Η ανωμαλία του ελάχιστου

Το τρίτο μέρος της τριλογίας «έρωτας και επανάσταση» προτείνει τον έρωτα σαν συμβάν με σίγμα μικρό και όχι κεφαλαίο, αποσυνδέοντάς τον από την επική εικόνα που συχνά κυριαρχεί και προσφέρει κυρίως απόσταση και λατρευτική ποιότητα, χωρίς όμως να μειώνει επ’ ουδενί την αλήθεια που επινοείται σε αυτόν.

Η Ανδρονίκη Μαραθάκη με μια ομάδα επιλεγμένων ερμηνευτών και συντελεστών παρουσιάζει για πρώτη φορά τη μελέτη αυτή στις 6,7 & 8 Νοεμβρίου στις 21:00 στο Art Factory-Τεχνοστάσιο.

Ιδέα – Χορογραφία: Ανδρονίκη Μαραθάκη
Σκηνογραφική & Ενδυματολογική Επιμέλεια: Όλγα Μπρούμα, Μαργαρίτα Δοσούλα
Φωτιστικό Περιβάλλον: Σταμάτης Κούρος
Ηχητικό Περιβάλλον: Χρήστος Ροζάκης
Θεωρητική Υποστήριξη: Σπύρος Τέγος
Σχεδιασμός χωρικών κατόψεων: Αγγελική Λυμπεροπούλου​

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΧΟΡΟΓΡΑΦΟΥ
Με μία παρόμοια απορρύθμιση αποτυπώνεται η πραγματικότητα στη μελέτη αυτή.
Ένας πιανίστας ερμηνεύει ένα κλασσικό κομμάτι του ρομαντισμού, με σαφή αναφορά σε συγκεκριμένο συνθετικό μοτίβο και «κυκλώνει» ελάχιστα διαφορετικά από μία ομάδα ερμηνευτών πάνω στη σκηνή.
Οι συσχετίσεις ήχου και κίνησης/εικόνας που δηλώνονται στην θέαση του έργου ενώ είναι ελάχιστα ανακριβείς, αποτυπώνουν αντί για μιαν Ανωμαλία, την ηρεμία που εκδηλώνεται σε στερεοτυπικές συμπεριφορές. Την ηρεμία και προσμονή να συνάψουμε ενώσεις εκ του ασφαλούς, βασισμένοι στην παρακαταθήκη της συλλογικής μνήμης ή του προσωπικού παρελθόντος. Μια λογική αντίδραση επιβίωσης που συνάμα όμως εμφανίζει περισσότερο μία δυσκολία μετατόπισης από ότι έχει εγγραφτεί σε ότι δύναται να δημιουργηθεί στο μέλλον.
Οι ερμηνευτές σωματοποιούν από τη μία την έλλειψη των γενναίων παρεκκλίσεων των τροχιών της καθημερινότητας και από την άλλη τις εμφανίζουν εκεί που δείχνουν να μην υπάρχουν. ‘Όποτε ψάχνουν να μειώσουν την απόσταση με τον Άλλο και ενώ στιγμιαία βρίσκονται έκκεντροι όταν αλληλεπιδρούν, δημιουργούν συστήματα στη διάρκεια του χρόνου. Επιτρέπουν να εγκαθιδρυθούν κώδικες έως ότου ένα ελάχιστο «παραπάτημα», μια επιθυμία που παρεκκλίνει, να υπονομεύσει τον ήδη υπάρχοντα και να δημιουργήσει ένα νέο.
Οι κώδικες που επανα-δημιουργούνται από μία ανωμαλία είναι ελάχιστα διαφορετικοί.
Σε αυτό το δομημένο σύμπαν, όπου ο λυρισμός δείχνει να μην επιτρέπεται, μου επέτρεψα στο έργο τον έρωτα “ελάχιστα” κινητικά και την ελάχιστη καθαίρεσή του συνθετικά.
Η ανωμαλία των ελαχίστων δείχνει διαρκής. Πιο καθαρά όπως το είχε αναφέρει ο Β.Brecht: "Είδα τους φονιάδες, είδα τα θύματα. Μου έλειπε το θάρρος, όχι η συμπόνια.”