερα, από την εργασιακή εκμετάλλευση.
«Το πιο σημαντικό όμως μήνυμα της ταινίας είναι», υπογραμμίζει, «ότι τον ρατσισμό και τη ξενοφοβία μπορούμε να τα νικήσουμε, όταν έρθουμε κοντά με τον άλλον, όταν καθίσουμε και μιλήσουμε, ακόμα και αν δεν έχουμε κοινή γλώσσα, όταν φάμε παρέα, όταν θρηνήσουμε μαζί». -Θωμάς Σίδερης
"Τα περιστέρια πετούν από τα σύνορα,
ερωτεύονται πάνω από τα σύνορα,
χορεύουν πάνω από τα σύνορα
κι ύστερα χάνονται στα βάθη του ουρανού."-Από την αφήγηση του Θωμά Σίδερη
"Η τελευταία ταινία του Θωμά Σίδερη, Gasstation, τα περιστέρια της Λαχώρης, μιλά σε πρώτο ενικό πρόσωπο. Η προηγούμενη ταινία του μιλούσε για τις χώρες όπου υπάρχει πόλεμος. Εδώ ο σκηνοθέτης βλέπει τα δεινά των μεταναστών από αυτές τις χώρες, εστιάζει στο ρατσισμό, που πολλές φορές φέρνει το θάνατο. Γροθιά στο στομάχι του θεατή, μια ταινία άρτια τεχνικά, με όμορφη αφήγηση, βάζει το θέμα του φασισμού τώρα, στη χώρα μας, και μας καλεί να πάρουμε θέση." -Γιάννης Φραγκούλης
"Ο πατέρας, όπως και ο Μαχάμαντ, ξυπνούσε πριν τα χαράματα.
Ετοίμαζε μόνος του το φαγητό. Το έβαζε σε ένα μεταλλικό δοχείο
που το έλεγε καστανιά. Ύστερα έπαιρνε τον κατήφορο
για να πάει στη στάση του λεωφορείου. Αθήνα Πέραμα.
Έπρεπε να είναι στην ώρα του. Τα αφεντικά δεν αστειεύονταν.
Του φώναζαν, τον απειλούσαν. Ο πατέρας έσκυβε το κεφάλι
και έπιανε το ματσακόνι." από την αφήγηση του Θωμά Σίδερη.
GAS STATION η ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ ΤΗΣ ΛΑΧΩΡΗΣ
ΣΕΝΑΡΙΟ-ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΘΩΜΑΣ ΣΙΔΕΡΗΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:MAHIR KILIC
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΗΣΗ: MAHIR KILIC-THOMAS SIDERIS-ABDULRAHIM KOBI (LIBYA)-GHULLAM ABBAS (PAKISTAN)-MUHAMMAD DAUD (PAKISTAN)-AHMED KHAN (PAKISTAN)
ΜΟΝΤΑΖ: HAMIT HAZAR
ΜΟΥΣΙΚΗ: ZAHAR FAROQ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: ΦΑΙΔΡΑ ΜΑΝΟΥΣΑΚΙΔΟΥ
ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ: ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΜΑΚΡΥΝΙΩΤΗ ΚΑΙ ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: OROS FILMS-2024
Διάρκεια: 82 λεπτά
Διανομή: New Star
ΣΥΝΟΨΗ
Η ταινία γυρίστηκε σε τρεις χώρες, Ελλάδα, Πακιστάν και ΛΙβύη και καταγράφει το κύκλωμα διακίνησης μεταναστών από το Πακιστάν μέχρι τα κέντρα κράτησης-κολαστήρια της Λιβύης. Το ντοκιμαντέρ περιλαμβάνει πολύ σημαντικά ντοκουμέντα, κυρίως τις τηλεφωνικές συνομιλίες των μεταναστών με τις οικογένειες τους λίγο πριν ξεκινήσουν το μοιραίο ταξίδι τους για την Ιταλία αλλά και υλικό που βιντεοσκοπούσαν οι ίδιοι οι μετανάστες με το κινητό τους τηλέφωνο στα λιβυκά κέντρα κράτησης στην πόλη Αλ-Χους. Είναι οι τελευταίες συνομιλίες και το τελευταίο καταγεγραμένο υλικό για πολλούς από τους αγνοούμενους ή τα θύματα του ναυαγίου, αφού οι διακινητές κράτησαν τα κινητά τηλέφωνα μεγάλου αριθμού μεταναστών.
Παράλληλα, μέσα από φορτισμένες συναισθηματικά εκτός κάδρου αφηγήσεις και οικογενειακές παλιές βιντεοσκοπήσεις, ξετυλίγει δικές του αναμνήσεις από τον εργάτη πατέρα του, στη ναυπηγοεργατική ζώνη Περάματος, που τσακίστηκε εξίσου, σήμερα, από την εργασιακή εκμετάλλευση.
Μέσα από μαρτυρίες συγγενών των αγνοουμένων και θυμάτων στο Πακιστάν ξεδιπλώνεται η τραγωδία της μετανάστευσης ανθρώπων που επιχειρούν να έρθουν στην Ευρώπη δύο, τρεις ή περισσότερες φορές, όλοι τους θύματα των τοπικών αλλά και των διεθνών κυκλωμάτων διακινητών.΄Οι οικογένειες βρέθηκαν στη δεινή θέση να δέχονται απειλές από συνεργάτες των διακινητών προκειμένου να ξεπληρώσουν το χρέος τους, ενώ συνεχίζουν να ελπίζουν αφού οι γιοι τους θεωρούνται τυπικά ως αγνοούμενοι.
Ωστόσο, μέσα από το ντοκιμαντέρ αποκαλύπτεται και το περίπλοκο και πολλές φορές απάνθρωπο πλαίσιο χορήγησης νομιμοποιητικών εγγράφων στους μετανάστες που ζουν επί πολλά χρόνια στην Ελλάδα, όπως στην περίπτωση του Αντίλ Χουσείν και του αδερφού του, που τελικά εντοπίστηκε νεκρός στο ναυάγιο της Πύλου.
Βάζοντας εκτός κάδρου τον γεμάτο μίσος ρατσιστικό λόγο των χρυσαυγητών, ξεδιπλώνει σταδιακά το ρατσιστικό πλαίσιο της δολοφονίας του Σαχζάτ Λουχμάν στα Πετράλωνα και μεταξύ Λαχώρης στο Πακιστάν και Περιστερίου Αττικής, όπου διαμένουν αρκετοί Πακιστανοί που έχασαν δικούς τους στην Πύλο, ανακαλεί τους μικρασιάτες πρόσφυγες, που έναν αιώνα πριν, έμεναν στις ίδιες προσφυγικές κατοικίες, ενώ φαντάζεται τις αντίστοιχες μυρωδιές της Εγγύς Ανατολής που αναδύονταν ξανά από τις κουζίνες γιατί «οι άνθρωποι κουβαλούν μέσα τους το χώρο και φτιάχνουν τόπους και τοπία», σε ένα ακριβώς αντιρατσιστικό και ανθρώπινο συγκινητικό ντοκιμαντέρ, που κλείνει με τη «Ζωή εν τάφω» στα αραβικά από τη Φεϊρούζ.
